Æskan - 01.10.1971, Blaðsíða 52

SKÁTAOPNAN
Ritstjórn: HREFNA TYNES
Cvær 16 ára skátastúlkur, þær Ingi-
björg Sverrisdóttir frá Dalbúum
og Sólveig Tómasdóttir frá
Hamrabúum, báðar úr Reykjavík,
fóru til Kanada i sumar í boði kanadiskra
kvenskáta. Þær dvöldu í Manitobafylki í 3
vikur og bjuggu hjá skátafjölskyldum (ekki
hjá sömu fjölskyldunni allan tímann).
Tilgangurinn með ferð þeirra var fyrst
og fremst landkynning. Er þetta einn liður
í starfl kanadísku kvenskátanna, að bjóða
skátastúlkum frá öðrum löndum til dvalar
um tíma, kynna þeim land sitt og þjóðhætti
og gefa þeim tækifæri til að kynna sitt eig-
ið land að svo miklu leyti sem því verður
við komið. .Þarf varla að taka það fram, að
það eru bandalög beggja, sem að þessu
standa. Skátaopnan fékk þær á slnn fund,
og hófst nú spurningaþáttur einn mlkill og
rabb, og ef hægt væri að túlka þann þátt
eins vel á blaði eins og I tali — já —
þá væri nú gaman. En við skulum nú reyna
að endurvarpa þessu samtall:
— Jæja, þetta hefur þá ekki verið eins
og venjulegt skátamót?
— Nei, nei, við fórum i finar heimsóknir,
meira að segja til borgarstjóra, og svo var
okkur sýnt allt mögulegt. Við komum fram
i útvarpi, og það var haft við okkur blaða-
viðtal. Við sungum meira að segja I út-
varpið.
— Hvað sunguð þið?
— Við sungum „Yfir kaldan eyðisand".
En svo vildu þeir láta okkur þýða það yfir
á ensku — það var ekkl svo gott.
— Jæja, við skulum reyna að taka þetta
svolltið skipulega. Hvað var ykkur nú helzt
sýnt?
— Okkur var sýnt allt mögulegt, t. d.
söfn, byggðasöfn, llstasöfn, — ennfremur
var farið með okkur í dýragarðinn og I
útileikhús. Já, og svo fórum við á Indíána-
Á skrifstolu borgarstjórans, Brandons. Sólveig er að skrifa nafnið sitt í gestabókina, en
Ingibjörg biður eftir, að röðin komi að henni.
hátíð. Þar voru „ekta" Indiánar. Þeir voru
alveg stórkostlegir.
— Sýndu þeir ykkur eitthvað?
— Já, mikil ósköp, það var þarna fulH
af fólki. Þeir dönsuðu í marga klukkutima
við trommufeik og bjölluhljóm með viðeig-
andi óhljóðum. Þelr veina allt í einu og
henda sér til, okkur sýndust það alltaf
vera sömu sporln, en með misjafnlega mikl-
um fettum og brettum.
Hvað gerðuð þið til að kynna ísland?
— Jú, eins og áður er sagt, komum við
fram i útvarpi í Montreal.
Sólveig: Ég talaðl þar um skátastarf á
islandi. Það er mjög frábrugðið starflnu
þar að því leyti, að hér er sameiginlegt
bandalag, en þar eru stúlkurnar sér og
drengir einnig i sinu eigin bandalagi. Svo
fannst okkur svo mikið fyrirtæki hjá þeim
að fara í útilegu, það verður að hafa með
sér hjúkrunarkonu og fullorðinn foringja-
Ingibjörg: Ég sagði frá ferðinni og tH'
gangi hennar, hvað við hefðum séð og hvað
við gerðum til að kynna okkar land.
— Hvað höfðuð þið nú helzt með ykkur?
— Við höfðum alls konar ferðamanna-
bækllnga, bækur um island, litskuggamynd-
ir — t. d. höfðum við heila „seríu" a*
myndum um land og þjóð. Svo vorum vlð
með alls konar islenzka mlnjagripi, og svo
vorum við með mat.
— Ekki hafið þið nú getað tekið með
ykkur skyr?
— Nei, nei, en við höfðum kæfu, rækj-
ur, mysing, reyktan lax, harðflsk, sild 1
ýmsu formi, og svo tókum við með okkur
svolítið af hvalkjöti.
— Hvalkjöti? Var það nú ekkl farið a®
skemmast?
— Jú, það var orðið eitthvað skrftið. —'
Alveg óætt. — Svo var það eitt, sem var
afskaplega sniðugt, og sem við fengum
bara fyrir einskæra náð að sjá.
— Nú? Það virðist spennandi. Þið verð-
ið að segja frá því.
50