Æskan - 01.05.1969, Blaðsíða 13

*utt þangað fyrir nokkrum mánuðum. Birgir Bcntson hét mað-
Ui'inn, að sögn bæði rithöfundur og tónskáld og liafði leitað
1Jugað út í sveit til þess að semja eitthvað merkilegt í ró og
u:eði. Fólkið í Eystraþorpi gat sér margs til, en þó vissi enginn
tyrir víst, hvað hann var að semja. Björg liafði séð nafn hans
Uokkrum sinnum í dagskrá útvarpsins! — hann samdi tónverk,
uu mjög var erfitt að skilja þau og skýra. Litil von var til, að
0l>! i þessu iitla þorpi mundi nokkru sinni skilja iist hans, en
■Uóðir hans kom oft í húðirnar og verzlunarfólki féll vel við hana.
» hér stóð Birgir Bentson nú og virtist á að gizka 35 ára að
ultlri og ef vel var að gáð, virtist hár hans ofurlítið farið að
Srana yfir gagnaugunum, en svipurinn dapurlegur jafnskjótt og
uun varð alvarlegur. Björg hafði heyrt skólastjórann segja, að
U'gir Bentson væri mjög hæfileikamikill listamaður, en þó einn
Peirra, sem ekki hefði náð hylli fjöldans. „Ógurleg er andans leið
UPP á sigurliæðir," stóð víst einlivers staðar skráð.
f'a,nia konan leit á son sinn áhyggjufull og sagði: „í hrein-
uhilni sagt, Birgir, vildi ég helzt, að þú héldir áfram vinnu
"nni. Ég er mjög leið yfir þessari truflun.“
»Fástu ekki um það, mamma. Þegar tvær svo indælar stúlkur
0,Ua hér, virðist mér sjálfsagt að nota tækifærið og kynnast
Peún. Mér virðist fólkið liér ekki svo masgefið yfirleitt. Mér virð-
lst líka sumir áiita mig undarlegan. En komið nú inn og við
sWum fá okkur te.“
j hitlu síðar voru þær setztar á bekk við teborðið í vinnustofu
‘JUs. Flygill stóð við vegginn gagnvart þeim, alls staðar voru
nótnahefti og bækur, úti í horni stóð skrifborð með hlaðahrúg-
Ul»> en þó var mjög notalegt að vera þarna inni.
»SegiS mér nú, hverjar þið eruð,“ sagði hann. „Ég veit þó, að
,10 cruð i lieimavistarskólanum og þá getið þið vissulega verið
au*gðar.“
»Ja, ef við þyrftum ekki að taka px-óf,“ sagði Björg og brosti.
»Allir vei'ða að taka einhvers konar próf fyrr eða síðar,“ sagði
lann og benti út yfir allt sitt pappirsdót. „Litið þið nú á. Hér
Slt ég og herst í hökkum við að semja nýja óperu. Ég verð að
SU]nja bæði textann og liljómlistina sjálfur, því hvort tveggja
sltai
Cll
vera mjög nýstárlegt. Ég lýk lienni, ef ég get. Það er ei'fiðara
margur liyggur. Er þetta ekki lika próf?“
1J*r sáu, að móðir lians virti hann aftur fyrir sér áliyggjufull.
»n sagði: „Sonur minn vinnur mjög mikið, og liér er um kapp-
auP við tímann að ræða. Hann tekur þátt í samkeppni um óper-
Ul °g þarf að senda hana þangað, ef hann lýkur henni.“
, ann horfði mjög liugsandi fram fyrir sig, en sagði síðan.
” a’ °f ég lýk henni.“
»Ér nokkur ástæða til að efast um það?“ spurði Karen.
. ’J'ctta er mjög erfitt verk og ég verð bæði að einbeita mér og
v'Pangra
mig. Elxki var nóg næði i borginni og þess vegna flutt-
. 'u við hingað. Alltaf komu gestir — nei, afsakið, ég er eklxi að
tþ1^1 ^kur, ]>u11 ég segi þetta, en i borginni komu þeir á öllum
l,.."UlU dagsins. Ég átti víst of marga vini þar. Þeir komu til að
,e,lf;i váða hjá mér cða ræða málefni dagsins. Ég reyndi að kenna
Plist og semja tónverk en það gat ekki átt sanileið. Ég varð að
anSra mig algei'lega til að geta lielgað mig tónsmíðinni. Eins
a*’ l)egar þið búið ykkur undir próf. Þá verðið þið að láta allt
nua® lönd og leið, unz prófinu er lokið. Er þetta ekki satt?“
j ióvg kinkaði kolli til samþykkis og sagði síðan: „Jxí, vissu-
Uga’ en erfitt er ]>að stundum.“
^ »J:i, þvi trúi ég vel,“ sagði hann, „og þess vegna fluttum við
VejlnÉt hingað. Við bjuggum á Austui'brú og oltkur leið mjög
s'i ^.ar’ en ég kom engu frá þar. Tíminn leið við mas og lieim-
nú 1111 ®lnn góðan veðurdag sagði ég svo við sjálfan mig: Jæja,
máttu aldeilis taka þig saman i andlitinu, ef þú átt nokkurn
aij,a :,ð geta sýnt fólki, lxvað í þér býr. Gerðu nu eitthvað með
j. l)a=r hugmyndir, sem þér finnst ])ú húa yfir og alla þá
, na’ seni þér finnst hljóma í sál þinni. Skiljið ])ið, livað ég
ne,na?“
”pf, lleld, að ég skilji yður,“ sagði Björg.
» áið ykkur nú sandkökusneið," sagði móðir hans.
Hann rétti út annan handlegginn, langan og sterklegan og greip
tinnuöxina.
Þá sagði Birgir Bentson brosandi: „Stundum spyr ég sjálfan
mig að því, hvort móðir mín muni skilja, hvers vegna ég sit hér
úti i sveit við að skrifa alls konar nótur á blað, nótur fyrir
liljómlist, sem enginn muni nokkru sinni skilja og þvi síður
kæra sig um.“
Nú varð dálítið vandræðaleg þögn. Björgu fannst hún vei'ða
að brjóta isinn. „Ég lieyi'ði surnt af þvi, sem þér lékuð, þegar við
vorum á leiðinni heim að húsinu. Mér fannst það hljórna yndis-
lega. Hvaðan fáið þér þessar hugmyndir?“
„Þetta eru eklxi mínar lxugmyndir. Ég geri hara það, sem
Goetlie sagði, að þyrfti að vera. Ég tek þær beint úr mannlífinu,
þvi þar er nóg, sem vekur áliuga og athygli. Hver einasti hlutur
á jörðinni á sér sögu og hver einasti rnaður gæti sagt sína sögu,
ef liann aðeins vildi opna lijarta sitt og gi’eina frá atvikum
sinum, reynslu og hugsunum. Þetta get ég auðveldlega sannað.
Litið i kringum ykkur liér inni, og gætið að öllu þvi söguefni,
sem liér er. Lítið svo út um gluggann og setjið ykkur fyrir lxug-
skotssjónir alla ])á menn, sem um þetta landssvæði liafa gengið
á liðnum öldum. Hér liafa þeir lifað gleði og sorg, leik og starf.
Það væri liægt að gera livern hlut að söguefni, liversu ómerki-
legur, sem hann virðist vera. Lítið á tinnuöxina á skrifborðinu
minu.“
Hann rétti út annan liandlegginn, langan og stei’klegan, og
greip tinnuöxina. Svo rétti liann þeim öxina, og Björg fór að
skoða liana af mikilli athygli. Öxin var slétt, formfögur og gljá-
andi. Hún hafði liingað til aðeins liugsað um þær sem forn-
minjar og ekkert annað. Var ekki miklu meira virði að liugsa um,
hvernig þær hefðu verið húnar til, livernig notaðar og hvernig lif
249