Æskan - 01.10.1971, Blaðsíða 45

Seint um kvöldið sa(íði I>ór:
„Nú mi'gura við til með að fara að sofa. \'ið Oli verðum að
fara snemma á fætur í fvrramálið til að leita.“
Eva gat alls ekki sofnað. Hún varð alltaf sannfærðari og sann-
færðari um, að Húkolla væri niðri í Hyljamýri. Og enginn gat
komið henni til hjálpar, ]>vi að Sigga og strákarnir sváfu öll
saman. Eva fór að gráta. Að lokum spennti hún greipar, horfði
upp í loftið og hað guð að gæta Búkollu. Hún kunni enga sérstaka
bæn i þessu skyni. En hún mælti í hljóði nokkur viðeigandi orð,
eftir |)\i sem hún hafði vit á.
En þetta var liklega tilgangslaust, fyrst ]>að var ekki raun-
veruleg bæn. — Bara að Sigga vaknaði nú og spyrði hana að
þvi, af l>verju hún væri að gráta. — I>á gæti hún sagt henni frá
l>vi. ()g ]>á gætu þær náð í ljóskerið og farið háðar niður í
Hyljamýri og leitað hetur. I>að var ekkert að óttast, |>egar l>ll'r
voru tvær. — I’etta var svo leiðinlegt og ekki sízt það, hvað hún
hafði orðið hrædd. Ef strákarnir heyrðu það, inundu þeir vafa-
laust striða henni. Nei, hún vrði að kjökra og gráta i von um,
að Sigga vaknaði. En Sigga svaf eiris og steinn. Þvilikur svefn!
Urn ]>etta allt var Eva litla að hugsa, þangað til hún sofnaði
að lokum. I>á kom i ljós, að nykurinn hafði tekið Búkollu og
dregið hana með sér niður i |>ann heim, sem hulinn var undir
mýrinni. I>ar voru fegurstu hlóm og grænar grundir. l>ar undi
Búkolla sér vel i hinum ágætu högum. Og mamma kom og mjólk-
aði hana, klappað henni og sagði: „Það var gott, að ]>ú fékkst að
koma þingað, Búkolla min, því að Eva ætlaði að reka þig inn i
skóginn til allra dýranna ljótu.“ — Eva ætlaði að segja frá því,
að þetta væri ekki satt, en henni var sem varnað máls.
Strax og hirta tók, lögðu drengirnir af stað til að leita að
kúnni. Þeir fóru sinn í hvora áttina, en ákváðu að hittast á til-
teknum stað niðri i dalnum. I>að gerðu þeir líka, að alllöngum
tima liðnum, en hvorugur hafði orðið var við Búkollu.
l>ór lét ákveðið þá skoðun i ljós, að hún hlyti að vera lokuð
einhvers staðar inni. Sennilegast var, að hún hefði lent inn í
nátthagann niðri á Hóli, og ekki getað komizt þaðan út aftur.
hcir ákváðu því að fara háðir þangað.
Skammt frá ánni, sem rann neðan við Hól, rákust þeir á
nokkur herjailát, sem í var töluvert af týtuberjum. Og i hólunum
allt i kring fundu þeir mikið af berjum. I>eir fóru þvi að tína
upp i sig um stund, þvi að nú voru þeir orðnir svangir.
En fyrr en varði komust þeir í mjög óvæntan félagsskap. Þeir
gengu fram á þrjá drengi, sem sátu niðri í laut nokkurri og voru
að reykja. i>eir reyktu úr langri pipu, sem þeir höfðu búið til
Sjálfir. Haus pipunnar var gerður úr hirkihút, en reykrörið úr
seljuviðargrein. Sem tóbak notuðu þeir þurran mosa. Þeir þekktu
einn drengjanna, ]>ótt hann hefði málað sig með sóti, sett á sig
skegg, krákufjaðrir og lauf. Það var ólátahelgurinn hann Hákon
á Hóli. En hina tvo höfðu þeir aldrei séð áður. Þeir voru vala-
laust langt neðan úr sveit.
Þór og Óli gengu alveg til drengjanna og ætluðu að spyrja þá
eftir Búkollu. En þannig fór ])ó, að þeir komu sér ekki að þvi.
Þeir þekktu þessa drengi ekki neitt, og sennilega væru ]>eir syn-
ir heldri manna. Ef til vill mundu þeir gera gys að þeim, ef þcir
bæru fram fyrirspurn sina. Þcir námu þvi staðar, feimnir og
bikandi, og gátu ekkert annað sagt en góðan dag.
Eftir stundarkorn henti Hákon tóhakspokanum stóra til Þórs
°fi sagði:
„Tókstu pipuna þina með þér?“
l>ór leitaði i öllum vösum sínum: „Ja, þvilíkt og annað eins!
Eg hef þá gleynit i>ípuskömminni heima!“ Þetta var svo gott svar,
að þeir hinir gátu ekki varizt lilátri. Svo urðu þeir samstundis
fióðir vinir.
„Þá býst ég við, að þú viljir gjarna fá þér tölu öðru liverju?"
,Já, hvað heldurðu, drengur. Ég hef tuggið upp allt fóðrið i
tóbaksvasanum mínum. En það var nú heldur bragðlitið, karl
minn.“
Hann sneri við hægri buxnavasanum sinum, svo að þeir gætu
séð það sjálfir. Þá kom í ljós, að fóðrið var allt sundurtætt.
Hér kemur skákþraut, þar
sem lnitur á leik og á hann að
máta svartan i öðrum leik. •—
Sendið ráðninguna til ÆSK-
UNNAB, pósthólf 14, Beykja-
vík, fyrir 1. desembcr og merk-
ið með „SKÁKÞBAUT". Dregið
Skák
verður úr réttum svörum um
verðlaun, en þau eru ferðatafl.
Fcrðatöfl eru þannig úr garði
gerð, að liægt er að tefla t.d.
í bifreið, sem ekið er eftir
ósléttum vegi. -— Þetta tafl,
sem cinhver lesandi ÆSK-
UNNAB fær nú i verðlaun, er
með tafhnenn, sem eru með
segulmögnuðum fótum og
standa þvi vel af sér allmikinn
hristing. — Látið fylgja glöggt
heimilisfang og aldur ykkar.
Hinn mismunandi litur ]>orsks-
ins segir okkur, hvar hann er
veiddur.
• Dökki þorskurinn er næst-
um allur veiddur á hafi úti
á miklu dýpi, — allt niður
á 100 m dýpi.
• Brúni þorskurinn kemur frá
svieðum, sem eru tiltölulega
nærri strönd með þangi og
steinum.
• Ljósgrái þorskurinn hefur
lifað á tiltölulega grunnu
vatni yfir Ijósum sandbotni.
Þorskurinn lifir nefnilcga
lika ágietlega á fárra metra
dýpi.
• Bauði og rauðhrúni þorsk-
urinn hefur eytt mestu af
lifi sinu meðal rauðþörunga.
„Jæja, þá verður þú liklcga að fá pipuna mina lánaða ofur-
litla stund,“ sagði Hákon, og auðheyrt var, að það var mikill
heiður.
„Beztu þakkir! En þú ættir ekki að evða þinu tóhaki!“ Hann
tróð mosa i pipuna og kveikti.
Óli glápti orðlaus á hróður sinn. Hann hafði allt í einu orðið
svo undarlegur i framkomu, alveg cins og Óli væri ekki til.
Og svo reykti hann I Hvað skyldi mamma hafa sagt, ef hún iiefði
séð þetta?
„En hvað segir þú, Óli, - hefur |>ú pípuna þina með þér?“
spurði Hákon.
„Ja-a, — þökk fyrir, ég ég - reyki ekki enn þá.‘“ En
þetta hefði hann ekki átt að segja, ]>vi að þeir helltu sér strax
yfir hann.
„Jæja, ertu svona mikill vesalingur, •— ]>orir ekki nð fá þér
einn revk? Þú hefðir ]>á þurft að eiga pela !“
En Þór flýtti sér að koma hróður sinum úr klípunni.
„Óli er hættur að reykja. Hann reykti svo mikið, —- oft lieilan
pakka á dag, — að lionum fannst hann yrði að hætta."
43