Æskan - 01.05.1969, Blaðsíða 24

Hamslaus af reiði stökk Kala fram gegn þessum svarta,
ókunna apa, sem kastað hafði í hana. Hér var um lífið að
tefla fyrir Kolunga. Hann þreif til boga síns og skaut ör
að Kölu. Örin hitti hana í hjartastað og hún féll fram
yfir sig öskrandi af sársauka. í sama bili ruddust aparnir
úr flokki Kölu út úr skóginum allt í kring og hugðust
koma henni til hjálpar. Kolunga sá, að í óefni var komið
og tók til fótanna eftir næstu fílagötu inn í skóginn. Kala
lá dáin í grasinu og furðuðu félagar hennar sig á því,
hvernig svona lítil grein eins og þeim sýndist örin vera,
gat valdið dauðá hennar. Nokkrir þeirra veittu svertingj-
anum eftirför um stund og fóru þá eftir trjánum, en brátt
dvínaði áhugi þeirra á þessu og þeir tóku til við sína dag-
legu iðju, að leita sér að æti.
Hávaðinn af þessu barst til kofans, þar sem Tarzan var
að venju og heyrði hann strax, að eitthvað hafði komið
fyrir. Hann hraðaði sér því á vetvang og er hann sá hvað
skeð hafði, kastaði hann sér niður hjá líki fóstru sinnar
og hágrét. Hann hafði nú misst þá einu veru, sem þótti
vænt um hann, og þótt Kala væri aðeins stórt, grimmt
villidýr, var þó minningin um hana fögur í huga Tarzans.
Hann hafði elskað hana jafneinlæglega og venjulegur
drengur elskar og virðir móður sína, enda hafði Kala ætíð
sýnt honum ástúð á sína vísu og varið hann fyrir hinum
mörgu hættum frumskógarins.
Að nokkurri stundu liðinni, þegar Tarzan hafði jafn-
að sig dálítið eftir þetta þunga áfall, tók hann að spyrja
stóru apana rækilega, hvernig dauða fóstru hans hefði
borið að. Þeir sögðu honum, að stór, svartur api, með
hárlausan skrokk og fjaðrir upp úr höfðinu, hefði kast-
að mjórri grein í Kölu og hlaupið síðan hratt burtu
eftir fílagötunni. Það rann upp ljós fyrir Tarzan. Úr
bókunum í kofanum vissi hann, að hér hafði verið á ferð
-svartur maður. Hann beið því ekki boðanna, en sveifl-
aði sér upp í trén og hélt í þá átt, sem aparnir bentu hon-
um.
Fljótlega renndi hann sér til jarðar og tók að at-
huga sporin í fílagötunni. Þarna sá hann spor sem líktust
hans eigin sporum. Þá varð hann þess fullviss, að hann
væri að elta mann. Og Tarzan hélt eftirförinni áfram og
innan stundar kom hann að litlu rjóðri. Þar stóð svert-
inginn með spenntan boga í höndum, en skammt frá var
villisvín að búa sig undir árás á hann. En athygli Tarzans
beindist öll að manninum, sem hann sá þarna niðri í
rjóðrinu. Við vopn hans, bogann, kannaðist Tarzan einn-
ig, hafði oft séð myndir af honum í bókum sínum í kof-
anum. Svertinginn skaut nú ör sinni að geltinum, sem
ruddist um leið fram til að stanga þennan fjanda sinn.
Örin hitti í herðakambinn á villisvíninu, en þegar það
kom á staðinn, þar sem sá svarti hafði staðið, var hann
þar ekki lengur. Gölturinn ætlaði að snúa sér við, en tók
þá að riða til og féll dauður um koll skömmu seinna.
Tarzan horfði á. Hann sá svertingjann skera stykki úr læri
galtarins með hnífi sínum, safnasaman sprekum og kveikja
eld og steikja kjötbitann. Síðan tók hann til snæðings.
Tarzan hafði aðeins séð eldinn, sem kviknaði stöku sinn-
um af eldingum, sem slegið hafði niður í tré. Það olli
honum heilabrotum, hvers vegna maðurinn hafði stungið
kjötbitanum inn í logana, áður en hann át þá. Þegar
Kolunga hafði étið nægju sína, lét hann skrokkinn liggja
þar sem hann var og hraðaði sér á brott. Tarzan renndi sér
niður úr trjánum og fékk sér einnig góða máltíð af galtar-
skrokknum, en honum datt ekki í hug að spilla góðu kjöti
með því að brenna það í eldi. — Síðan sleikti hann fingur
sína og hélt áfram að elta Kolunga son Monga konungs.
Á sama tíma var annar lávarður af Greystoke norður í
Lundúnaborg að borða rifjasteik í klúbb sínum. Hann
var föðurbróðir Tarzans. En hann sleikti ekki fingur sína.
Þegar hann hafði lokið máltíð sinni, deif hann höndum
sínum niður í skál með vatni og þerraði síðan með papp'
írs-handþurrku. Er hann hélt á brott, talaði hann við þjón-
inn um það, að sér hefði þótt steikin heldur linsteikt
núnal
Tarzan vildi vita hvaðan þessi maður kæmi og fylgcli
honum því eins og skuggi um skóginn allan daginn. Hann
gæti alltaf hefnt Kölu fóstru sinnar síðar. Þennan dag sá
Tarzan oftar en einu sinni, er svertinginn felldi dýr með
boga sínum og örvum. Þetta hlaut að vera einhver galdur,
sem Tarzan þekkti ekki, að geta drepið stór dýr jneð
svona litlum teini, sem örin var. — Næstu nótt sváfu }>eir
í stóru tré, Kolunga neðarlega en Tarzan uppi í trjátoppn-
um. Þegar svertinginn vaknaði um morguninn, tók hann
strax eftir því, að bogi hans og örvar voru horfnar, og leit
hans um skógarsvörðinn neðan við tréð bar engan árang-
260