Æskan - 01.05.1969, Blaðsíða 9

AGA þessi gerðist í Malaja fyrir mörgum árunr. Þá
var þrælahald enn þar í landi. Þræla var aflað á ýms-
an hátt. Þrælaveiðarar réðust stundum á varnarlausa villi-
þjóðflokka í frumskógunum. Þá, sem viðnám veittu, drápu
þeir, en hina, sem síðri voru að líkamsburðum eða að
^ug, hnepptu þeir ásamt konum og börnum í ævilangan
þrældóm. Þrælar voru líka keyptir frá Afríku. Þá voru
sktddunautar og hnepptir í þrældóm.
Fyrr á tímum bað fátækt fólk ríka nágranna sína stund-
Urn um lán. Um leið veðsetti það sjálft sig og afkomend-
11 r sína til tryggingar greiðslu skuldarinnar. Það varð
þannig ánauðugt lánardrottninum. Án launa urðu skulda-
þrælarnir að vinna fyrir lánardrottna sína; rækta akra
þeirra, gæta kvikfjár þeirra, fylgja þeim á ferðalögum,
manna báta þeirra, ganga um beina í liíbýlum þeirra,
itvenasr sem þess var æskt. í staðinn sáu lánardrottnarnir
skuldaþrælum fyrir fæði og klæðum. Sakir þeirra kvaða,
sein á skuldaþrælana voru lagðar, áttu þeir þess engan
kost að afla sér fjár til að endurgreiða skuld sína. Þræl-
óónrur beið þeirra þannig alla ævi, jafnvel mann fram af
utanni.
Á ofanverðri síðustu öld snerist landsstjórnin öndverð
Segn skuldaþrældómnum. Hún bannaði mönnum að
Veðsetja sjálfa sig og fjölskyldur sínar við lántöku. Stund-
Urn úrskurðaði hún, að skuldaþrælar liefðu með vinnu
Slnni um langt skeið endurgreitt skuld sína. Skuldir ann-
ail'a skuldaþræla greiddi hún og leysti þá úr ánauð. Smám
s‘nUan tókst landsstjórninni þannig að uppræta skulda-
þr«ldóminn.
^Pp til sveita var þó mörgum ekki kunnugt um boð
landsstjórnarinnar og bönn. Ríkir menn sættu enn lagi
til að hneppa í skuldaþrældónr þá, sem þeim voru skuld-
ugir. Þá kom jmð stundum fyrir, að nrálið bærist til
eyrna næsta embættismanns. Og nú ætla ég að segja ykk-
ur sögu af tveirn litlunr stúlkum, sem til mín kornu og
báðu mig ásjár.
Það var liðið fram á þá stundu, er nautgripirnir tóku
að leita niður til árinnar til að svala sér í henni á grynn-
ingum. Geislar kvöldsólarinnar, sem var að hníga til við-
ar, voru langar daufar geislarákir. Niður að árbakkanum
uxu lauftré og pálmar. Yfir djújm tjarnirnar á árbakkan-
unr slúttu trjágreinarnar, brúnar, gráar og rykfallnar, og
skuggar þeirra færðust hægt yfir þær. Rétt utan við þorp-
ið tók frumskógurinn við og beggja vegna árinnar bar
lauftrén kringum þorpið við hann, dimman og drunga-
legan. Geislar kvöldsólarinnar glitruðu á laufkrónunum.
Undir árbakkanum ösluðu flóðhestar, blakkir eða bleikir,
í ánni, sem tók þeim í kné, en lengra úti í henni möruðu
aðrir í hálfu kafi, svo að aðeins svartar granir þeirra og
eyru stóðu upp úr. Upp yfir þök þorpskofanna stigu reyk-
súlur frá hlóðunum undir hrísgrjónapottunum.
í þessu friðsæla umhverfi leið tveimur litlum telpum,
systrum, ákaflega illa. Þær voru ungar að árum. Sú stærri
þeirra kann að hafa verið 11 ára, en hin minni var
tveimur árum yngri. Þær fléttuðu hár sitt og hnýttu flétt-
urnar í þokkalegan hnút á hnakka sér. Þær voru þess
vegna líkari ungum konum en börnum álitum. Þær gengu
í dimmbláum treyjunr og ósjálegum skósíðum baðmullar-
skyrtum. Þessi klæði þeirra voru gönrul, snjáð og óhrein.
Handleggir þeirra voru grannir og andlit þeirra mögur.
Hugh Clifford
Litlu ambáttirnar tvær
Saga frá MALAJA