Æskan - 01.09.1968, Side 13

ÞÓRIR S. GUÐBERGSSON:
SEGÐU MÉR SÖGUNA AFTUR
/~\11 börn hafa gaman af aevintýrum.
v“/ Og stundum eru atvikin í lífinu
ævintýrum líkust. Bjarna og Berg-
lindu fannst það einnig.
Þennan dag fengu þau að fara með
foreldrum sínum út úr bænum. Sólin
skein í heiði og rykið þyrlaðist upp
fyrir aftan bílinn, er hann þaut á
fleygiferð eftir veginum. Börnin
höfðu gaman af að sjá landslagið og
njóta fegurðarinnar.
Margt nýstárlegt bar fyrir augu
þeirra. Hesta, kýr og kindur sáu þau
ekki á hverjum degi.
Allt í einu stanzaði faðir þeirra hjá
einum bænum. Hann ætlaði að heilsa
upp á gamlan vin sinn. Þegar vinur
hans sá, liver kominn var, bauð hann
fjölskyldunni inn, gal' öllum að
drekka og spurði, hvort þau langaði
ekki til þess að skreppa á hestbak.
Jú, þau langaði auðvitað til þess, sér-
staklega börnin. Þau höfðu aldrei
komið á hestbak og iðuðu í skinninu
af eftirvæntingu.
Skömmu síðar var öll fjölskyldan
komin á hestbak. Fjórir gæðingar
báru þau í átt frá bænum, hægt og
gætilega fyrst í stað. En eftir því,
sem á leið, vildi Bjarni fá að fara
aðeins hraðar og aðeins luaðar, —
bara pínulítið hraðar, sagði hann
alltaí.
— Þelta endar með skelfingu, Bjarni
minn, sagði faðir hans og brosti að
áræðni sonar síns. En skömmu síðar
sá hann liættu, sem liann varð að vara
son sinn við. Þó að gæðingur Bjarna
færi ekki mjög hratt, enda Bjarni
ungur að árum, vildi faðir hans ekki
híta hann fara út í ána, þó lítil væri
hún að vexti og talsvert grunn.
Hann kallaði til Bjarna, sem kom-
inn var dágóðan spöl á undari þeim.
Bjarni sneri sér við, en hann heyrði
ekki í föður sínum, því að hann kall-
aði á móti vindinum. Þegar Bjarni
sneri sér við, var fákurinn kominn
út í ána. Bjarna leizt ekki á bþkuna
og starði niður fyrir sig. En það liefði
hann ekki átt að gera. Því lengur sem
lrann starði því rneir hallaðist hann,
þangað til hann féll af hestinum og
datt ofan í ána. Faðir hans kom þegar
í stað og hjálpaði honum upp úr.
Hann gat ekki annað en brosað, og
Bjarna þótti þetta bara gaman eftir á.
Þetta varð eftirminnilegur dagur,
en ferðin var á enda, og þau þurftu
að snúa heim með rennblautan strák-
inn.
En um kvöldið fengu þau að lieyra
sögu eins og venjulega. Hún var á
þessa leið:
Einu sinni sem oftar fóru lærisvein-
ar Jesú í stóran bát. Margir þeirra
voru hraustir og duglegir fiskimenn.
í þetta sinn var Jesús með þeim.
Þeir ætluðu að fara yfir Galíleuvatn-
ið.
Kvöld var komið og myrkur skoll-
ið á. Jesús lagðist til svefns í skutnum
og hafði kodda undir höfðinu. Hann
var þreyttur eftir erfiði dagsins.
Allt í einu gerði vont veður. Storm-
urinn tók að æða og öldurnar urðu
stórar og miklar. Báturinn hoppaði
á öldunum eins og smá fleyta, en
lærisveinarnir voru ýmsu vaúir, svo
að þeir kipptu sér ekki upp við þetta
l'yrst í stað.
En veðrið versnaði og stormurinn
jókst. Þá urðu lærisveinarnir hrædd-
ir. Öldurnar urðu svo háar, að þeir
héldu, að báturinn mundi sökkva þá
og þegar.
Að lokum tóku þeir þá ákvörðun
að fara til Jesú og segja honum frá
þessu. Þeir vöktu hann og sögðu: —
Herra, bjarga þú okkur. Við för-
umst. Þeir héldu, að báturinn mundi
fyllast af vatni og þeir drukkna.
Þá stóð Jesiis upp í bátnum. Síðan
skipaði hann vindinum að hætta að
blása. Þá varð allt hljótt og blæja-
logn á vatninu.
Nú sáu lærisveinarnir það enn bet-
ur, að Jesús gat allt. Þeir féllu fram
fyrir hann og sögðu: — Sannarlega
ert þú sonur Guðs.
Og þannig lauk svo þessari ferð
þeirra og þeir komust í land hinurn
megin. Og við skulum alltaf muna,
að þannig megum við líka alltaf segja
Jesú frá öllu, sem fyrir okkur kemur.
Og svo spyr ég ykkur:
1. Hvað hét vatnið, sem þeir ætluðu
yfir?
2. Af hverju vöktu lærisveinamir
Jesúm?
3. Hvað sögðu þeir, er aftur var kom-
ið blæjalogn?
En nú voru systkinin orðin svo
þreytt, að þau gátu varla haldið aug-
unum opnum. Sérstaklega var það
Bjarni, sem átti erfitt með að hugsa,
svo þreyttur var hann eftir hið góða
bað, sem hann hafði fengið í ánni.
Laeri-
svemarnir
Wæðast.
337