Æskan - 01.11.1980, Blaðsíða 33

mm
TVÆR NYJAR BÆKUR
fugl söng um almáttugan föður á himnum skapara alls
lífs, honum söng hann lof og dýrð, allt líf hvíldi í skauti
hans, h.vert blóm, hver smáfugl sem féll til jarðar. Aldna
eikin hlustaði gagntekin á þennan fagnaðarboðskap
ókunna fuglsins sem söng svo undurfagurt til lífsins, lof-
söngurinn endurómaði um dalinn þar til halla tók af degi.
Þá hóf skrautlausi móbrúni fuglinn sig til flugs af grein
eikarinnar, hann flaug yfir ána, út yfir vítt hafið roðið gulli
kvöldsólarinnar, þar hvarf hann í Ijómann.
Gamla eikin, fuglarnir, öll náttúran fylgdi honum eftir á
fluginu. Aldrei mundi neitt í dalnum verða eins aftúr eftir
komu hans í dalinn, öll náttúran hlaut ávallt að muna
lofsönginn undurfagra.
Sumarið leið, fuglarnir í eikinni unguðu út eggjum sín-
um og ungarnir urðu fleygir og sól og fögnuður fyllti
dalinn allan daginn þar til sumri fór að halla. Þá breytti
náttúran um klæði og skæru litir sumarsins viku fyrir
fölvum litum síðsumarsins. Fuglarnir hópuðu sig saman
og flugu yfir hafið suður á bóginn til suðlægri landa þar
sem heit sumarsólin skein.
Eikin stóð eftir og horfði eftir hinum fleygu vinum sín-
um, hún horfði yfir fjallgarðinn bláa, snjóað hafði á efstu
tindana og áin rann ekki eins fagnandi um dalinn. Öll
náttúran fann að veturinn var í aðsigi, kaldur, langur og
lífvana. Náttúran skilaði nú jörðinni öllu sumarskrúði
sínu. Eikin týndi óðum laufi sínu þar til hún var nakin,
haustvindarnir voru miskunnarlausir, þeir sviptu hana
öllu fagra laufinu en hún stóð teinrétt eftir. Ekkert gat
hrellt hana lengur, ekki þrumurnar né eldingarnar sem
stundum geysuðu um loftið. Hún leit örugg upp, hún
trúði og treysti honum sem hélt veröldinni í hendi sér,
hún minntist söngs móbrúna fuglsins ókunna þegar
bálviðrin hörðu geisuðu og fól sig umsjá hans.
Hátt upþi á flötunum stóð eikin ein upþ úr öllu fann-
ferginu ídalnum, áin var fjötruð í klakaþönd íss og snjóa,
hvergi sást í byggt ból. Það hrikti í stofni eikarinnar
gömlu í frosthörkunni en hún var þolinmóð og beið eftir
að snjó leysti og aftur færi að vora.
Eikin horfði á alstirndan himininn og hugsaði um lof-
söng ókunna fuglsins. Skyldi hann eiga eftir að heim-
sækja hana þegar vorið hefði skrýtt dalinn aftur?
Þótt móbrúni fuglinn kæmi aldrei í dalinn aftur þá
mundi lofsöngur hans óma á hverju vori í dalnum og öll
náttúran fagna.
Jóhanna Brynjólfsdóttir.
Um þessi jól koma út tvær litlar bækur eftir Ketil Lar-
sen, þrýddar mörgum Ijósmyndum. Flestar myndirnar í
þókunum eru teknar af Lars Björk. Fyrri bókin heitir
,,Askasleikir foringi jólasveinanna og bræður hans."
Hún segir frá Askasleiki og félögum hans, þegar þeir
koma til Reykjavíkur til að syngja og spjalla við krakka á
Austurvelli og víðar. Og frá bækistöð þeirra í útjaðri
borgarinnar. Ljóðin í bókinni eru eftir Jóhannes Benja-
mínsson. Um þá félaga mátti lesa í síðasta jólablaði
Æskunnar.
Hin bókin heitir ,,Bókin um Tóta trúð." Hún er líka
myndabók og segir frá Tóta, lífi hans og starfi, sem er
samfleytt ævintýri. Báðar þessar bækur fást hjá bóksöl-
um.
Tóti trúður sýnir Leynifélaginu hvernig á að ferðast á gúmmí-
puttanum.
mmm