Æskan - 01.05.1974, Qupperneq 47

LliMDIN RAUÐA
g ætla að segja ykkur sögu, sem heitir Lindin
rauða og er kínversk. Þessi saga er ein af þjóð-
sögum Han-þjóðflokksins, en eins og allir vita eru margir
®ttbálkar [ Kína. Þar segja menn líka, að allar veizlur
h|jóti að enda, en samt elski sumir menn konur sinar (og
Þær þá) til æviloka. Og sem dæmi um það þurfið þið að-
eins að hlusta á þessa sögu.
Það var einu sinni dugandi og vinnusamur maður, sem
Þét Shih Tut. Hann átti heima í þorpi, sem ég hirði ekki
að nefna, en eitt vorið gekk hann að eiga stúlku, sem hét
Jaða-blóm og var fegurri en hægt sé að lýsa. Hún hugsaði
'ika mjög vel um heimilið, og ungu hjónin elskuðust heitt.
En svo virðist sem gæði geti ekki ætíð af sér gæði.
Stjúpmóðir hans Shih Tuns var grimm og köld. Hún fann
sifellt að matnum, þótt Jaða-blóm gerði sitt bezta. Hún
^vitaði hana fyrir, að hrísgrjónin væru of heit eða of köld
eSa að maturinn kæmi of seint á borðið. Það skipti engu
má'i. hvernig Jaða-blóm lagði sig fram og engu máli,
hvernig hún hljóp í kringum hana. Konan ávítaði hana
alltaf, og stundum lagði hún hendur á hana. Þá fann Shih
^un jafnmikið til og hún hefði ávítað hann eða barið hann.
hann mátti ekki segja orð, því að þegar þessi saga
Serðist, máttu tengdamæður berja tengdadætur sínar. Syn-
irnir áttu bara að þegja.
Jaða-blóm grenntist með hverjum deginum, og húð
hennar var ekki lengur jafnfersk og hún hafði verið.
Einu sinni kom Shih Tun heim og sá, hvar Jaða-blóm
®at é rúmstokknum, og tárin runnu niður kinnar hennar.
hlann andvarpaði þungan.
..Shih Tun!“ sagði Jaða-blóm og leit á hann. „Ég þoli
Þetta ekkl lengur. Ég get ekki afborið þessar ávítur og
ar8mið, en ég get samt ekki farið frá þér.“
Shih Tun fann sárt til. „Jaða-blóm,“ sagði hann, þegar
ann hafðl hugsað sig um. „Það fer illa fyrir þér, ef þú
verður kyrr hjá henni stjúpu minni. Við skuium hlaupast
6 Þrott f kvðld."
hJú llfnaðl yflr Jaða-blómi, og eftir miðnætti sóttu þau
0 hesta f hesthúsið og hleyptu af stað.
Menn segja, að fljótur hestur jafnist á við loftstein, og
þessir hestar voru fljótir að hlaupa, þótt þelr væru magrir.
Þau höfðu-'-ekki einu sinni tölu á þorpunum, sem þeir fluttu
þau í gegnum. Þeim stóð líka á sama, hvert þau fóru. Shih
Tun sagði: „Farið ekki alfaraleið, hestar. Troöum ófarnar
slóðir."
Hestarnir virtust skilja hann, þvf að þeir fóru upp um
fjöll og firnindi, og hófasláttur þeirra var hávær á fjalla-
stígunum.
Þau komu að fjalli, sem enginn bjó á, um dögun. Það var
vor í lofti. Grasið var byrjað að grænka og blómin að
blómstra. Trönurnar svifu um himininn, fuglarnir sungu og
tistu á trjágreinunum.
„Fuglar eiga sér hreiður," andvarpaði Jaða-blóm, „en
hvar eigum við að búa?“
„( helli eða skjóli trjánna," sagðl Shih Tun brosandi.
„Ég þrái aðeins að vera hjá þér,“ svaraði Jaða-blóm,
og nú var hún ekki lengur hrygg.
Þau fóru yfir daunillt gil og háan tind, áður en þau kom-
ust að daggarþöktum fjallstindi.
Árla næsta dags héldu þau ferðinni áfram. Við sólar-
upprás komu þau að dal. Hestarnir námu staðar. Ungu
hjónin urðu undrandi, þegar þau sáu uppsprettu. Vatnið
í þeirri lind var nefnilega jafnrautt og blóm eplatrés og
Ijómaði eins og tunglið á kvöldhimninum. Jafnvel blómin
og grasið umhverfis lindina voru böðuð roða uppsprett-
unnar.
Jaða-blóm fann þungan, höfgan llm leggja að vitum sér.
Hún vissi ekki, hvort það voru blómin eða lindin, sem ilm-
urinn kom frá. „Við erum þreytt og hestarnir lika," sagði
hún við Shih Tun. „Nú hvflum við okkur."
Shih Tun var þessu sammála, og þau stukku af baki, en
hestar þeirra bitu rauða grasið við lindina. Shih Tun og
Jaða-blóm gengu að lindinni, og rauða vatnið var tært
að sjá. Jaða-blóm var þyrst. Hún tók vatnið f hola greip
sina og bragðaði á sætu vatninu, sem minnti hana á hunang.
Hún fann ilmandi vatnið streyma um æðar sér og yljaði
henni allri. Svo reis hún upp, og Shih Tun fannst hún feg-
urri en ferskjublóm. Hestarnir hneggjuðu. Þeir höfðu ekki
aðeins fitnað, heldur voru þeir fegurri en fyrr. Þau vissu