Æskan - 01.10.1971, Blaðsíða 43

„Ég er ekki svangur," svaraði Tarzan blátt áfram.
Mennirnir fóru að hlæja, allir nema d’Arnot. Hann
einn skildi, að hin óbrotnu rök villidýrsins töluðu fyrir
munn apamannsins.
„En þér munuð vera smeykur, rétt eins og við hér mund-
um allir verða, ef við ættum að fara naktir á ljónaveiðar
með hníf einan og reipi að vopni," sagði Frakkinn. „Er
það kannski ekki rétt?“
„Nei,“ sagði Tarzan, „en það er fíflalegt að vinna slíkt
verk til einskis."
„Ég skal veðja fimm þúsund frönkum um það, að þér
getið ekki veitt ljón með Jdví að fara nakinn með hníf og
reipi eingöngu að vopni inn í skógarjsykknið," sagði hinn.
Tarzan leit á d’Arnot og kinkaði kolli. „Þér skulið
hafa Jjað tíu Jjúsund franka," sagði d’Arnot.
„SamJjykkt," svaraði maðurinn.
Tarzan reis á fætur. „Ég skil fötin mín 'eftir í útjaðri
þorpsins," sagði hann. „Ég Jiarf að liafa eitthvað til Jjess
að fara í, ef ég kem ekki aftur fyrr en bjart er orðið.”
„Þér ætlið þó ekki að fara nú Jjegar?” spurði sá, sem
veðjað hafði. „Núna, um rauða nótt!“
„Því ekki Jjað?“ anzaði Tarzan. „Númi ráfar um á
nóttinni og þess vegna er auðveldara að finna hann nú, en
um bjartan daginn."
„Nei,“ sagði hinn, „þér farið ekki. Ég vil ekki hafa
dauða yðar á samvizkunni. Þessi veiðiför yðar er alltof
glæfraleg, þótt um bjartan dag væri farið.”
„Ég ætla núna,“ sagði Tarzan og fór til herbergis síns
til þess að sækja hníf sinn og reipi.
Þeir fylgdu honum út í jaðar bæjarins, þangað sem
stytzt var til skógarjaðarsins. Þar kom Tarzan fötum sín-
um fyrir í litlu geymsluhúsi. Er hann nú stóð þarna með
hníf sinn í beltinu, reipið hringað á öxlinni og í mittis-
skýlu einni fata, reyndi maðurinn, sem veðjað hafði við
hann, 'enn að telja honum hughvarf.
„Ég skal játa, að ég hef tapað, og borga út féð, sem ég
lagði undir, ef þér viljið hætta við þessa heimskulegu
för, sem hlýtur að kosta yður lífið."
Tarzan hló, og augnabliki síðar var hann horfinn
iun á milli trjánna.
Mennirnir litu hissa hver á annan og héldu síðan hljóð-
ir og hugsandi heim á veggsvalir gistihússins aftur.
Tarzan var ekki fyrr kominn inn í skóginn, en hann
sveiflaði sér upp í trén. Hann stökk í gáska grein af
grein og fann nú aftur, hve unaðslegt var að vera frjáls
ferða sinna í kunnu umhverfi. Þetta var nú líf! Honum
varð ljóst, að hann elskaði skóginn. Menningin hafði
ekkert að bjóða honum, er jafnaðist á við þetta. Jafnvel
fötin virtust honum nú aðeins vera til óþæginda. Nú
fyrst var hann frjáls maður. Nú fyrst skildi hann, að
hann hafði verið eins konar fangi. Það væri auðvelt að
halda nú í hálfhring aftur til strandarinnar og svo til
suðurs, Jjar til hann kæmi aftur til kofans og sinna fornu
heimkynna.
Hann fékk nú skyndilega um annað að hugsa, Jjví að
golan bar að vitum hans gamalkunnan Jjef, Jjefinn af
Núma. Svo urðu næm eyru hans snögglega vör við skrjáf
Jjað er verður, þegar stórt dýr smýgur um kjarrskóginn.
Tarzan fór eftir trjánum, unz hann var staddur beint
uppi yfir ljóninu. Hann fylgdi því hljóðlega eftir, unz
komið var að litlu rjóðri, nægilega stóru til Jjess að
tunglskinið lýsti Jjað upp. Þá kastaði hann eldsnöggt
reipislykkjunni niður á við, og á næsta augnabliki hertist
hún að hálsinum á stóru karlljóni. Þetta var sama aðferðin
sem hann hafði beitt svo oft áður. Tarzan festi reipið
við sterka trjágrein og flýtti sér svo niður tréð til jarðar
fyrir aftan ljónið, stökk Jjví næst upp á bak Jjess og
rak hnífinn upp að hjöltum í hið grimma hjarta Núma,
sem nú féll urrandi á hliðina og var brátt steindauður.
Tarzan reis upp eftir byltuna, sem hann hafði fengið
með ljóninu, steig á hinn loðna búk þess og rak upp
hið tryllta siguröskur mannapanna.
Tarzan var á báðum áttum. í hjarta hans barðist þráin
eftir hinu frjálsa skógarlífi og tryggð hans við d’Arnot,
félaga hans, 'en að síðustu mátti sín mest endurminningin
um fagurt stúlkuandlit og heitar varir, sem Jjrýst hafði
verið að vörum hans. Hann hristi sig, varpaði síðan heit-
um ljósskrokknum á bak sér og hélt af stað eftir trjánum
í áttina til þorpsins.
Mennirnir, sem biðu á svölum gistihússins, tóku að
gerast órólegir, Jjegar klukkutími var liðinn frá Jjví að
Tarzan fór.
„Drottinn minn!“ sagði að lokum sá, sem veðjað hafði.
„Ég tek hníf minn og byssu og fer inn í skóginn og sæki
þennan óða mann.“
„Ég fer einnig,” sagði annar. „Og ég líka,“ gall við frá
öllum hinum, er viðstaddir voru. Þeir flýttu sér að ferð-
búast, og brátt voru þeir allir á leið til skógar, vel vopn-
aðir.
„Guð almáttugurl Hvað er þetta?” stundi einn þeirra,
Englendingur, þegar hið tryllta siguróp Tarzans barst
ógreinilega til eyrna þeirra innan úr skóginum.
„Ég hef heyrt þetta óp einu sinni áður,“ sagði maður,
sem var frá Belgíu. „Það var á Jandsvæði, þar sem mikið
var af górilluöpum. Menn Jiar sögðu mér, að það væri
öskur karlapans, þegar hann væri búinn að vinna á óvini
sínum."
d’Arnot minntist lýsingar Claytons á hinu hræðilega
öskri, sem Tarzan hafðí rekið upp til að gefa til kynna
dráp sitt, og hann brosti þrátt fyrir hroll þann, er fór
um hann við tilhugsunina um það, að þetta dýrslega
hljóð kæmi úr mannsbarka, frá vörum vinar hans.
41