Æskan - 01.05.1974, Qupperneq 39

Massa gekk fram og aftur, úr einni áttinni f aðra, en
rataði ekki; hún hafði gjörsamlega villzt.
Smám saman nálgaðist hún þéttasta og ókunnasta hluta
skógarins, og þar kom hún brátt auga á bjálkakofa. Hún
barði að dyrum, en enginn anzaði. Þegar hún ýtti við
hurðinni, marraði í hjörunum og hún opnaðist.
Massa fór inn í kofann og settist á bekk við gluggann
[ Þungum þönkum.
..Hver skyldi eiga heima í þessum kofa,“ hugsaði hún,
■'°a hvers vegna er enginn heirna?"
Sá, sem átti heima í bjálkakofanum var stór og mikill
Þjörn. Hann var einmitt núna að þramma um skóginn.
Það var komið kvöld, þegar hann kom heim, og þegar
hann sá Mössu, varð hann mjög ánægður.
..A-ha,“ sagði hann, ,,nú læt ég þig aldrei lausa. Nú
Þýrð þú hér eftir í húsinu hjá mér, spök eins og mús. Þú
e[dar miðdegisverðinn og einnig morgunverðinn og verður
^inn trúi og dyggi þjónn."
Massa varð bæði sár og hrygg, en þar sem ekkert þýddi
fyrir hana að mótmæla eða mögla, þá dvaidi hún hjá birn-
'hum og hélt hús fyrir hann.
Hvern morgun fór björninn og var allan daginn úti (
skóginum.
Aður en hann fór, sagði hann við Mössu, að hún ætti
að halda sig í kofanum og bíða heimkomu hans. „Þú mátt
aldrei fara út nema i fylgd með mér,“ sagði hann. „Ef þú
Serir það, þá næ ég í þig og ét þig.“
Massa fór nú að hugleiða, með hvaða hætti hún helzt
9æti sloppið frá birninum. Skógurinn umlukti kofann á
a|la vegu — og enginn var til að vísa henni leiðina út úr
skóginum.
Massa braut stöðugt heilann um það, hvaða brögðum
hún gæti beitt til að sleppa og komast aftur heim.
Ráðið fann hún. — Þann sama dag, þegar björninn
heim úr skóginum, sagði hún við hann;
..Björn, leyfðu mér að fara heim í þorpið, aðeins einn
da9- Mig langar svo til að færa afa og ömmu svolítið góð-
9æti.“
..Nei, það er af og frá,“ sagði björninn. „Þú villist aðeins
skóginum. Láttu mig fá — hvað það nú er — sem þú
®tlar að gefa þeim, og ég kem þvi sjálfur til þeirra."
þetta var einmitt það, sem Massa hafði ætlazt til. Hún
Þskaði nú dálítið af brauðkollum, raðaði þeim á bakka,
fram stóra öskju og sagði svo við björninn; „Ég set
Þrauðkollurnar í þessa öskju, sem þú svo getur farið með
afa æíns og ömmu. Og mundu, að þú mátt ekki opna
Þsna á leiðinni eða éta sjálfur brauðkollurnar. Ég ætla að
klifri
á upp i eikartró, og þaðan mun ég fylgjast með þér
a[ia leiðina.
áfram hélt hann án þess að stanza. Hann fór nú að þreytast,
og þar kom, að hann stóð varla á fótunum.
„Örþreyttur og uppgefinn,
ekki meir ég strita.
Því tylli’ ég mór á trjábolinn
og tek mór kökubita,"
— kyrjaði björninn.
„Ég sé um allt, — ég só til þfn,
þú sezt hór hvergi niður,
og bragðar ekki brauðin min;
það bannað er, — því miður.
Og orð þin haltu. — Engin svikl
Til afa og ömmu. — Ekkert hikl“
..Látum svo vera. Fáðu mér öskjuna?” sagði björninn.
..Farðu fyrst út á hlað og gáðu, hvort farið er að rigna,"
Sa9ði Massa.
Hjörninn fór út á hlaðið, en Massa skreið i flýti ofan f
skjuna og setti brauðbakkann á höfuðið.
Björninn kom aftur inn, — og þarna stóð askjan tilbúin.
ann setti hana á bak sér og lagði svo af stað til þorpsins.
rámmandi fór björninn fram hjá birkinu og trampandi fram
hiá greninu.
UPP hæðir og niður f dældir lá leiðin löng og bugðótt, en
— kyrjaði Massa úr öskjunni.
„Hamingjan góða! hvað Massa hefur skarpa' sjón,"
sagði björninn, „hún sór alla hluti.“
Björninn stóð nú upp með öskjuna og hélt áfram. Hann
þrammaði og trampaði, þar til hann var aftur kominn að
þvf að gefast'upp. Þá stanzaði hann og kyrjaði á ný:
„Örþreyttur og uppgefinn,
ekki meir ég strita.
Því tylli’ óg mér á trjábolinn
og tek mér kökubita."
37