Æskan - 01.11.1980, Síða 61

GRISIRNIR VINNA
ÍÞRÓTTAMERKIÐ
Úlfur litll kom dag nokkurn þjótandi inn til pabba síns
og sagði: ,,Má ég taka þátt í kapphlaupinu um íþrótta-
merkið?Vinir mínir, grísirnir þrír, ætla að hlaupa.“
Úlfljótur gamli leit gramur upp úr dagblaðinu. „Hvaða
vitleysa er þetta? I minni fjölskyldu var það nú venjan að
hnupla svona verðlaunamerkjum frá öðrum, en ekki að
vera að hlaupa yfir stokka og steina til þess að eignast
þau.“
,,Ég gæti vel trúað, að grísirnir þrír yrðu fyrstir í þessu
hlaupi. Þeir æfa upp á hvern dag!" sagði Úlfur litli.
,,No-no, ég held nú bara að þeir eigi það mér að þakka
hve hratt þeir hlaupa, svo oft hef ég elt þá,“ svaraði
Úlfljótur og hló.
,,En ég hleyp nú bara alveg eins hratt og grísirnir þrír.
Lofaðu mér nú að taka þátt í þessu," sagði Úlfur litli og
hringaði litla skottið sitt.
Allt í einu fékk Úlfljótur áhuga á þessu: „Hvenær og
hvar ætla þeir að keppa, grísirnir?" spurði hann.
,,Á þjóðveginum sem liggur fram hjá húsi Björns
sterka. Og það fer fram eftir 2 daga eða á fimmtu-
daginn," svaraði Úlfur litli.
,,Já, þú mátt reyna þetta hlaup og ég mun fylgjast vel
með öllu, sem fram fer," sagði Úlfljótur. En með sjálfum
sér hugsaði hann: „Allir þrír grísirnir verða þarna á
veginum á sama tíma. Ef ég kem brunandi á eftir þeim, þá
hef ég þá. En hvernig get ég brunað? Jú, ég fæ mér
bifhjól, kraftmikið bifhjól með hliðarvagni."
,,Hæ! pabbi,“ hrópaði litli Úlfur daginn eftir. Þá kom
Úlfljótur akandi heim á stóru mótorhjóli með hliðarvagni.
,,Hafðu ekki hátt um það drengur minn,“ sagði faðir
litla Úlfs. ,,Ég fékk þetta hjól lánað í dálítið sérstökum
tilgangi."
,,En hver á það?“ spurði litli Úlfur.
,,Ja, það veit ég nú eiginlega ekki, en vel að merkja,
menn eiga ekki að skilja hjól sín svona ólæst eftir úti við
þjóðveginn."
Þegar Úlfur litli var farinn út að æfa fyrir hlaupið, tók
faðir hans stórt skrúfjárn og skrúfaði hliðarvagninn af.
En það var nú bara byrjunin. Hann náði sér í gamalt
fiskinet og bjó til úr því eins konar poka, sem hann festi
svo á rammann á hliðarvagninum. ,,Nú er hjólið orðið að
nokkurs konar togara, nú er bara að afla vel í trollpok-
ann. Þegar ég hef náð öllum þremur grísunum í netið, ek
ég mjög hratt út á skógarstíginn og . . . ég segi ekki
meira, en þið megið giska á hvað ég geri þarna inni í
dimmasta skóginum."
Síðan ók Úlfljótur þessu tog-bifhjóli sínu bak við
nokkur stór tré, þar sem þau sáust ekki af veginum.
Litla Úlfi létti, þegar hann kom heim og sá ekki hjólið —
hélt þá aó pabbi hans hefði skilað því á sama stað og
hann tók það. Það var fyrst morguninn eftir, að grun-
semdir vöknuðu með Úlfi litla, þegar hann var að sækja
brenni í eldinn og sá þá hjólið með netpokanum standa
bak við trén. Mótorhjól með netpoka, þrír hlaupandi
grísir, Úlfljótur á miklum hraða á eftir þeim — jú, þetta
dæmi var auðvelt að reikna.
Svo rann keppnisdagurinn upp. „Flýttu þér nú drengur
minn að komast af stað í keppnina," sagði Úlfljótur við
son sinn. ,,Ég hef ekki tíma til að horfa á,“ bætti hann við.
Sterki Björn var dómari í keppninni og þess vegna
hafði hann stóra skeiðklukku í hendi sér. Langt uppi á
þjóðveginum stóðu grísirnir þrír og biöu eftir skoti dóm-
arans. Eftirvænting áhorfenda var mikil. — Úlfur litli
ætlaði að bíða vió endamarkið til þess að sjá vel hver yrði
fyrstur í mark. Svo ætlaði hann að hlaupa í næsta riðli.
Úlfur litli hafði gert pabba sínum þann grikk að tæma
bensínið af bifhjólinu að mestu leyti. Hann vildi ómögu-
lega að grísirnir, vinir hans, lentu í netpokanum. Sterki
Björn skaut úr rásbyssunni og allir hlupu af stað. Grísirnir
nálguðust og einnig einhver dularfull vera á hóstandi
mótorhjóli. Því næst þagnaði vél hjólsins alveg, því að
bensínið þraut. Grísirnir komu allir hnífjafnir í markið.
,,Þið fáið íþróttamerkið, þið voruð fljótastir," sagói sterki
Björn og um leið varð honum litið á Úlfljót, sem kom og
leiddi stóra mótorhjólið.
,,Sjáum til,“ sagði sterki Björn, ,,þarna kemur þú með
hjólið mitt — nema hvaó hliðarvagninn vantar. Þetta
getur orðiö þér dýrt, kæri Úlfljótur."
Meira vildi gamli úlfurinn ekki heyra. Hann sleppti
hjólinu, en hljóp sem fætur toguðu inn í skógarþykknið.
— Ekki eru allar ferðir til fjár.