Æskan - 01.05.1969, Blaðsíða 7

hermannallokki, sem kemur þrammandi ofan frá Skóla-
v°rðuholti, klyfjaður farangri og með sekkjapípuleikara í
')roddi fylkingar og fyrirmann einn með orður í barmi.
Ég er líka klyfjuð farangri eins og hermennirnir, með
llrerki á brjósti eins og offíserinn, á leið út úr bænum, líkt
°g herdeildin, og kann að auki fjögur orð í ensku og að
hlása í munnhörpu.
Einn-tveir-þrír. — Ég labba í veg fyrir landvarnarliðið,
staðnæmist frammi fyrir liöfuðsmanninum, sem ósjálfrátt
hýst í varnarstöðu, þen út brjóstið, ber hönd að enni og
Segi hressilega:
Hádújúdú! og bíð svo átekta.
Ékki ber á öðru — foringinn kann enskul
Hann brosir í kampinn, skoðar mig lítillega og sýnir
Slðan í verki hver dáindis kurteisismaður Bretinn er.
Hann víkur sér að flokknum, stöðvar hann og gefur skip-
Utl- Hljóðfæraleikurinn þagnar — hermennirnir munda
hyssurnar.
Onnur skipun gellur við. Það glampar á byssustingina
°g glymur undan skeftunum í götusteinunum.
Liðsforinginn snýr sér snöggt við, grafalvarlegur ásýnd-
Urtl) heilsar mér með glæsilegri hermannakveðju, og allt
hakliðið tekur undir eins og það leggur sig! Hermennirn-
Ir axla vojmin á nýjan leik, hljóðfæraleikararnir í köflóttu
Phsunum hefja blásturinn, flokkurinn sveigir fram hjá
•^ér og heldur leiðar sinnar taktföstum skrefum, en ég
slend gapandi eftir.
Liðskönnuninni er lokið!
hvílíkan dýrðardag hef ég aldrei lifað fyrr. Ég lield í
s:t|uvímu áfram niður Laugaveginn og finn nú hvorki
fVrir töskunni né sjálfri mér lengur. Ég geng ekki lengur
<l yfirborði jarðar, heldur langt fyrir ofan það — á yndis-
feSa mjúkum svampi, sem lyftir mér hærra, hærra og
haerra inn í heim milljóna stríðandi hermanna, sem allir
h°ygja sig orðalaust fyrir skjótum skipunum, er ég gef á
Vlxl 0g leggja vopn sín að fótum mér.
% er einmitt að rétta fram höndina eftir lárviðarsveig
^r<1 guði almáttugum — en þá er draumurinn rofinn með
ÓVaentum hætti.
Strákur í stuttbuxum, skoppandi gjörð á undan sér,
eillur hlaupandi, stöðvar gjörðina tafarlaust við fætur
’Þtna, flennir út augun og gónir á mig með opinn munn.
^g stanza og glápi óþvegið á móti. Hver þremillinn
he"gur að rollingnum?
htrákurinn svarar þögulli spurningunni á þann hátt að
stlllga upp f sig tveim skítugum puttum, og skerandi blíst-
"rsIl]jóð smýgur inn í lilustir mínar.
horfi hissa og nreð hellu fyrir eyrunum á þessar
dðfarir drengsins.
f l] þess að koma mér, heimskri stelpunni, betur í skiln-
Hermenn halda til kirkju i Reykjavík.
ing um, hvað hann eigi við, bendir hann á mig lireinum
fingri og hrópar heldur hæðnislega:
Ne-i, sjáiði barasta stelpuna með stóru töskuna, í síða
frakkanum — hahahahahahal
Það ískrar í honum hláturinn, þegar hann fer leiðar
sinnar. Hann er þó hreint ekkert að flýta sér. Með stuttu
millibili dokar hann við og sendir mér tóninn — hlátur-
rokur, sem skella á baki mínu eins og holskeflur.
Taskan dettur úr máttvana hendi minni. — Eitthvað
voðalega slæmt hefur lostið mig og daginn — hann myrkv-
ast í einu andartaki, og í myrkrinu heyrist mér flissað í
öllum áttum — fliss í fólki, sem nú er vont.
Mér verður hrollkalt. Ég er orðin að klakadrumb og get
ekki þítt hann með tárum — þau eru líka frosin.
í nálægu húsaskoti leita ég afdreps og drasla á eftir mér
töskunni, sem nú er orðin svo skelfilega þung.
— Kápan liennar mömmu er ekki lengur fín. Hún er
snjáð og ljót og þyngir mig niður — og mæðrablómið síð-
an í hitteðfyrra.
Ég fer úr frakkanum og brýt hann saman undir annan
handarkrikann. Svo tek ég á rás niður Bankastræti, eins
hratt og fæturnir framast orka, og forðast að líta til hægri
eða vinstri.
Ég bjarga mér og töskunni inn í vagninn og varpa
mæðinni. Ekki mátti tæpara standa. 1 vagninum, sem síð-
an ekur á rólegri ferð, tek ég gleði mína á ný. í bakaleið-
inni yrði ég laus við töskuna stóru.
Ég leik við hvern minn fingur við tilhugsunina og bíl-
ferðin reynist mér skemmtilegri en orð fá lýst.
Ég nýt hristingsins í ríkum mæli og öldufallanna í
landslaginu, sem hossa mér upp og niður, og horfi gegn-
um vagngluggann á hinar veldregnu náttúrumyndir, sem
blasa við sjónum.
243