Æskan - 01.11.1984, Blaðsíða 84

Einu sinni var lóa sem haföi átt hreiður sitt um
árabil í einum afdal á íslandi, hún þekkti heiöland sitt
vel og undi þar á hverju sumri þegar hún kom úr
suðrinu heim til landsins síns svala í norðrinu.
Oft voru sumrin svöl og það rigndi fjarskalega og
snjóhret blésu yfir kalda blásna melana - en alltaf
kom hún aftur, þráin bar hana heim til eyjunnar
lengst úti í Atlantsálum. Oft hafði hún verið hrædd
um framtíð sína og sinna þegar hretin dundu yfir um
sumartímann á landinu hennar kalda. En ávallt
hugði hún til hreiðurgerðar hugrökk og vongóð og
kom ungunum sínum á legg og þeir urðu fleygir og
þreyttu flugið þegar rökkva tók og sólin lækkaði gang
sinn á haustin. Þá var það dag nokkurn að hún flaug
venju fremur langt frá heiðlandi sínu í dalverpinu að
skyndilega gerði grimmdar él með ofsaroki og hún
lamdist langt frá átthögum sínum í stormhviðum. 0,
hve hún var óttaslegin, hún var nýkomin heim úr
suðrinu svo fagnandi og hugði til hreiðurgerðar og
bús og barna.
En hún þekkti þessi hret svo vel, hún sveiflaðist
eins og laufblað í stormhviðunum og loks var hún
komin að fjöruborðinu og sá öldurnar langt að kast-
ast brimlöðrandi að klettunum þar sem hún kúrði
lamin og aðframkomin af veðurhamnum. Loks fann
hún afdrep í gömlu skipi sem lá þar á grynningun-
um og hreiðraði um sig í gömlu segli sem lá
þar í kaðalhrúgu - hún var svo örþreytt að
hún gat ekki hreyft vængina lengur og hún sofnaði.
Hún vissi ekkert, bara svaf löngum djúpum svefni og
skipið var komið út á regin haf og sjómennirnir voru
önnum kafnir í störfum sínum og vissu ekkert um litla
hrakta farþegann.
Litla lóan iauk upp augunum sem snöggvast en
sofnaði strax aftur, og fann aðeins velting sem vagg-
aði henni aftur í svefn, það var svo gott að sofa og
hvílast, hún sá ekki opið hafið á alla vegu, augu
hennar voru límd aftur af þreytu - hún var ekkert
svöng en þyrst og rak nefið niður í poll sem safnast
hafði í fellingu á seglinu, og enn sofnaði hún aftur.
Og nóttin lagðist yfir og rökkrið var svo friðsamt og
hún svaf nóttina í seglinu.
Og það kom dagur og birti, sólin björt og dýrðleg
reis yfir hafinu og sendi geisla sína á öldurnar sem
risu nú skínandi eins og lýsigull á haffletinum - og
litla lóan vaknaði við varmann og leit undrandi í
kringum seglið og flaug nú upp á borðstokkinn og sá
endalaust hafið á alla vegu - hafið sem hún hafði
svo oft horft yfir og flogið - en hún var nú villt og vissi
ekkert í hvora áttina hún átti að halda, og ákvað að
halda kyrru fyrir og sjá hverju fram yndi.
Hún fann brauðmola þegar rökkva tók og regnvatn
hafði hún í seglinu.
Enginn hafði enn séð hana og skipið hélt áfram í
vesturátt, oft sat hún við borðstokkinn falin í seglinu
og horfði á öldurnar og lét sig dreyma, það var svo
friðsamt á kvöldin þegar sólin sofnaði út við hafflötinn
og öldurnar rauðgullnar vögguðu sér værðarlega í
nætursvalanum. Þannig liðu margir dagar.
Hún gat alltaf fundið sér korn uppi á dekki skipsins
þegar kvölda tók og regnvatni hafði hún nóg af.
Enginn hafði enn komið auga á hana, og særinn
var svo hrífandi og margbreytilegur hann var eins og
margbreytilegt ævintýr. Lóan litla elskaði sæinn þeg-
ar hann var hljóður og blíður og hvíldist, þá lét lóan
sig dreyma um eyjuna sína í norðri, sem að vísu var
hrjóstrug en átti eld í brjósti, fossa, fjöll og grösuga
dali, hún elskaði landið sitt, heitt hraunið og móarnir
voru hlýir og notalegir og kjarrið sem óx í hraungjót-
unum var grænt og ilmandi á sumrin. Oft hafði hún
setið upp við fossana sem féllu niður í gljúfrin, það
var niður sem söng í minni lóunnar, „Ó, hvenær fæ
ég að fljúga yfir blessað landið mitt,“ hvíslaði lóan
litla út í næturfriðinn, sólin var að síga í sæinn gullinn
eins og risaepli. Særinn var sem sofandi og sólin
breiddi yfir það rauðgula værðarvoð þrædda glitrandi
ívafi, allt svaf svo rótt og vært í náttúrunni.
Lóan elskaði líka sæinn úfinn og máttugan, hann
kenndi henni að trúa á mátt sinn, hún var barn
náttúrunnar og elskaði margbreytileika veðráttunnar
og fegurð jarðarinnar, augu hennar höfðu litið svo
mikla fegurð sem hún gat endurspeglað með lokuð
augun og vængir hennar sem virtust svo smáir höfðu
borið hana langar vegalengdir.
Þá var það einn morgun er hún vaknaði venju-
fremur snemma að hún sá fugla fljúga yfir sem lóan
vissi af reynslu sinni að lifðu við sjávarsíðuna og lóan
vissi þá að land var nálægt. En ekki strendurnar
hennar heima - hér var hiti í lofti og raki og flugur,
fiðrildi marglit, hvar var hún? Var þetta annar heimur?
Hún sá að sjómennirnir voru önnum kafnir að sinna
störfum sínum, skipið var að leggjast að.
Hún sá fólk niður við höfnina margbreytilegt -
hvítt, svart, gult - af öllum þjóðernum - lóan sá að
84