Æskan - 01.05.1969, Blaðsíða 5

'crkuin, að skrápurinn er óhæfur í kvenveski, skó o. s. frv. Á
ungum eðlum er guli liturinn mjög skær en dofnar með aldrin-
Uln■ Hreisturraðirnar mynda samfellda brynhellu ofan á haus
'lýrsins, rófan er rúmlega þriðjungur af lengd þess, fætur gildir
•Ueð feiknasterkum tám og öflugum klóm, tungan er löng, gild
°g klofin og getur dýrið teygt hana fet fram úr gininu, sem sjálft
''r naerri fet á lengd á fullvöxnu karldýri, augun eru lítil og
•Ugirnisleg. Kvikmyndatökumaður, sem varð að liætta sér all-
nicrri einni þeirra, sagði, að hefði eldur logað úr augum, nösum
()S gini drekaeðlunnar, væri þar ljóslifandi komin einhver
cfreskjan úr hinum gömlu sögnum miðaldanna i mannkynssög-
unni.
Og hver er svo fæða þessarar blessaðrar skepnu? Þær eru að
•nestu kjötætur. Ungar drekaeðlur lifa á gekkó-eðlum, snákum,
fuglseggjum, smáum og stórum skordýrum og hræjum, hvar sem
*'l þeirra næst. Fullorðnar drekaeðlur lifa að mestu á hræjum,
°g Hklega eiga þær tilveru sína meðal annars þvi að þakka, að
‘l beirra núverandi dvalarstað eru engar stórar kjöt- eða hræ-
u-'tur. Þœr éta hræ af geitum, villisvínum, lijartardýrum og
vatnabufflum og virðast helzt éta liræin, þegar þau eru farin
úldna. Meira að segja þarf helzt að vcra komin mikil ýldu-
'ut af hræjunum, til þess að drekaeðlurnar éti af mikilli græðgi,
enda getur ]>á að líta viðurhlutamikla sjón, þvi þær slíta þá stór
'oldflykki af beinunum og hverfa þau á augabragði ótuggin
'••ður i maga eðlanna. En verði skortur á hræjum, ráðast þær á
'tandi spendýr, t. d. geitur og hjartardýrategund, sem þar lifir,
cn flest sleppa þau frá þeim, þó oft særð. Fullfriskur maður þarf
®l(kert að óttast. í dýragarði einum vildi það til, að íkorni slapp
U'n i húr til drekaeðlu, sem náði honum og gleypti hann.
, Ekki er vitað til fullnustu, hversu gamlar drekaeðlurnar verða
1 l'citnkynnum sinum, en þær þrífast illa í dýragörðum vegna
sníkla, sem ásækja þær, og drepast eftir örfá ár. Gizkað er á,
þær verði 20 ára gamlar, en fyrir því er engin vissa, þar eð
' uPulegar íithuganir og merkingar hafa ekki farið fram nógu
lcngi.
ih’ekaeðhirnar gera sér híbýli i árbökkum og lækjabökkum og
utast við i þeim um þurrkatímann, til þess að vcra þá i grennd
' •ð vatn. Þetta eru holur eða göng rélt mátuleg til að liggja i og
t>rafa þær þau með framfótum sinmn og feiknaklóm. Þær grafa
cinnig aðra bústaði liærra uppi um rigningatimann, en þá
(°ttia oft geipileg flóð, svo ár og lækir flæða langt yfir bakka
S)na. Svo „flytja" ]>ær á milli eftir árstíðum, til ]>ess að vera þar,
^cni hæfilegur raki er. Það er þeim nauðsynlegt vegna húðarinn-
‘lr, seni ekki má verða of þurr, en svo er að sjálfsögðu mest
U'atarva]ig, þar sem raki er nægur.
. '''•krnyndatökumaðurinn áðurnefndi lýsti atferli drekaeðlanna
1( kræát sitt á þessa leið: „Fyrst rannsakaði cðlan matinn
vandlega með tungunni, sem er klofin og virðist bæði bragð- og
.Ucrtiskynfæri. Tennurnar eru broddóttar og minna á tennur
s°S, og nú sleit liún stykki úr liræinu og kyngdi þeim lítt
•'Snuin nieð húð, hári, beinapörtum og maðkar flutu með.
annig hélt hún áfram, unz hún hafði fengið nægju sína, og ])á
t i'ö s'útzt úr skráphrukkunum á kviði hennar. Að lokinni mál-
'ir '1U cúlurnar ákaflega rólegar og lausar við allar tilhneiging-
aí únásar. En þær éta ákaflega mikið og verða gildvaxnar með
e tlnum. Hálfvaxin drekacðla er 5 fet á lengd og 30 punda þung,
u fttllvaxin er liún allt að lielmingi lengri og 10 sinnum þyngri.
ál S'nn úcttgdi ég geitarskrokk á trjágrein við rjóður, þar sem
^•Jósanlegur staður var til að fylgjast með hátterni þeirra.
^aiiia hékk skrokkurinn ósnertur 2 sólarhringa og engin eðla
ttn J-Sl *Uera sig um að smakka á lionum, fyrr en liomin var svo
v '11' ýldulj'kt, að ég ]ioldi vart við í 50 skrefa fjarlægð. Þá
stó^i niatarlystin lijá eðlunum. Þær minnstu komu fyrst, en
tti' U e®lurnar seinna, og þá forðuðu þær minni sér. Þær
m-nstu átu með miklum hraða og virtust vita, að þess þyrfti
þvi ag annars fengju þær ekki neitt.
'°'ttodo úir og grúir af skordýrum og skriðdýrum. Flugur,
Rússneskar brúður
Trébrúðurnar rússnesku hafa lengi verði þekktar
og hafa verið seldar í öllum löndum heims. Þær
hafa verið og eru enn mjög skemmtileg leikföng, og
eru kallaðar i heimalandi sínu Babúskur. Það má
skrúfa þær i sundur og þá er önnur brúða innan í
þeirri fyrstu og svo koil af kolli — allt að 5 til 6
brúður hver innan i annarri. En einnig í brúðuheim-
inum breytist tízkan og nú framleiða Rússar mikið af
alls konar brúðum í fötum. Meðal annars er efnið i
þessum brúðum óbrjótandi og brúðurnar mjög
skemmtilega unnar af listafólki. Hér fylgir mynd af
brúðum, sem búnar eru til í einni af brúðuverksmiðj-
um Moskvuborgar.
margs konar kóngulær, liöggormar og baneitraðar kobra-slöngur
eru alls staðar. Eitraðar slöngutegundir synda í sjónum ásamt
mannætuhákörlum, og jafnvel krabbar eru vísir til að grípa í
fætur manns, ef vazlað er i fjörunni. En svo virðist sem tilvera
drekaeðlanna byggist á lífi stærri landdýra á eyjunum, enda er
þeim betra að alls engin stærri rándýr eða liræætur skuli vera
þar til staðar. Fyrir kemur, að veiðiþjófar drepa vatnabufflana
og dádýi-in, en liræ þcirra éta eðlurnar mest, og livernig færi, ef
þeir sneru sér að þvi að veiða drekaeðlurnar sjálfar. Það er
mikið lán, að skrápur þeirra skuli vera óliæfur til iðnaðar."
Það er annars furðulegt, að dreliaeðlurnar skuli vera til. Og
ríkisstjórn Indónesíu á þakkir skildar fyrir að hafa friðlýst þær
og tekið upp strangt eftirlit með veiðibanni. En auðséð er þó, að
tilvera þessarar „eftirlegukindar" frá 150 milljón ára gömlu
allsherjarriki sltriðdýranna hangir á bláþræði.
Þetta og fleira er undir manninum sjálfum komið.
Sigurður Kristinsson hefur frumsamið þessa
grein að nokkru leyti en sumt er þýtt
úr cnsku.
241