Æskan - 01.05.1969, Blaðsíða 25

Ur- Nú var hann vopnlaus orðinn, því að spjóti sínu hafði
hann skotið að Kölu. Hann varð því að ná heim í þorp
Sltt eins fljótt og mögulegt var. Tarzan fylgdi enn eftir og
Var nú svo nærri, að kalla mátti að hann væri yfir höfði
Þess svarta, sem nú flýtti sér sem mest hanri mátti heim.
Tarzan hafði stráreipi sitt tilbúið í annarri hendi, en vildi
ehki kasta því að Kolunga fyrr en hann væri búinn að sjá
^var hann ætti heima. Og hann sá það fyrr en varði, því
að allt í einu tók við stórt rjóður í skóginum. Umhverfis
það var skíðgarður og í sjónhendingu sá Tarzan marga
strákofa standa innan hans. Nú varð hann að hafa hraðar
hendur, ella slyppi fórnarlamb hans, sem þegar var
^ekið á rás. Grannt stráreipið hlykkjaðist í loftinu yfir
höfði Kolunga og hertist að með rykk, því að maður-
inn var á harðahlaupum. Neyðaróp kafnaði í hálsi hans
°g Tarzan dró svertingjann, sem baðaði út öllum öngum,
að sér inn í skógarþykknið. Hann batt snöggan enda á
hf surts, nú var Kölu fóstru hans hefnt. Tarzan tók
tniislegt skraut af líkama svertingjans, fjaðrir og ökla-
hringa, og einnig sló hann eign sinni á veiðihnífinn, sem
hékk við lendaskýlu hans.
1 arzan apabróðir var soltinn, því að ekki liafði hann
haft tíma til að veiða sér neitt til matar meðan á þessum
eltingarleik stóð. Og hér var kjöt, nóg kjöt og þó hikaði
hann. Hvað var það, sem aftraði honum frá að fá sér bita
af þessu svarta dýri? Átu menn aðra menn? Um það hafði
hann ekki lesið í bókunum, en Tarzan bara fann, að hann
hafði enga lyst á því að eta af svertingjanum. Þarna bjarg-
ahl margra alda erfðavenja honum frá því að fremja
^annát. Tarzan var þó hissa á þessari ógleði sinni. Hvers
Vegna gat hann ekki étið þetta kjöt eins og kjötið af villi-
Svmi eða rádýri? Hann hristi liöfuðið, losaði snöru sína af
SVarta manninum og sveiflaði sér upp í trén. Nú var mikið
starf fyrjr höndum við að rannsaka alla þessa kofa í rjóðr-
lriu innan skíðgarðsins.
Þorp svertingjanna
Tarzan starði á þessa nýlundu, þorpið, sem risið hafði
| arna upp á fáum vikum, aðeins stuttan spöl frá svæði því
1 skóginum> sem flokkur Kerchaks apakóngs hafðist við á.
ann tók fljótt eftir því, að á einum stað náði skógurinn
j*heg að skíðgarðinum og er Tarzan kom þangað hafði
‘*nn hið bezta útsýni yfir þorpið úr tré, sem næstum
Slútti inn fyrir garðinn. Hann taldi víst, að þessir menn
V‘tl u óvinir og mundu mæta honum með spjótum og örv-
llru> ef hann léti þá sjá sig. Tarzan þekkti ekki önnur lög
en lögmál frumskógarins: að drepa eða verða drepinn.
Allir skógarbúar, nema flokkur hans og Tandor, fíllinn,
voru óvinir hans.
Úr felustað sínum í trénu sá Tarzan margt, sem hann
hafði aldrei séð áður. Hann var steinhissa. Þarna voru
konur að mala korn, og næsturn nakin börn voru að
leika sér milli strákofanna. Tarzan sá úr felustað sínum í
trénu að karlmenn voru að vinna við girðingu eða skíð-
garð og svo tók hann eftir konu, sem sat á hækjum sínum
við pott yfir eldi. í pottinum var rauður grautur og sá
Tarzan, að konan rak örvarodda niður í hinn rauða graut
og lagði þær síðan á grind til þerris. Þarna var þá galdur-
inn, sem drap stóru dýrin, þótt þau fengju aðeins smásár
af örinni. Honum datt í hug, að hann þyrfti að ná sér í
nokkrar svona örvar með eituroddum, bara að konan gæti
nú farið frá um stund. Meðan þessu fór fram, komst allt í
einu einhver ókyrrð á í hinum enda þorpsins. Tarzan leit
upp og sá þá, að nokkrir svartir menn höfðu fundið
skrokkinn af Kolunga og voru nú að veifa og kalla. Allt
komst í uppnám, og konur, karlar og börn hlupu öll í
áttina til mannanna, sem kölluðu. Svæðið neðan við Tarz-
an var nú mannlaust og án þess að liika renndi hann sér
til jarðar, rétt hjá kofa nokkrum.
„Égætla að svipast um inni í þessu greni,“ hugsaði hann
og gekk inn í hálfdimman kofann.
Framh.
261