Æskan - 01.05.1969, Blaðsíða 22

Eftir þetta ævintýri mitt í Demantadalnum, hélt
ég heim til Bagdað eins fljótt og ég gat og lifði í
auði og allsnægtum nokkurn tíma. En fljótlega fór
ferðalöngunin að segja til sín á ný og ég gekk í fé-
lag við nokkra kaupmenn, sem voru að búa skip sitt
í verzlunarferð. Um skeið bar ekkert til tíðinda, og
gekk okkur vel að selja vörur okkar í hinum ýmsu
hafnarborgum. — En svo var það dag einn, er við
vorum úti á rúmsjó, að vindur gerðist stríður og sjó
tók að ýfa. Skipstjórnarmenn réðu lítt stefnunni
og eftir nokkurn hrakning bar okkur að eyju einni.
Var okkur nauðugur einn kostur að leita þar
hafnar og skjóls fyrir ofviðrinu. — Þegar skip okkar
nálgaðist eyju þessa, kom skipstjórinn til okkar
kaupmannanna og sagði:
„Nú er illt í efni. Þessi eyja er byggð mjög smá-
vöxnum villimönnum, en ákaflega herskáum, sem
vafalaust munu ráðast á okkur, og þótt þeir séu smá-
ir vexti, eru þeir svo margir, að óteljandi má kall-
ast. Ekki tjóar að veita mótstöðu eða að reyna að
verjast, því að þá munu þeir ekki hætta fyrr en við
erum allir dauðir.“ — Og nú varð sjón sögu ríkari,
því að frá landi komu margir bátar, fullir af þess-
um litlu mönnum. Þeir voru svo sem 50 senti-
metrar á hæð og alþaktir rauðu hári. Var nú ekki
að sökum að spyrja, skipið var umkringt af þessum
ófögnuði og innan skamms moraði allt af rauðhærð-
um dvergum, sem klifruðu upp um rár og reiða.
Tóku þeir stjórn skipsins í sínar hendur og stýrðu
því að landi.
Eftir landtökuna gerðu villimennirnir okkur
skiljanlegt með gargi og handapati, að við ættum
að hypja okkur í land, og þegar við höfðum
skreiðst upp í fjöruna, sigldu þeir skipinu okkar
Þriðja sjóferð
SINDBAÐS
frá landi og sáum við, að þeir stefndu til annarrar
eyjar skammt burtu.
Skipstjórnarmaður okkar þekkti þessar eyjar þó
nokkuð vel af afspurn og sagðist hafa heyrt, að
allir ferðamenn forðuðust að koma til þessarar eyj-
ar, sem við nú vorum á, vegna einhverrar óvættar,
sem hér byggi, en ekki vissi hann þó glögg deili á
þessu.
Okkur varð það fyrst fyrir að seðja hungur
okkar á ávöxtum, sem þarna var gnægð af, og því
næst tókum við okkur gönguferð til þess að kanna
eyna. Bráðlega sáum við alllangt frá hús eitt mik-
ið og er við komum nær, sáum við að þetta var höll
skrautleg með fílabeinsanddyri. Inni í hallargarðin-
um annars vegar við hallardyrnar, sáum við stóra
hrúgu af mannabeinum, en hins vegar lágu margir
steikarteinar. Brá okkur mjög við þessa sýn og setti
að okkur ógleði mikla og magnleysi. Máttum við
okkur hvergi hræra um stund, enda þreytlir eftir
sjávarvolkið og svo gönguna um eyjuna.
Allt í einu var hallardyrunum hrundið upp og út
kom kolsvartur risi, líklega þrefalt stærri en meðal-
maður. Risinn var eineygður og var þetta eina auga
hans blóðrautt og sat í miðju enni hans. Sindraði
illskan úr auganu og var sem þar sæi i glóandi kola-
mola. Kjafturinn var sem á hrossi og stóðu tvær
skögultennur út úr honum, langar og hvassar. Neðri
vörin lafði niður á bringu, en eyrun voru svipuð og
á fíl. Slíka ófreskju höfðum við aldrei augum
litið og vorum við örmagna af hræðslu. Sumir af
okkur hnigu í óvit.
Risinn virti okkur illilega fyrir sér drykklanga
stund og allt í einu þreif hann til mín og skoð-
aði mig, svipað og slátrari skoðar sauðkind. Hann
fann víst fljótt, að ég var heldur léttur og magur,
eiginlega ekki annað en sinar og bein. Lét hann mig
lausan, en greip til skipstjórans, sem var feitastur
af okkur. Er ekki að orðlengja það, að risinn steikti
hann og át. Síðan lagðist hann til svefns, og tók að
hrjóta svo afskaplega, að það var þrumugný líkast.
Er risinn vaknaði um morguninn hélt hann þegar
til skógar, en við gengum út um eyna til þess að