Æskan - 01.11.1980, Blaðsíða 17

foringi", bætti hún við, „viljið þér ekki koma inn til okkar
strax. Gamla frú Skau og litlu telpurnar hans bróður
míns eru komnar, þér getið kannski haft einhverja
skemmtun af þeim. Yður þykir gaman að kátum börn-
um.“
Ég tók þessu vingjarnlega boði. Þegar ég kom inn í
hina stofuna, skíðlogaði þar á ævafornum, ferhyrndum
°fni, og varpaði eldurinn flöktandi bjarma út um opnar
ofndyrnar. Stofan var mjög stór og búin húsgögnum, er
voru mjög forn, stólarnir með háum bökum, olíumálverk
á veggjunum, voru það mest myndir af drembileitum
ffúm með stórar hárkollur, af Aldinborgargreifum og
öórum frægum persónum, sem annað hvort voru her-
klæddir eða þá í rauðum viðhafnarklæðum.
,,Þér verðið aðfyrirgefa, herra liðsforingi, að við höfum
ekki kveikt Ijós ennþá," sagði yngri systirin, jómfrú
Cecelia, sem kölluð var Silla í daglegu tali. Hún kom á
móti mér og hneigði sig eins og systir hennar hafði gert,
,,en börnunum þykir svo gaman að leika sér við eldinn í
rökkrinu, og frú Skau hérna hefur líka gaman af að rabba
dálítið þarna í horninu hjá ofninum."
,,Það þykir nú fleirum en mér, Silla mín“, sagði frú
Skau, ,,og ekki taia ég, nema ég hafi einhvern til þess að
fala við." Frú Skau var gömul, gildvaxin kona, æði
hörkuleg á brúnina. Svo sneri hún sér að mér: ,,Góða
kvöldið góði minn, komið þér og setjist hér og segið mér,
hvernig yður líður. Skelfing eruð þér orðinn magur,
auminginn."
Nú varð ég að segja frá veikindum mínum, og varð í
staðinn að meðtaka heilmikla langloku um gigtina í henni
frú Skau, en börnin komu til allrar hamingju framan úr
eldhúsinu, áður en hún virtist vera hálfnuð með frá-
sögnina. Þar höfðu þau verið að heimsækja Stínu gömlu
vlnnukonu.
..Frænka, veistu hvað hún Stína segir?" hrópaði lítil
dökkeyg telpa. ,,Hún segir að ég eigi að koma með sér
UPP á háaloft í kvöld, til þess að gefa húsálfinum jóla-
Qrautinn hans. En það vil ég ekki, því að ég er hrædd við
álfinn".
,,Æ, þetta segir hún Stína bara til þess að losna við
ykkur úr eldhúsinu. Hún þorir ekki að fara upp á háa-
loftið, síðan álfurinn hræddi hana hér um árið," sagði
iömfrú Metta. ,,En ætlið þið ekki að heilsa upp á liðsfor-
in9jann, börnin góð?"
..Nei, ert þetta þú, liðsforingi, ég þekkti þig ekki, ósköp
ertu fölur og tekinn", hrópuðu börnin öll í einu og
flykktust utan um mig. ,,Nú verðurðu að segja okkur
eitthvað skemmtilegt, það er svo langt síðan þú hefur
se9t okkur nokkurn skapaðan hlut. Segðu okkur nú
söguna um hundinn Gulltönn og um álfana, sem flugust
á " — Ég varð að segja þeim þessar sögur, og þau hlógu
°g klöppuðu saman lófunum og báðu um meira.
Þegar hún var komin út úr kirkjudyrunum var tckið í kápu hennar.
,,Nei, nú nauðið þið of mikið í liðsforingjanum," sagði
jómfrú Cecelie, „nú segir Metta systir ykkur sögu."
„Já, góða Metta segðu sögu," kölluðu öll börnin.
„Ég veit nú ekki frá hverju ég á að segja," svaraði
Metta frænka „en fyrst við erum farin að tala um húsálf-
inn, þá er best að ég segi svolítið frá honum. Þið munið
líklega eftir henni Karen gömlu, börnin góð, henni sem
var hér og bakaði svo gott laufabrauð, og sem kunni svo
mörg ævintýri og sögur."
„Ó, jú, við munum vel eftir henni Karen gömlu," sögðu
börnin. „Nú, Karen gamla sagði mér frá því, að þegar
hún vann í Skíðagarði hérna fyrir neðan fyrir mörgum
árum, þá hafði dálítið undarlegt komið fyrir hana. Skíða-
garður er afskaplega gamalt og dimmt hús. Þegar Karen
kom þangað, þá átti hún að vera eldabuska. Eina nóttina
átti hún aó fara á fætur og brugga, og þá sagði hitt
vinnufólkið við hana: „Þú verður að gæta að því að fara
ekki of snemma á fætur, fyrir klukkan tvö máttu alls ekki
kveikja upp eldinn." "
„Hversvegna ekki?" spurði hún.
„Þú veist líklega aó hér er húsálfur, og hann vill ekki

ÆSKAN — Sá, sem metur sjálfan sig mikils, er jafnan lítils metinn af öðrum
15