Æskan - 01.10.1967, Blaðsíða 4

Tvö mörk gegn engu.
„Látið ekki kappið bera fegurðina ofurliðicc.
Þór og Elías voru í sama félagi.
Þeir voru staddir í Vestmannaeyj-
um. Liðið þeirra átti að keppa við
Jþróttabandalagið daginn eftir,
sem var sunnudagur.
Allir voru spenntir. Engum gat
leiðst. Þeir höfðu nóg við tímann
að gera, þangað til um kvöldið. Þá
vildu flestir fara út að skemmta sér.
„Það gerir ekkert til,“ sögðu þeir,
þegar fararstjórinn ætlaði að malda
í móinn. „Við vinnum þá örugg-
lega. Það er engin hætta á öðru.“
Satt bezt að segja var fararstjór-
inn of ragur við að banna þeim.
Hann var hálf hræddur við að
verða óvinsæll.
Þór langaði dálítið til þess að
fara með hinum félögunum. En
Elías, vinur hans, sagði þá við
hann: „Við vitum hvernig þessi
skemmtun þeirra endar. Ef þú ferð
með þeim, verðum við ekki vinir.
Þú veizt, að við erum þeir einu í
hópnum, sem hvorki reykja né
smakka áfengi."
Þór hugsaði sig ekki lengi um.
Vinátta þessa trygga og trúfasta fé-
laga var honum rneira virði en ein
skemmtun. —
Elías var duglegur og atorkusam-
ur knattspyrnumaður, en ekki sér-
lega laginn með knöttinn. Þór var
aftur á móti mjög leikinn og snar
knattspyrnumaður, og margir
spáðu honum mjög góðri framtíð.
Þegar klukkan var 11 um kvöld-
ið fóru þeir félagar heim. Þá var
enginn hinna kominn. Þeir lögð-
ust til hvildar, báðu bænirnar sín-
ar, að Guð hjálpaði þeim til þess
að sýna prúðan leik, og sofnuðu
síðan.
Félagar þeirra voru að tínast
inn, þar til klukkan fimm um
morguninn. Þeir höfðu fengið
leigðar skólastofur fyrir svefnpláss,
svo að sem betur fór trufluðu þeir
ekki næturró neinna annarra.
Síðan rann sunnudagurinn upp
bjartur og fagur. Hópur áhorfenda
safnaðist saman á vellinum. Slíkir
leikir voru alltaf viðburðir í
íþróttalífi bæjarbúa.
Leikurinn hófst. Og viti menn.
Félagið úr Reykjavík, sem allir
töldu svo gott, sýndi lélegan leik.
Þeir reyndu að berjast. Elías og
Þór sýndu þó áberandi beztan leik
og reyndu sitt ýtrasta til síðustu
stundar. En allt kom fyrir ekki.
Þeir töpuðu 2:01
Hroki og sjálfsöryggi eru ljótir
lestir.
Hugprýði, hreinskilni og bind-
indi eru dyggðir, sem alla prýða.
Munið því þetta: „Látið ekki
kappið bera fegurðina ofurliði."
Þórir S. Guðbergsson.
HAUST
Nú kveð ég þig sumarsins söngvanna dís
með söknuð í huga, er landið mitt frýs
og skuggarnir byrgja hin skínandi göng
hvar skemmtir þú áður með hljómþíðum söng.
Hvert blóm er nú fallið allt fölnar um haust,
og fuglanna fögnuð er gleðinnar naust,
og dagarnir styttast og dimman er löng
live dapurt að heyra ei vorblíðan söng.
En veturinn kemur með veðrin svo hörð
og vindurinn þýtur um fannbarinn svörð
og lindin er fjötruð í fjallanna þröng
hve fjarri er vorið með hörpunnar söng.
En skammdegið hverfur, svo birtir á braut
og brátt þokast fönnin úr sérhverri laut,
þó langt sé hið stúða, oft lítið um föng
þá líður að vori með fuglanna söng.
En vorsólin ljómar í vorblíðum geirn
og vænglétta hjörðin öll komin er heim
og ljósvana tíðin burt liðin er ströng
þá lofar allt vorið með dýrðlegum söng.
Ort 1944,
Magnús Hallbjörnsson.

364