Æskan - 01.05.1969, Blaðsíða 10

Malajaþorp.
Tár streymdu úr augum þeirra. Þær sátu á votri jörðinni
skammt frá nokkrum þorpskofanna. Þær heyrðu ekki, að
nöfn þeirra voru kölluð reiðilegri röddu út úr dyrum
eins kofans.
„Æ, æ,“ snökti Jang, sú eldri Jreirra. „Litla systir, ég
þoli þetta ekki lengur.“
Dökkleitur karlmaður gekk fram í dyr kofans. Hann
hrópaði: „Jang, Mína, Jang, Mína, komið hingað undir
eins, heyrið þið það, krakkaskammirnar ykkar. Það væri
betur að jörðin gleypti ykkur. Þið eruð of latar til að vinna
fyrir málungi matar. Þið eigið að gegna undir eins og á
ykkur er kallað, letingjarnir ykkar.“ Hann staldraði and-
artak við í dyrunum og starði út í myrkrið. Síðan heyrð-
ist hann formæla þeim hálfum hljóðum og hverfa aftur
inn tautandi fyrir munni sér.
Jang horfði óttaslegin á eftir honum. Mína litla steytti
litlu hnefana sína á eftir honum, og um leið og hann
hvarf inn úr dyrunum, hvíslaði hún: „Ég óska, að spjót
væri rekið í gegn um hann. Ég óska, að ráðizt yrði á hann.“
Þessar hefðbundnu formælingar þjóðar hennar hljómuðu
undarlega af barnsvörum hennar. Af svip þessa skapmikla
barns duldist ekki, að hugur fylgdi máli og að hún bar
haturshug til húsbónda síns. Hún sneri sér að systur sinni:
„Þú segist ekki Jrola að vera hér lengur, Jang. Ég Jroli það
alls ekki lengur.“
Sorgbitin leit Jang á hana. „Hvað stoðar okkur að tala
svona?“ sagði hún með grátekka. „Við erum ánetjaðar sem
fiskar í neti. Við megum okkar einskis. Við getum aðeins
grátið.“ Hún grúfði andlitið í höndum sér.
„Það stoðar lítið að gráta,“ sagði Mína. „En ég veit,
hvað við getum tekið til bragðs."
Þótt telpurnar væru systur og hefðu verið samvistum
alla ævi, voru þær harla ólíkar bæði í sjón og reynd. Jang
var fríð telpa og kringluleit. Augnaráð hennar var blíð-
legt, feimnislegt og ef til vill ekki skarplegt. Augu hennar
virtust nú enn stærri en endranær, því að hún var mögur
og svöng. Mína var dökk yfirlitum og grönn, en var fjör-
leg og skynug.
Telpurnar voru munaðarlausar. Þegar foreldrar þeirra
dóu, Jróttist maður sá, sem á Jjær hafði kallað, hafa átt
peninga lijá þeim. Og hann hafði tekið Jrær nauðugar til
sín. Hann lagði þeim til klæði og fæði, til að þær gætu
gengið að verkum. Hann fór með þær eins og ambáttir. Ef
þær sáust leika sér, atyrti hann Jrær. Og ef eldiviðurinn,
sem Jrær tíndu í skóginum, var ekki vel Jrurr eða ef hrís-
grjónin, sem þær elduðu, voru ekki vel soðin, barði hann
þær.
Fyrr um daginn hafði húsbóndi þeirra, — en hann hét
Awang Uda, — komið að þeim, er þær voru í skeljaleik
með nokkrum börnum úr Jrorpinu og voru fimlega að
velta við skeljum með fótunum. Awang Uda hafði brugð-
izt reiður við og barið þær ójryrmilega. Jang hafði grátið
sáran, en Mína hafði brotizt urn eins og villiköttur og
meira að segja tekið á móti. Nú höfðu þær gert illt verra
með því að hlaupa í felur og gefa sig ekki fram, þegar á
þær var kallað. Jang kenndi þegar til undan barsmíðinni,
sem hún þóttist vita, að þær ættu nú í vændum. Öðru máli
gegndi um Mínu. Hún sagðist ekki láta berja sig aftur.
Og nú sagði hún systur sinni frá ráðagerðum sínum.
„Heyrðu mig, systir, við skulum strjúka héðan,“ sagði
hún. „Grimmdina í Awang Uda Jrolum við ekki lengur.
Tökum bát og flýjum á náðir stjórnarinnar. Það er sagt,
stjórnin leyfi engum að komast upp með þrælahald. Og
ég segi, að við skuldum Awang ekki neitt.“
„Hvernig veiztu það?“ spurði Jang.
„Ég heyrði Imam The vera að tala við Awang Uda-
Hann gaf mér ekki gaum, af Jrví að svo lítið fór fyrir mér
eða af Jrví að hann hélt, að ég væri of lítil til að skilja,
hvað þeim færi á milli. Imam The sagði: „Vertu varkár,
Awang, til að stjórninni berist ekki til eyrna, hvernig J>u
ferð með börnin og til að Jrú lendir ekki í vandræðum-
Awang hló við og sagði: „Það skiptir engu máli. Stjórnit1
er langt í burtu. Hver fer að segja henni af börnunum?
Allir í þorpinu skulda mér. Ég get selt jarðir Jreirra og
nautgripi, þegar mér sýnist, jafnvel jörðina þína og naut-
gripi, Imam. Það er betra fyrir fólkið að tala varlega-'
Imam The þagði við og minntist ekki aftur á okkur. Nu
skulum við leita ásjár hjá stjórninni. Ég er viss um,
hún frelsar okkur.“
„Ég þori það ekki,“ sagði Jang grátandi. „Við vituiU
ekki, hvað á leið okkar verður. Þú kannt málsháttinn: Þott
gulli rigndi á erlenda grund, en land okkar væri urðin eiu,
væri það samt öðrum löndum betra.“
„Ég kann hann, en í málshættinum segir ekki, Jrótt blóð1
rigni,“ svaraði Mína. „Því mun aftur rigna, Jregar í kof'
ann kemur. Ef Jrú ert hræddari við stjórnina en svipuu3’
farðu þá aftur í kofann og láttu Awang berja þig.
246