Æskan - 01.11.1984, Qupperneq 48

/ þessari grein segir T. M.
Downs frá lifnaðarháttum dúfna
Þaö er komið vor. Allan veturinn
höföu bréfdúfurnar mínar ekki
sýnt hinn minnsta áhuga hver fyrir
annarri. Á hverjum degi, þegar þær
komu úr æfingaflugi settust þær
strax hver á sitt prik. En nú var
þetta breytt. Nú hljómaði kurrið um
allan kofann. Dúfurnar höfðu tekið
sér fyrir hendur það þýðingarmikla
verk að velja sér maka og stofna
bú.
Dúfur velja sér maka til lífstíðar.
Eldri pör byggja sér hreiður strax
og dag tekur að lengja, oftast nær í
febrúar, og stuttu síðar byrjar
„unga fólkið" að leita lífshamingj-
unnar. Karrarnir kurra og reisa
höfuðið til þess að virða fyrir sér
hina fjölbreyttu liti dúfnanna. Þeir
spígspora fram og aftur og belgja
upp sarpinn. En dúfurnar virðast
alveg áhugalausar. Aðeins ef karr-
inn verður alltof ákafur í áleitni
sinni, getur það hent, að dúfan veiti
honum eftirtekt, en þá einungis til
þess að slá hann kröftuglega með
vængjunum. Það liggur við að mað-
ur heyri þær tauta: „Ja, sá er
góður!“
En þeim er ekki eins leitt og þær
láta, blessaðar, og fyrr eða síðar
velja þær einhvern hinna áköfu
biðla. Og það er með dúfur eins og
menn, að oft virðist manni valið
næsta furðulegt. Stundum ber það
við, að dúfur utan af götunni slæð-
ast inn í kofann og maður skyldi
ætla að í augum virðulegs karra
væru slíkar dúfur ekki mikið augna-
yndi. En þær finna sér maka, þótt
rytjulegar séu og standi mörgum
hinna tömdu dúfna langt að baki í
fegurð og reisulegri framkomu.
Þegar dúfur hafa parað sig
saman eru þær sem ölvaðar af
hamingju rétt eins og brúðhjón um
hveitibrauðsdagana. Þær eru alltaf
saman, þrýstu sér þétt hvor upp að
annarri, nefjast og kjassa, svo að
liggur við að maður blygðist sín fyrir
þeirra hönd.
Ef ég vil halda ungunum læt ég
bréfdúfurnar mjög sjaldan velja

\
sér sjálfar maka. Það er hentugra
fyrir mig að para saman fugla af
góðu kyni og með góða flughæfi-
leika. Venjulega er nóg fyrir mig að
loka þær inni í klakkassa, en fyrst
eftir að þær hafa verið hátíðlega
kynntar. Ella fá þær strax andúð
hvor á annarri og allt rennur út í
sandinn. Þegar ég þarf að kynna
tvær dúfur, læt ég þær vera einar í
kofanum. Það líður ekki á löngu þar
til vel fer á með þeim.
Það er ekki auðhlaupið að því að
skilja dúfnahjón og gifta þau aftur.
Einu sinni átti ég sérlega góðan
karra, og er nú af honum hið besta
og myndarlegasta kyn. Hann hét
Svarti Jakob og sá, sem seldi mér
hann, setti það sem skilyrði, að
hann fengi hann að láni einhvern
tíma seinna. Ég gekkst inn á það
og einn góðan veðurdag sendi ég
honum hann. Nokkrum mánuðum
seinna fékk ég bréf þess efnis, að
karrinn væri á leiðinni heim aftur og
hefði ekki orðið til neins gagns.
Hann hafði verið kynntur hátíðlega
fyrir einum fimm-sex fyrirmyndar
fegurðardúfum, en vildi ekki líta við
þeim. Hann hékk bara á prikinu
sínu með hangandi haus, sjúkur af
heimþrá.
Hann kom heim illa haldinn, solt-
inn og þyrstur. Hann varð frá sér
numinn af fögnuði, þegar hann
uppgötvaði, að hann var kominn
aftur heim. Hann flaug í hendings-
kasti að gamla hreiðrinu sínu og
gleðin Ijómaði í augum hans, þegar
hann sá aftur kerlu sína. Ég fékk
48