Æskan - 01.12.1987, Side 31

FRÁ LESENDUM
Blóm
Blóm eru hlutir (lifandi) sem eru
nokkuð vitlausir.
Blóm sem vaxa villt í Ástralíu, Havæ,
Flórída eða Kína láta garðhúsaeigend-
ur eða blómaáhugamenn blekkja sig
og vaxa hér á íslandi í gróður- og
garðhúsum við 30-40 stiga hita og út-
fjólublátt ljós sem gerir alla hluti sjálf-
lýsandi.
Þeir sem eiga ekki garðhús setja
blómin út í glugga og flytja þau eftir
sólinni. Þeir setja upp blómaljós og
blómabekki, kaupa rakamæla og
rakatæki og reyna af bestu getu að
halda lífinu í plöntunum. Sum deyja
og þá eru keypt ný og stundum deyja
þau líka. Fólk gerist félagar í blóma-
klúbbum, fær blómabækur og fræ sem
ekki er hægt að koma upp nema fara
til Perú eða Brasilíu.
Margar mömmur eru svona og þeg-
ar þær byrja að tala um blóm er ekki
hægt að ná sambandi við þær. Þær
kaupa sjálfvökvandi potta og reyna að
drepa pöddur með eitri eða dýfa pott-
inum ofan í grænsápuvatn.
Sum blóm þurfa að standa í vatni
og mömmurnar láta okkur krakkana
hella 5-10 lítrum af vatni ofan í pott-
inn. Sum blóm má ekki vökva of mik-
ið. Þá drepast þau. Önnur má ekki
vökva of lítið og sum verður að vökva
mátulega svo að þið sjáið að það er
vandasamt verk að vökva blóm þegar
maður er látinn í þann starfa.
Og svo mega dýrin ekki komast í
blómin því að þau eta þau. Þá geta
blómin dáið eða eitthvað þvíumlíkt!
Sumir eiga aðeins fáein blóm en
aðrir eiga stóra blómagarða eða jafn-
vel efni í nokkrar blómabúðir.
Allir (næstum því) eru óðir í blóm:
„Blóm eru úti,
blóm eru inni,
blóm eru alls staðar.“
Fín vísa? Hún lýstir blómagræðgi
sumra.
Mörgum líkar vel við blóm en ekki
of mikið en blómaáhugamenn safna
að sér blómum frá ótrúlegustu stöðum
og vita ekki einu sinni nöfnin á þeim
öllum.
Þetta er orðið töluvert langt því að
ekki er hægt að lýsa blómum og
blómaáhugamönnum í örfáum orðum
eins og knattspyrnu.
Knattspyrna:
Nokkrir menn í mismunandi bún-
ingum hlaupa á eftir svart-hvítri
tuðru!
Nei, blómarækt verður ekki lýst í
örfáum orðum.
Ég held að ég ætti ekki að hafa
þennan pistil lengri því að blóma-
áhugafólk gæti móðgast (meðal þeirra
er mamma mín) og hent mér út.
Etín Vignisdóttir,
Efstasundi 81, Reykjavík.
(Bréfið fór í ranga skúffu og hefur of lengi beð-
ið birtingar. Fyrirgefðu, Elín)
Feröalag
leikskólabarnanna
Dag nokkurn þegar Sigga, stóra systir
Diddu Drafnar, náði í hana í leikskól-
ann var henni mikið niðri fyrir.
„Sigga, Sigga. Veistu hvað?“ sagði
Didda Dröfn æst.
„Nei, hvað?“ svaraði Sigga önug.
„Ég má kannski fara í ferðalag á
morgun,“ sagði Didda og var svolítið
montin.
„Hmm, huh,“ hnussaði í Siggu.
„Ekki hefur mér verið sagt frá því.“
Nú voru þær komnar heim. Didda
sagði mömmu sinni og pabba að fóstr-
umar í leikskólanum hefðu sagt að
þau fæm í ferðalag daginn eftir. Þau
borðuðu kvöldmatinn og síðan fór
Didda Dröfn að sofa.
Morguninn eftir vaknaði hún kl.
hálf níu. Æ, æ, hún átti að mæta í
leikskólann klukkan níu. Hún klæddi
sig í flýti, borðaði og fór í skóna eins
hratt og hún gat.
„Púff, úff, ah, eh, hemm. Er ég
nokkuð of sein, Ásta fóstra?“ spurði
Didda vandræðalega.
„Nei, nei, vina mín,“ sagði Ásta.
„Jæja, þama koma rútumar okkar,
krakkar mínir,“ sagði Fríða fóstra.
„Úrra,“ hrópaði Nonni litli. Hann
var tveggja ára.
Þau fóm í bflana og héldu af stað.
Didda sat hjá Jófríði frænku sinni.
„Krakkar, nú skulum við syngja,“
sagði Ásta.
Og þau sungu alla leiðina. Þau fóm
fram í dal í beijamó. Didda tíndi
krækiber, bláber, aðalbláber og
hrútaber. Þau vom allan daginn,
tíndu ber, sungu og fóm í leiki. Loks
fóm þau heim.
Mamma og Sigga tóku á móti
Diddu Dröfn. Didda gaf mömmu
mikið af beijum. Hún fór þreytt og
ánægð í rúmið þetta kvöld.
Erna Stefánsdóttir,
Sandfellshaga I, öxaifirði
Norður-Þingeyjarsýslu.
rjMKiuwn f w 1