Æskan - 01.10.1967, Blaðsíða 24

Beara henti sér á knöttinn, en missti af
honurn. Mér tókst að ná til lians og það
var 1:0. Strákarnir ætluðu að éta mig. Ég
Jmttist liólpinn að lcomast ómeiddur frá
faðmlögum lieirra.
Þaðan i frá gekk allt vel. Czibor liætti
öðru við tveimur mínútum áður en leik
lauk. Við vorum Ólympíumeistarar!
Árið eftir tókst okkur að hefna ófaranna
við Ítalíu 1947 og unnum þá 3:0. Það var
einn minn sætasti sigur.
En eitt var eftir, og ef til vill það erfið-
asta: Að vinna England. Aðeins einu sinni
í knattspyrnusögunni hafði Ungverjaland
unnið Engiand, í Budapest 1934, 2:1. Oft
Jiafði útreiðin orðið liin hraklegasta: 7:0 i
Budapest 1908, 8:2 i Budapest 1909, 7:0 i
Stokkhólmi 1912, 6:2 í London 1936. Við
vissum lília, að ekki í eitt einasta skipti
liafði England tapað á lieimavelli. Frá lok-
um fyrri heimsstyrjaldarinnar höfðu flokk-
ar meginlandsins reynt 22 sinnum án ár-
angurs. Það voru liðin 17 ár siðan ung-
verskt lið kom síðast til Englands. Olilíur
var tekið með kostum og kynjum, en það
Ieyndi sér ekki í brezku „pressunni" að
þessari bráð brezkrar lcnattspyrnu var vor-
kennt innilega.
Við lékum á Wembley. Félagar mínir
voru taugaóstyrkir mjög. Mér leið svolítið
betur eftir að ég fyrir tilviljun leit inn til
Bretanna og sá, að þeir voru ekkert betri
á taugum.
Horn dómari flautaði til leiles. Nokkrar
stuttar, snöggar sendingar og skiptingar,
og áður en mínúta var liðin liafði Hidegkuti
neglt knöttinn í netið! Markið var okkur
mikil Jivatning. Ég fann að liðið var upp
á sitt bczta, allur taugaóstyrkur farinn, en
Bretarnir, sérstaklega Billy Wright, eitt-
livað miður sín. Þetta finna engir nema
leikmenn, áhorfendur ekki.
England jafnaði, en síðan bættum við
þremur mörkum við áður en Bretarnir
skoruðu sitt annað mark. Leiknum Jauk
6:3 fyrir okkur.
það. Vesalings fararstjórarnir okkar, þeim
leið illa. Á 36. mínútu leiks og í stöðunni
0:0 var Kicsic hrugðið á vítateig. Það var
vítaspyrna. Svo sem fyrirfram var ákveðið
kom það í minn lilut að framkvæma víta-
spyrnuna. Ég bað þess heitt og innilega að
mér mistækist ekki.
Ég veit ekki enn i dag Jivað skeði. Spyrn-
an var kraftlaus. Ég sá Beara, júgóslav-
neska markvörðinn liandsama knöttinn.
ímyndið ykleur tilfinningar mínar. Þetta
var í fyrsta skipti á ævinni, í alvarJegum
Jeik, að ég l)renndi af vítaspyrnu. Mér
fannst allur heimurinn benda á mig: Það
var honum að kenna, að Ungverjarnir
misstu af gullinu í Helsingfors!
Félagar mínir sögðu síðar, að ég Jiefði
verið eins og liðið Jik. Það versta var þó,
að ég var einnig allur úr iagi genginn lík-
amlega. Ég stökk eftir skallaknetti svo
klaufalega, að ég tognaði í mjöðm. Varð
ég því að fara út af og láta nudda mig.
í hálfleilc ræddum við „taktik“. Við )ióf-
um leik að nýju eins og allt annað lið. Brátt
endurheimti ég sjálfstraust mitt. Hamingj-
an hjálpi þeim leikmanni, sem hefur glat-
að því! Við hvöttum hver annan bróður-
lega. Aldrei skætingur. Það má ekki heyr-
ast. Meta það, sem vel er gert. Það ýtir und-
ir sjálfstraust samherjanna.
Loksins tókst mér á 26. mínútu að bæta
fyrir mig. Ég félik langan bolta fi'á Czibor.
"■t^að gekk allt á afturfótunum fj'rir okk-
ur á árunum rétt fyrir 1950. í maí 1950
töpuðum við fyrir Austurríki 5:3. Eittlivað
varð að gera. Jú, ég kvæntist einmitt það
ár. Reynsla mín er sú, að leikmaður hafi
gott af því, það er að segja ef hjónabandið
er hamingjusamt.
Veturinn 1951 æfðum við meira en
nokkru sinni áður. Ólympiuleikar fram-
undan. Þetta horfði heldur vel. Við lékum
bæði við Pólverja og Þýzkaland og unnum
auðveldlega. Á Ólympiuleikvanginum i
Helsingfors unnum við Finna 6:0. Við liom-
um til Finnlands tveimur vikum áður cn
leikarnir hófust. Mér féllu Finnar frá
fyrstu tíð sérlega vel í geð.
Leikur okkar og Svía var frábær. Sviarn-
ir börðust svo sem hetjum sæmir, en það
dugði þeim ekki til.
Úrslitaleikurinn var við Júgóslaviu. Við
óttuðumst þá, ekki sízt vegna þess að þeir
léku svipaða knattspyrnu og við. En við
vorum samt vongóðir, eða reyndum að vera
(g-
Ævintýrið um Puskas og félaga hans
384