Æskan - 01.11.1980, Síða 29

Við þessa ræðu sló þögn á hóþinn. Allir þrinsarnir og
prinsessurnar litu á hvert annað í mikilli undrun. En þau
eldri hvísluðu hvert til annars:
— Þetta er bara ný þraut. Þess vegna svöruðu þau: —
Faðir, við verðum hjá þér. Aðeins Mirsa og Mirjam gengu
tram og báðu hvort um sig um sitt hvorn úlfalda.
— Hvað er þetta, sagði konungurinn. Öll börnin ætla
aö halda tryggð við mig. Aðeins tvö þau yngstu ætla að
flýja.
— Það er ekki okkar vegna, faðir minn, en þín vegna,
svöruðu þau bæði og kysstu hann á höndina.
— Farið burt frá augum mínum þiö óþakklátu ormar
og komið aldrei aftur. Nú var kóngurinn reglulega reióur.
Og svo rak hann þessi tvö yngstu börn sín út í eyði-
mörkina með úlfaldana sem þau fengu.
Mirsa og Mirjam riðu döpur hlið við hlið og vissu ekki
annað en árás Persakonungs væri full alvara. Þau höfðu
strax gert sér áætlun um aö bjarga föður sínum. En
meðan þau riðu í gegnum eyðimörkina ræddu þau þetta
mál betur.
— Við förum til herbúða Persakonungs, Mirsa. Þar
eetla ég að kasta mér fyrir fætur hans, kyssa skó hans og
biðja hann um að hlífa föður okkar.
— En ef hann bænheyrir þig ekki Mirjam ætla ég að
rísa á fætur eins og Ijón og slá hann til bana. Þá verða
Persarnir neyddir til að flýja. Þó aö þeir geri út af við mig,
þá dey ég glaður. Þá hef ég bjargað föður mínum.
Svo héldu þau lengra og lengra inn í eyðimörkina þó
að þar væri enginn vegur. Svo varö sólsett og um leið var
komin svartnætti íkringum þau. — Heyrðu bróðir, hvers
vegna eru úlfaldarnir svona órólegir. Þeir eru alltaf að
staðnæmast eins og þeir vilji ekki fara lengra?
— Já, Mirjam. Þeir eru hræddir. Þeir heyra til Ijónsins,
konungs dýranna sem er á veiðum. En verum hugrökk.
Ljónið gerir okkur ekki mein meðan það hefur antilópur
og gasellur til að veiða.
Nokkru síðar sagði Mirjam: — Heldurðu að einhver
hafi villst í eyðimörkinni? Mér finnst ég heyra neyðaróp.
— Vertu bara hugrökk. Þetta eru hýenurnar sem elta
Ijónið til að fá leifarnar af bráð þess. En hýenurnar eru
huglausar. Ég get rekið þær frá okkur með svipu minni.
Að lokum sagði Mirjam: — Nú heyri ég hljóð nálægt
okkur. Og þetta eru hræðileg hljóð. Hvað getur það ver-
Ið, bróðir? Nú staðnæmast úlfaldarnir líka alveg. Þeir
skjálfa, bróðir. Alveg eins og lauf möndlutrésins á undan
jarðskjálfta.
— Haltu þér fast við hliðina á mér, litla systir. Við
leggjum allt í Allahs hendur. Af því það var svo dimmt gat
hún ekki séð hve fölur hann var. Því að Mirsa hafði þekkt
tígrisdýrið á öskrinu. Og tígrisdýrið er mesta villidýr
eyðimerkurinnar. Allt lifandi er í hættu þa'r sem það æðir
áfram.
Mirjam varó hræddari og hræddari, því að villidýrs-
öskrið kom nær og nær. Hún bað til Allah. (Það er nafn
Araba á guði).
— Mikli Allah. Við erum tveir aumingjar, reknir að
heiman af vorum eigin föður. Við finnum engan veg og
ekkert skjól í eyðimörkinni. Nú eru villidýr í öllum áttum.
Þú verður að hjálpa okkur, svo að ekkert vont hendi
okkur. Þín almáttuga hönd leiði okkur í gegnum allar
hættur. Mikli Allah. Biddu engla þína að leiða okkur að
góðum næturstað.
Á meðan Mirjam bað þessarar bænar heyrðu þau að
tígrisdýrið lagði á flótta undan einhverjum sem það ótt-
aðist með ógurlegu öskri. Þá hættu úlfaldarnir að skjálfa
og héldu áfram.
— Heyrðu Mirsa. Tveir Ijósgeislar eru á undan okkur.
Annarfyrirframan minn úlfalda og hinn fyrir framan þinn.
— Já, nú sé ég þá líka, Mirsa. Það eru sennilega
tunglskinsgeislar sem hafa brotist gegnum skýin.
— Nei, nú sé ég þá betur. Það eru tveir hvítir englar
sem leiða úlfaldana okkar. Þökkum Allah, Mirsa, fyrir að
við erum að koma að gróðurvin. í birtu frá englunum get
ég séð pálmana og brunninn þar.
Þetta var rétt hjá Mirjam. Þau voru komin að gróðurvin.
Þar fengu þau stað til að vera yfir nóttina og Allah
verndaði þau.
Daginn eftir þökkuðu þau guði fyrir hjálpina. Svo
brynntu þau úlföldunum sínum, fylltu vasa sína af döðl-
um og leðurflöskur sínar með vatni.
— Við skulum ríða móti sólaruppkomunni, sagði
Mirsa, því að Persarnir búa í landi morgunroðans.
Um miðjan daginn var hitinn mjög þrúgandi. Mirsa leit
kvíðandi íkringum sig: — Segðu mér, kæri bróðir, hvers
vegna ég á svo erfitt með að anda, og hvaða gul ský
koma úr suðri og nálgast okkur?
— Allah er reiður við okkur, Mirsa. Það er vindurinn