Æskan - 01.10.1971, Blaðsíða 72

SNIITI og slökkviliðið
að var slökkvistöð rétt hjá heimili Bóbós, og þar var
stór hundur, sem hét Snati. Hann var flekkóttur á lit,
hvítur og svartur. Greyið hann Snati var svo latur
og værukær, að slökkviliðsmennirnir kölluðu hann
aldrei annað en svefnpurkuna. Hann lá nefnilega oftast og
svaf allan liðlangan daginn fyrir framan slökkvistöðina.
Þegar stóra brunabjallan hringdi svo að glumdi í öllu, sneri
Snati sér bara á hina hliðina og hélt áfram að hrjóta eins
og ekkert hefði i skorizt. Hann nennti eiginlega aldrei að
vaka nema þegar Bóbó kom að leika sér við hann. Þá
hljóp hann um allt og gelti og lék á als oddi. Snati og Bóbó
voru mjög góðir vinir.
Einn daginn, þegar aliir slökkviliðsmennirnir sátu og
voru að tefla skák, byrjaði brunabjailan allt i einu að hringja.
Gling-gling-gló!
Mennirnir fleygðu frá sér taflinu og fóru i slökkviliðsfötin
sín í snatri.
— Komdu, svefnpurka, kallaði foringinn til Snata. —
Stattu nú upp og komdu með okkur, þú getur vel hjálpað
okkur að slökkva eldinn.
En Snati leit bara á hann syfjuðum augum, siðan hélt
hann áfram að sofa.
— Blessaðir verið þið ekki að tala við hann, sagði bíl-
stjórinn. — Hann nennir hvort sem er ekki að hreyfa sig.
Svo brunaði brunabíllinn af stað á fleygiferð með alla
slökkviliðsmennina. En Snati lokaði augunum og lét fara
vel um sig, letinginn sá arna.
Allt í einu vaknaði hann við einhverja óvenjulega lykt,
Ifkast brunalykt. Hann opnaði vinstra augað og sá, að reyk
lagði úr tuskuhrúgu rétt hjá körfunni hans. Snati rauk á
fætur og hljóp út að dyrunum og gelti eins hátt og hann gat.
En slökkviliðsmennirnir voru allir í burtu, svo að enginn
heyrði til hans. Þá hljóp hann út og gelti, en enginn maður
var sjáanlegur.
Rétt í þessu kom Bóbó heim úr skólanum. Snatl hljóp
á móti honum og glefsaði í ermina hans til þess að reyna
að fá hann til að koma með sér. Bóbó hélt, að Snati væri
bara að leika sér, og sagði:
— Nei, Snati minn, ég þarf fyrst að fara heim með skóla-
töskuna mína, svo skal ég koma og leika við þig.
En þá tók hann eftir því, að reyk lagði út um dyrnar á
slökkvistöðinni. Hann flýtti sér þangað inn, náði í fötu og
fyllti hana af vatni, en Snati sýndi honum, hvar eldurinn
átti upptök sín. Bóbó tókst að slökkva eldinn, og síðan bar
hann rjúkandi tuskuhrúguna út, til þess að vera viss um,
að hvergi leyndist eldsneisti eftir, því þá gat húsið brunnið
til kaldra kola.
Þegar slökkviliðsmennirnir komu loksins aftur eftir að
hafa slökkt sinn eld, sáu þeir Bóbó og Snata fyrir utan
slökkvistöðina. Þeir höfðu báðir fundið sér gamlar ein-
kennishúfur og sátu nú þarna hreyknir á svipinn.
— Hvað eruð þið að gera hér? spurði foringinn.
-— Við erum lika í slökkviliðinu, sagði Bóbó.^— Það
kviknaði í slökkvistöðinni meðan þið voruð í burtu, Snati
tók eftir því og lét mig vita, síðan slökkti ég eldinn. Og
þið skuluð aldrei oftar kalla Snata svefnpurku, því hann
sefur sannarlega ekki, þegar eitthvað á reynir.
Snati sat og dinglaði rófunni af ánægju. Hann hafði líka
ástæðu til að vera glaður, því þar sem hann sat þarna með
einkennishúfuna á ská á höfðinu, var hann alveg eins og
hetja, sem unnið hefur mikið afrek.
1) Það er dyrhamar o(í póst-
kassaop á tjaldstafninum. 2)
I>að vantar stöngina i tjald-
stafninn. 3) Lokið er of lítið
fyrir tekönnuna. 4) Ekkert lok
er á liitakatlinuin. 5) I>a®
vantar tjaidhæi og fi) streng
fremst á tjaldið. 7) Teikningin
af drengnum til vinstri er ekki
fullgerð.
SVAR
VIÐ
MYNDGATU
NR. 4