Æskan - 01.10.1971, Blaðsíða 18

Pað var einu sinni kóngssonur, sem aldrei var hægt að
gera neitt til hæfis og alltaf var óánægður. Og þó
hafði hann marga þjóna til að snúast um sig og fékk
allt, sem hugur hans girntist.
„Langar þig kannski til að eignast nýja höll?" spurðu
kóngur og drottning. .. Eða viltu ef til vill fá fleiri þjóna?"
„Nei, mig langar ekkert til þess,“ svaraði kóngssonurinn fýlu-
lega, gretti sig og gaf þeim langt nef. „Ég vil fá hirðfífl, sem getur
orðið mér til gleði og gamans, — reglulegt hirðfífl, sem getur
staðið á höfði og komið leiðinlega hirðstjóranum til að hlæja,
þó ekki væri nema einu sinni."
„Já, það hlýtur að vera hægt, góði rninn," svaraði kóngur, „það
hlýtur að vera nóg til af fíflum í svo stóru riki sem við eigum.
Ég læt kallara mína tilkynna tafarlaust á hverju götuhornl, að
öll fífl i kóngsríkinu séu boðin hingað til hallarinnar til samkeppni
um það, hvert þeirra skuli verða hirðfífl kóngssonarins."
Eftir nokkra daga gáfu mörg fífl sig fram hjá kónginum og
keþptu um embættið. Þau voru klædd hinum furðulegustu búning-
um og léku margar kynlegar listir. Sum klóruðu sér meira að
segja í kollinum með tánum og drógu ýmis dýr, eins og til dæmis
hænsni og kaninur, út úr ermum sinum.
En kóngssonurinn horfði grettur og grafalvarlegur á fíflin og
listir þeirra og sagði síðan með þjósti:
„Rekið þessi heimsku fífl út. Ég hef séð þetta allt saman áður,
þúsund sinnum eða oftar."
„Já. .. en góði minn, finnst þér þau ekki skemmtileg," sagði
drottningin og hló.
„Nei, þau eru leiðinleg," svaraði kóngssonur, — „drepleiðlnleg."
„Ef við hefðum nú átt kóngsdóttur, góða mín, hefðum við getað
heitið henni og hálfu kóngsríkinu hverjum þeim, sem gæti tekizt
að lækna kóngssoninn og gefa honum gleði sína á ný,“ sagði
konungur.
„Já, en nú eigum við enga kóngsdóttur, elskan mín," sagði
drottningin og andvarpaði. „Annars hef ég svo sem heyrt, að
kóngsdæturnar nú á dögum séu alveg eins heimtufrekar og leiði-
gjarnar og kóngssynirnir.. . En við verðum þá bara að lofa hálfu
kóngsríkinu, gæzkan," bætti hún svo við.
„Já, alveg rétt, við gerum það,“ sagði kóngur, — „við heitum
hálfu kóngsríkinu hverjum þeim, sem getur læknað kóngssoninn."
Nú lét kóngur kallara sína tilkynna um land allt, að hver sá,
sem gæti læknað kóngssoninn, svo að hann tæki gleði sina á ný,
skyldi fá að launum hálft kóngsríkið.
Eins og nærri má geta þóttu þetta miklar fréttir. Og áður en
langt um leið komu fífl frá ýmsum löndum til að freista gæfunnar.
Þau höfðu flest mikla reynslu að baki og hafði oft tekizt að fá
hið þunglyndasta fólk til að gráta af hlátri. Sum þeirra höfðu
meira að segja hlotið stórriddarakross Hlátursorðunnar og höfðu
fjöður hlátursfuglsins fræga I hatti slnum. Margir fengu hláturs-
krampa aðeins af þvi að hugsa til þeirra.
En kóngssonurinn geispaði aðeins af leiðindum og sofnað'
meðan fyrsta sýningaratriðið stóð yfir.
Nú vikur sögunni til svinahirðis nokkurs, ungs pilts, sem kallaður
var Grísa-Gvendur og bjó með systur sinni, ungri og fallegn
stúlku, langt úti i sveit. Þau höfðu stórt svínabú, og þegar gt|S
irnir voru orðnir nógu stórir og feitir, ráku þau þá til borgarinnar,
allmarga saman hverju sinni, og seldu þá til slátrunar. Venjuleg3
sat þá Grísa-Gvendur klofvega á baki þess fremsta'l flokknum
og lék eitthvert fjörugt lag á flautuna sína. Systir hans gekk 8
undan og ginnti grisina á eftir sér með girnilegri gulrót.
„Nei, þarna er þá hann Grísa-Gvendur á ferðinni með svina
hóþinn sinn,“ sögðu margir, sem mættu þeim. Og allir skellihlógu.
því að það var svo sprenghlægilegt að sjá til þeirra systkinanna
með allan grisahópinn rýtandi og rausandi.
„Ríddu nú heldur á svininu til konungshallarinnar," sagði sa,
sem fyrst hætti að hlæja. „Þeir eru að leita þar að hirðfífli handa
þessum leiðinlega konungssyni, sem alltaf er í vondu skapi-
Gleymdu bara ekki að færa honum flösku af ediki. Ha. ha'
ha.“
„Jæja, systir góð, við skulum þá bara slá til, halda til konungs
haltarinnar og freista gæfunnar," sagði Grísa-Gvendur við systur
sína. „En ég ætla að biðja þig að kaupa á leiðinni eina flösku a
ediki."
Systir hans samþykkti strax þessa ráðagerð, keypti edikið "
og svo héldu þau til hallarinnar.
Þegar þau nálguðust konungshöllina, heyrði kóngssonur i'J°
rýtið í öllum svínunum, áttaði sig ekki í fyrstu, hvað þetta var,
og hljóp út að glugganum til að athuga málið.
Kóngssonur ætlaði tæpast að trúa sínum eigin augum. Þarna
kom einhver ungur piltur riðandi á því feitasta svíni, sem hann
hafði nokkru sinni séð, og sþilaði fjörugt lag á flautu. Og grísmn
reyndi sífellt að glefsa í girnilegu gulrótina, sem ung og *alle^
stúlka ginnti hann með. Og svo kom þessi stóra svínahjörð a
eftir þeim. Fólk flykktist að til að sjá þessa óvenjulegu sýn °9
hló svo dátt, að það heyrðist langar leiðir. Og þegar kóngur og
drottning heyrðu allan hávaðann, komu þau líka út á svalirnar
að vita, hvað um væri að vera.
„Er það þá ekki annað en þetta?“ sagði kóngur. „Það er bara
venjulegur bóndastrákur að reka svin til slátrunar. Ég sé ek
hlægilegt við það.“
„Já, það er alveg rétt,“ sagði drottningin, „svo algeng sýn
á engan hátt hlægileg."
Allt í einu heyrðust einhver einkennileg hljóð, allra likust r>t
sem bárust frá kóngssynl, — og skömmu seinna tók hann til a
skellihlæja. Ha... ha... ha... ha .. ha. .ha, hló kóngssonur.
„Aö hverju ertu eiginlega að hlæja?" sþurði konungur reiðilega-
„Það væri réttast að setja þennan heimska strák í svartho •
Hugsa sér, að hann skuli leyfa sér að koma með öll þessi
svin hingað upp að höllinni."
16