Æskan - 01.11.1984, Blaðsíða 68

Kappsundið
Poul var syndur eins og fiskur.
Hann var skipsdrengur á e/s Afríka.
Hann var hugaður og þorði að kafa
djúpt.
Annar léttadrengur var á skipinu.
Hann hét Jens. Hann var duglegur,
en ekki eins kjarkmikill og Poul.
Jens lagði sig ekki í hættu að
óþörfu.
Þrátt fyrir það, að drengirnir voru
allólíkir voru þeir góðir kunningjar.
Jens bað Poul oft um það, að
fara gætilega. En það bar engan
árangur. Poul lét allar varnaðar-
ræður Jens eins og vind um eyrun
þjóta. Hann var ekki ráðþæginn.
Einu sinni Iá „Afríka" við Port
Sudan.
Drengirnir aðgættu Somalisvert-
ingjana, er þeir köfuðu til botns,
eftir kóröllum á tíu metra dýpi. Sjór-
inn var svo tær að hægt var að
fylgjast með köfurunum.
„Þetta er engin vandi. Ég get líka
gert það,“ sagði Poul og klæddi sig
úr fötunum.
Jens mælti: „Vertu ekki að
þessu. Hættuleg dýr geta leynst
meðal kórallanna.
En Poul fór ekki að ráðum félaga
síns. Hann fór upp á borðstokkinn
og stakk sér í sjóinn á glæsilegan
hátt.
Eftir augnablik kom hann úr kaf-
inu og fór upp á skipið. Hann hafði
náð í stóran, fallegan kóral, sem
var í laginu eins og flatur blómvönd-
ur. Poul hélt á kóralnum og var
hreykinn. Hann mælti:
„Þarna gastu séð að ég gat
þetta."
Er hann hafði þetta mælt kom
dýr út úr kóralnum. „Þetta er áll,“
sagði Poul brosandi. Hann greip
dýrið og fleygði því á þilfarið. En
dýrið hlykkjaðist til.
Poul ætlaði að fara að stíga á
þennan „ál,“ eins og hann kallaði
kvikindið, þegar annan stýrimann
bar þar að af tilviljun.
Poul var berfættur eins og nærri
má geta.
Annar stýrimaður hrópaði til
drengsins: „Ertu ekki með fullu viti?
Þetta er sæslanga. Bit hennar er
banvænt."
Poul fölnaði dálítið, en Jens tók
þvegil og barði dýrið til dauða.
Jens mælti: „Ég var búinn að
vara þig við að kafa. Það munaði
litlu að þú hefðir illt af því. Það er
ekki viturlegt að skella skolleyrum
við öllum góðum ráðum og láta
vaða á súðum.“
Það sljákkaði dálítið montið í
Poul í bili við þessa hættu er hann á
síðustu stundu hafði losnað við. En
það stóð ekki lengi. Að skömmum
tíma liðnum kom skipið til Momba,
og lá þar á höfninni. Þá kom gorg-
eirinn aftur í Poul.
„Uff, en sá óþolandi hiti. Ég fer í
sjóinn, syndi dálítinn spöl og kæli
mig,“ mælti hann.
„Farðu ekki frá skipinu. Syntu
bara umhverfis það,“ sagði Jens.
„Skipstjórinn hefur fyrirskipað svo.“
„Já, auðvitað,1' svaraði Poul og
stakk sér í sjóinn. Poul hlýddi ekki
settum reglum, hvað þessu við-
kom. Jens sá að hann synti langt út
á víkina. Hann var hræddur um
Poul að hann færi sér að voða.
Nú sneri Poul við í áttina til
skipsins.
Jens varð skyndilega óttasleginn
og fékk andköf. Rétt aftan við Poul,
hinn ógætna ofurhuga, sást uggi
mikill koma upp úr sjónum.
Stór hákarl eltir Poul. Það er eng-
um efa undirorpið. Jens hugsaði
um það augnablik hvað tiltæki-
legast væri að gera Poul til hjálpar.
Ef hann gerði félaga sínum viðvart,
gæti það ef til vill orðið til ills. Poul
yrði hræddur og fataðist sundið.
Hann gæti orðið máttlaus af
hræðslu.
Eins og skot þreif Jens af sér
armbandsúrið, það hafði Poul oft
beðið hann að selja sér, veifaði og
hrópaði:
„Ef þú getur synt að skipinu á
tveim mínútum, skal ég gefa þér
úrið sem verðlaun. En ef þú verður
aðeins eina og hálfa mínútu gef ég
þér lindarpennann minn líka.“
Poul herti sig sem mest hann
mátti. Án þess að vita um hættuna
flýtti hann sér eins og mögulegt
var. Hann langaði í verðlaunin, og
miðaði mjög vel áfram. Hann synti
líka af öllum kröftum.
Jens veifaði úrinu og kallaði til
Poul, og bað hann að herða sig. En
samtímis fylgdist hann með ferð
hákarlsins. Hann hafði líka farið að
flýta sér. Þessi hættulegi ránfiskur
færðist nær og nær Poul. Honum
miðaði betur áfram en drengnum.
„Flýttu þér, flýttu þér!“ kallaði
Jens. „Þú færð líka kúlupenn-
ann.“
Poul kom að skipinu, tók í kaðal
og leit við um leið. Hann rak upp
öskur. Hákarlinn var kominn og
hugðist bíta hann.
En Poul komst upp á kaðlinum
og bjargaði lífinu.
„Þú vissir um það, að hákarlinn
elti mig. Þú lofaðir mér úrinu til þess
að bjarga með því lífi mínu.“ Poul
var móður.
„Já, auðvitað,“ svaraði Jens.
„Og hér er úrið. Líf þitt er ábyggi-
lega eins dýrmætt og úr og lindar-
penni.“
„Ég vil ekki taka við þessu,“
sagði Poul. „Og ég lofa þér því hér
með að ég skal aldrei framar vera
fífldjarfur eða bjóða hættunni byrg-
inn.“ Þetta loforð efndi Poul.
En þeir Jens og hann urðu meiri
vinir eftir þetta.
68