Æskan - 01.01.1980, Blaðsíða 20

götuna líka. Hann gekk út í umferðina,
án þess að gæta að sér og stefndi í
áttina til búðarinnar. Úti á miðri götu
sá hann allt í einu í hvaða háska hann
var staddur. Þarna komu sporvagnar
sinn úr hvorri áttinni, bak við hann
runnu bílar og fólk á reiðhjólum. Villi
stóð kyrr eitt augnablik og hugsaði:
,,Ef ég feryfirsporin, þá get ég orðið á
milli sporvagnanna."....Nei, ég sný
við!“ sagði hann ákveðið við sjálfan
sig. Þarna kemur hundur, alveg eins
og sá, sem ég á útstoppaðan. En
þessi bítur kannski? Nei, kemur þá
ekki annar, eins stór og ég! Ó, ó, hann
hefur svo stórt gin, að hann gæti étið
mig. Nei, fer hann þá ekki að nasa að
mér, kannski finnur hann á lyktinni,
að ég er útlendingur, og við íslend-
ingar vorum einu sinni víkingar;
kannski lyktar það af okkur enn.
Hugsa sér, ef hann skyldi langa í vík-
ingakjöt! Lögregluþjónninn þarna á
hestinum hefur stórt sverð, hann gæti
hjálpað mér. . . En hann kallaði ekki á
hann, heldur flýtti sér bara heim, og
sagði ekki einu sinni mömmu sinni frá
könnunarferðinni.
Einn daginn fór Villi með járnbraut-
arlest upp í sveit. Lest var það mest
spennandi farartæki, sem hann hafði
séð. Fyrsti vagninn heitir eimvagn og
er svo sterkur, að hann getur dregið
tíu og stundum fjórtán vagna á eftir
sér, og hver þessara vagna er eins
stór og strætisvagn heima á Islandi.
Svona lest ætlaði Villi að búa til. í
sumarhúsi frænku sinnar fann hann
þykkan, ferhyrndan kubb, sem hann
sagaði í smábita og skrúfaði króka og
lykkjur á endana. Á eimvagninn setti
hann reykháf og stýrishús. Hann lék
sér lengi að þessu, svo fór hann með
lestina niöur að sjó, og í sandinum
byggði hann hafnir og skurði handa
bátnum sínum, og lestarteinarnir
gengu alveg ofan að bátabryggjunni.
Hann var svolítið ragur við aö fara í
sjóinn. Ég ætla ekki að elta fiska, bara
vaða svolítið, hugsaði Villi.
GRÆNT HÁR
Það er kunnugt, að listamönnum er
oft annt um að vekja á sér eftirtekt í
klæðaburði. Þannig var til dæmis
franska skáldið Baudelaire.
Maxime du Camp, sem líka var rit-
höfundur, sagði eftirfarandi sögu af
honum.
„Einu sinni kom Baudelaire inn til
mín og hafði litað hár sitt grænt. Ég lét
sem ég tæki ekki eftir því. Hann gekk
fram fyrir spegilinn, skoðaði sig
vandlega og gerði allt, sem hann gat
til að vekja eftirtekt mína á sér. En
þegar ekkert dugði, spurði hann að
lokum: „Sérðu ekkert athugavert við
mig?" ,,Nei,“ svaraði ég. „En sérðu
ekki að ég hef grænt hár? Það er þó
sjaldgæft, hefði ég haldið." „Síður en
svo,“ svaraði ég, „allir menn eru
meira eða minna grænir, og grænleitt
hár er ekkert skrítið, bara frekar lag-
legt. Hefðirðu málað það himinblátt
hefði það óðar vakið eftirtekt. En
grænt! Nei!"
Þegar hann kom út mætti hann
kunningja okkar og sagði við hann:
„Farðu og líttu inn til Max. Hann hefur
fengið geðvonskukast." "
KEYPTI SÉR BUXUR
Húsbóndinn fór í búð og keypti sér
buxur, sem voru þremur þumlungum
of síðar. Kvenþjóð heimilisins —
móður hans, konu og dóttur —
gramdist þetta. Þær afsögðu allar í
einu hljóði að stytta buxurnar.
En allar voru þær raungóðar. Móð-
irin iðraðist fyrst. Hún stytti buxurnar
um þrjá þumlunga, meðan fjölskyldan
var á bíó um kvöldið. Svo fór hún að
sofa. Konan kom heim í góðu skapi,
sagði manninum og dótturinni að fara
í rúmið. Sjálf settist hún niður og
klippti þrjá þumlunga neðan af bux-
unum. Dóttirin vaknaði snemma um
morguninn. Hún ásetti sér að gleðja
pabba sinn og gera við nýju buxurnar
hans. Hún stytti þær um þrjá þuml-
unga.
Sagan getur ekki um, hvort hús-
friður hafi verið á heimilinu þann
daginn.
VILLI FER TIL
KAUPMANNAHAFNAR
18
J