Æskan - 01.06.1994, Blaðsíða 15

einn og enginn mundi einu sinni vita
að hann væri kominn í himnaríki. í
grænum kjól með gullhring yfir höfð-
inu. Þar hefði hann engan til að tala
við og hann mundi drepast úr leiðind-
um. Nei, annars, hann var búinn að
drepast, og maður gat víst ekki drep-
ist aftur.
Kannski er ekki ein einasta bók þar,
og Jón kemur ekki nærri strax, hugs-
aði Trausti Grímsson örvinglaður og
orgaði enn hærra.
Viltu steinþegja! heyrðist allt í einu
sagt hásri röddu. Út úr húsinu sem
enginn var í var kominn maður. Eigin-
lega var þetta ekki maður, heldur bara
strákur. Eða ekki strákur, en heldur
ekki maður. Hann var með sítt og úfið
svart hár og bálreiður...
Samt vill hann hjálpa Trausta:
Maðurinn leitaði í skápum og skúff-
um og fann loksins pakka með hefti-
plástri og dós með einhverjum áburði.
Komdu, sagði hann. Við verðum að
þvo þetta og setja eitthvað yfir það.
Trausta leið miklu betur. Þetta var
ekkert slæmur maður. Eða var þetta
annars maður? Hann mundi hvað
hann hafði verið að hugsa úti í kjarrinu
áður en allt þetta gerðist.
Hann dró andann djúpt meðan
maðurinn var að þvo sárið upp úr
köldu vatni.
Heyrðu, sagði hann svo hikandi,
ertu nokkuð draugur?
Maðurinn leit upp.
Ég veit ekki hvað ég er, sagði hann
svo.
Þetta var undarlegt. En það var svo
margt undarlegt. Til dæmis þetta með
mömmu.
Ertu kannski að leita að sjálfum
þér? spurði Trausti.
Maðurinn leit furðu lostinn á dreng-
inn.
Ætli það sé ekki frekar einhver að
leita að mér, sagði hann og glotti.
Hann bar áburð á sárið og setti
stóran heftiplástur yfir...
LEYNDARMÁLIÐ UM
RÖNDÓTTU SPÓANA
Verðlaunasjóður íslenskra barna-
bóka veitir árlega íslensku barnabóka-
verðlaunin fyrir frumsamið handrit.
í vor komu þau í hlut Guðrúnar H.
Eiríksdóttur fyrir söguna, Röndóttir
spóar.
Vaka/Helgafell gefur verðlaunasög-
urnar út. Á bakkápu bókarinnar er
söguþræðinum lýst í stórum dráttum:
„Þessi bráðfjöruga og spennandi
saga segir frá sex krökkum sem
skemmta sér saman og lenda í ýms-
um ævintýrum. Þeir kynnast til dæmis
„svörtu ferlíki" sem enginn veit hvaðan
kemur, fara í tjaldútilegu og halda ör-
lagaríkt kofapartí. Einnig rannsaka þeir
ýmis dularfull mál og varðveita saman
leyndarmálið um Röndóttu spóana ..."
Anna Cynthia Leplar teiknaði kápu.
SAMDI FYRIR SON SINN
Ég sló á þráðinn til Guðrúnar H. Ei-
ríksdóttur. Hún er fædd í Garði, litlu
þorpi suður með sjó, en á heima á
Akranesi og starfar sem meinatæknir.
Ég vissi aö sagan hafði orðið til með
dálítið sérstökum hætti...
„Já, ég samdi hana á sundlaugar-
barmi í Portúgal! Við fjölskyldan höfð-
um lengi stefnt að því að venda okkar
kvæði í kross og flytjast
til útlanda í eitt ár. Af
því varð fyrir tveimur
árum. Við lögðum af
stað 7. júlí 1992 - og
komum heim nákvæm-
lega ári síðar. Við leigð-
um okkur hús í Algar-
ve-héraði. Við það var
sundlaug og þar sat ég
í sólinni og samdi sög-
una.“
- Hvað fannst hinum
í fjölskyldunni um
þetta?
„Þau tóku því bara
vel. Við vorum öll að
semja! Maðurinn minn,
Gunnar Magnús Gunn-
arsson, var að vinna að
handriti og dóttir okkar,
Gunnhildur Sara þá 14
ára, setti saman sögu
um unglingsstúlku sem
flyst til Portúgals í eitt
ár. Og Daði, sem varð
níu ára það sumar, á
þó nokkuð í bókinni minni. Hann kom
með hugmyndir og sagði álit sitt á því
sem ég var að skrifa hverju sinni. Ef
sagan var ekki nógu spennandi að
hans mati varð ég að setjast niður aft-
ur og breyta og bæta.“
- Var þetta þá vandlega undirþúið?
„Nei, alls ekki. En við keyptum okk-
ur tölvu áður en við fórum út svo að
sennilega hefur þetta blundað í okkur.
Ég tók upp á þessu af því að Daði var
á skömmum tíma búinn að lesa allar
bækurnar sem við höfðum haft með
okkur að heiman. Hann er mikill bóka-
ormur. Ég samdi því kafla á daginn og
las fyrir hann á kvöldin. Þá hófst
Gunnhildur Sara líka handa. Síðan lás-
um við hvert sinn kafla. Þetta var eins
og kvöldvökur áður fyrr.“
- þið hafið þó haft eitthvað annað
fyrir stafni...
„Við keyptum gamlan bíl og fórum
allvíða um nágrennið, einnig til höfuð-
borgarinnar, Lissabon, og yfirtil Spán-
ar.
Við skokkuðum þrisvar í viku, jafn-
vel þegar heitast var en þá fórum við
ekki af stað fyrr en sólin lækkaði á
lofti. Við vorum líka með námsbækur
með okkur og kenndum krökkunum."
- Kynntust þið portúgölskum fjöl-
skyldum?
„Allt of lítið. Portúgalir eru dálítið
lokaðir eins og við íslendingar. En við
eignuðumst samt góða vini. Það voru
Æ S K A N 15