Æskan - 01.11.1984, Blaðsíða 32

allavega litum Ijósum - hann var
svo þreyttur - það var svo undur-
gaman að horfa á stirndan himin-
inn, allt var svo kyrrt og fagurt og
undur hljótt - og jólasveinninn
sofnaði - hann var svo þreyttur og
svaf lengi undir stjörnubjörtum
himninum og máninn glotti - og
ósköp svaf hann vært og jólaljósin
Ijómuðu í draumum hans.
En þegar börnin vöknuðu um
morguninn þá fundu þau sofandi
jólasvein stóran og feikna feitan á
bekknum fyrir framan húsið. Nú
vaknaði hann við hávaðann í börn-
unum, hann nuddaði stírurnar úr
augunum, og krakkarnir drógu
hann hálfsofandi að jólatrénu stóra
og slógu hring um hann og jólatréð
og sungu jólasöngva og að end-
ingu slóst jólasveinninn í hringinn
og söng með hárri fallegri bassa-
rödd. -
Og nú vissu öll börnin hvernig
hann var og að hann var svo undur
góður og glaður.
Frumsamin jólasaga eftir Jóhönnu
Brynjólfsdóttur
Gleðileg
jól!
í agnarlitlu kringlóttu húsi, svörtu
og hvítu, bjó agnarlítill hvítur snigill.
Einn morgun vaknaði snigillinn
eldsnemma, rak höfuðið út um
dyrnar og gáði til veðurs. Sólin var
að koma upp, döggin glitraði á
grasinu og fuglarnir sungu. Og
snigillinn fékk ómótstæðilega
löngun til að nota þessa fögru
morgunstund til að skoða öll fallegu
blómin sem uxu niðri á enginu. En
til að komast niður á engið varð
snigillinn að fara yfir breiðan mold-
arveg.
Snigillinn lét það samt ekki aftra
sér og lagði ótrauður af stað í
þessa löngu ferð. Hann skreið út úr
húsinu sínu og skildi útidyrahurðina
eftir opna, hann var nefnilega dálít-
ill slóði.
Eins og þið vitið, hafa sniglarnir
enga fætur, þeir skríða áfram á
maganum og eru óttalega hægfara
vesalingarnir litlu. Þess vegna var
þessi litli vinur okkar óskaplega
lengi á leiðinni. Um miðjan dag var
hann aðeins kominn hálfa leið yfir
veginn og þá var hann orðinn
ósköp þreyttur. - Ó, hvað ég vildi
að það væri ekki svona heitt í veðri,
stundi hann, mikið vildi ég að sólin
skini ekki svona skært.
Til allrar hamingju fór litlu síðar
að rigna og þá varð snigillinn glað-
ur. Regnið þvoði allt rykið af honum
og svo fékk hann líka vatn að
drekka. Og nú mætti hann svörtum
snigli. Og hvað haldið þið að svarti
snigillinn hafi verið með á bakinu?
Hann var með húsið sitt, því það
skildi hann aldrei við sig.
- Góðan daginn, góðan daginn,
sögðu sniglarnir hvor við annan.
- Hvers vegna ertu með húsið
þitt á bakinu? spurði sá hvíti.
- Vegna þess að þá get ég allt-
af farið inn og hvílt mig þegar ég er
þreyttur og þá hef ég skjól fyrir
sólinni þegar hún er heitust. Hvíti
snigillinn minntist þess nú hvað
hann hafði verið þreyttur skömmu
áður og hvað honum hafði verið
voðalega heitt og hann sá að þetta
var alveg þjóðráð. Hann ákvað
þess vegna að snúa við og sækja
húsið sitt.
- Heyrðu vinur, sagði hann við
svarta snigilinn, viltu ekki bíða mín
hérna dálitla stund, ég ætla að
skreppa heim og ná í húsið mitt, á
eftir getum við svo gengið eitthvað
saman.
Snigillinn flýtti sér nú sem mest
hann mátti heimleiðis aftur. Mörg-
um klukkustundum síðar kom hann
aftur og hafði húsið sitt á bakinu og
hann var bæði sveittur og þreyttur.
- Nú skaltu hvíla þig svolitla
stund, sagði svarti snigillinn, og svo
getum við haldið áfram.
Um sólarlag voru sniglarnir loks-
ins komnir yfir veginn og út á engið
þar sem öll fallegu blómin uxu. Og
þá voru þeir líka orðnir
dauðþreyttir. - Nú er best fyrir okk-
ur að fara að sofa og vakna frekar
snemma í fyrramálið, og skoða þá
öll blómin, sögðu þeir. Og þar sem
báðir höfðu flutt húsin sín með sér
gátu þeir farið beint í rúmið og
þurftu ekki að fara alla leiðina til
baka til að komast í húsið sitt.

32