Æskan - 01.11.1980, Qupperneq 36

LEIÐ ÞÚ MIG
O. AhnMt.
Ósköp ung og smá ég er,
vil þó, Jesús, fylgja þér.
Þú ert ætíó mér við hlið
þá ég þið.
Fyrirgefóu, Jesús, mér,
ef ég ekki hlýði þér.
hún gat. Það stóð sko ekki í henni.
Sissa var með á nótunum. „Auðvitað,
við verðum að vera huggulegar, saet-
ar og penar og allt það — vissulega
— en ef hún skyldi nú reka okkur út‘‘.
íþessu kom pabbi hennar Evuinn í
portið. ,,Hvað sé ég, sitjið þið þarna í
myrkrinu og kuldanum? Vaeri ekki
skynsamlegra að koma sér inn?"
,,Það er svolítið sem við verðum að
ráðgast um", sagði Eva. Pabbi klapp-
aði henni vingjarnlega á bakið, ,,það
er svo sem auövitað, mörg og mikil
leyndarmál svona rétt fyrir jólin. En ef
þið þurfið að ræða meira, þá finnst
mér nú notalegra fyrir ykkur að gera
það innan dyra". ,,Þökk, en þetta er
allt í lagi hérna", sagði Sissa svona til
að segja eitthvað. Og áður en pabbi
hennar Evu gat meira sagt, sá hann á
eftir þeim út úr portinu og heyrði í
þeim dillandi hláturinn, þar til þær
hurfu fyrir hornið. — Heillandi hlátur
— hamingjusama æska —.
Sara Jakobssen hafði kviðið fyrir
þessum jólum. Hún gekk um stóru
fínu íbúðina sína, tók til og hreinsaði
eins og venjulega, en allt var eitthvað
svo tómt, og hún var kvíðafull og frið-
laus. Hún var á eilífum þeytingi, lag-
færði hér og þar, allt varð að vera eins
fullkomið og frekast var unnt, eða
eins og foreldrar hennar myndu hafa
viljað, væru þau enn á lífi.
,,Hvað er Sara Jakobssen gömul?,
spurði Eva pabba sinn einhvern dag-
inn. ,,Það er naumast að þú ert farin
að hafa áhuga á þeirri gömlu fröken",
skaut Pétur bróðir hennar inn í —
hann var tveimur árum eldri en Eva.
,,Oh", sagði pabbi og hló. ,,Aldur
Söru Jakobssen hefur verið heldur
betur á reiki síðastliðin ár, en ég gæti
trúað að hún væri komin undir sext-
ugt, eða eitthvað nærri því". ,,Er hún
svo gömul?" Eva varð hugsandi á
svipinn. Hún hafði hugboð um að
gamalt fólk gæti fengið slag, ef það
kæmist í uppnám eða yrði fyrir
skyndilegum geðshræringum. Það
gæti jafnvel valdið dauða strax. En ef
þannig færi nú fyrir Söru. ,,Er ekki
svona fólk afskaplega taugaspennt,
mamma?" það var nú best að fylgjast
vel með því. ,,Ha? meinar þú Söru?"
spurði mamma hálf utan við sig, hún
var f óða önn .við að láta silfurborð-
búnaðinn ofan í skúffurnar í borð-
stofuskápnum. ,,Hún hefur engar
taugar", sagði Pétur. ,,Hún hreyfði sig
ekki, þegar við köstuðum froskunum
inn um gluggann hjá henni, svo small
í veggnum". Hann stakk á sig köku af
diskinum á borðinu og bjóst við að
hverfa. Mamma lokaði skúffunni í
skyndi og sneri sér við: ,,Hvað segir
þú Pétur? Hagið þið ykkur svona
gagnvart Söru? Hún sem er vita
hrekklaus og skiptir sér ekki af nein-
um. Hún á ekki þetta skilið þó hún sé
svolítið undarleg stundum." Eva fór
einnig út, henni var hálf órótt. Reynd-
ar ætluðu þær ekki að hrekkja Söru.
Það sem þær ætluðu að gera var ekki
nándar nærri eins slæmt eins og þetta
með froskana. Þær ætluðu ekki að
hræða hana, ekki tala um.
Jólin komu með hátíð og gleði
handa ungum og gömlum. Ljósin
skinu frá gluggum bæði fátækra og
ríkra. Ljósin frá jólatrjánum tindruðu í
kapp við augu barnanna, og söngur-
inn um barnið, sem ,,var í jötu lagður
lágt, en rikir þó á himnum hátt" flutti
gleði og frið — flutti blessun í huga og
hjarta. Það vantaði bara snjóinn -
það var ekki nógu jólalegt. En á jóla-
dag fór að snjóa, að vísu ekki mikið,
gránaði aðeins jörð, en lofaði góðu.
Það var einnig grámuggulegt í
34
ÆSKAN — „Yður er í dag frelsari fæddur“