Æskan - 01.06.1994, Blaðsíða 23

a& þér líkist mó&ur yðar," svaraði
hann loks og dró hana með sér út úr
herberginu.
„Bíðið hér," sagði hann og skaust
burt.
Skömmu síðar kom hann tii baka.
„Leiðin að stiganum er greið. Ef
við hlaupum sér okkur enginn."
Hann greip í hönd hennar og
hljóp léttum skrefum gegnum
dimman ganginn í áttina að stigan-
um. Þetta var hringstigi. Þau flýttu
sér niður. Á miðri leið voru dyr á
stigaganginum og þau urðu að
nema staðar. Þau heyrðu þung skref
utan við dyrnar. Einhver reif í hurð-
ina en fann að hún var læst og flýtti
sér burt. Ce'Vanne og litli maðurinn
flýttu sér áfram niður stigann. Brátt
voru þau komin alla leið. Ce'Vanne
hneig örmagna niður á neðstu
tröppuna.
„Nei, heyrið mig nú! Þér eruð þó
ekki orðnar þreyttar nú þegar,
prinsessa góð?" sagði litli maðurinn.
„Er langt eftir?" spur&i hún.
„Nei, nei. Við þurfum bara að
komast út úr turninum, yfir litla gras-
flöt og síðan yfir hallarsíkið. Þar bíður
hestur eftir yður."
„Það var gott að heyra."
„Eigum við þá að halda áfram?"
spurði litli maðurinn.
„Já, já," svaraði Ce'Vanne og stóð
upp.
Litli maðurinn gekk að dyrunum
og opnaði rifu. Hann gægðist út og
leit varlega í kringum sig. Síðan lok-
aði hann aftur.
„Rangar dyr," sagði hann.
Ce'Vanne kinkaði kolli.
„Hér hljóta að vera aðrar dyr,"
sagði hann hugsi og gekk yfir í hinn
endann á herberginu. Mikið rétt, þar
var lítil eikarhurð í einu horninu.
Hann opnaði og gægðist út. Síðan
benti hann Ce'Vanne að koma.
Allt í einu heyrðist hróp ofan úr
stiganum og þau heyrðu að einhver
hljóp af stað niður.
„Flýtið yður," hvíslaði litli maður-
inn.
Ce'Vanne skaust til hans og á eftir
honum út um dyrnar. Þau hlupu
saman yfir grasflötina í átt til hallar-
síkisins. Þar lá smá bátkæna. Þau
stukku um borð og litli maðurinn
greip árar og reri burt sem mest
hann mátti. Þau heyr&u hermenn
hrópa en hrópin fjarlægðust meir og
meir eftir því sem þau komust lengra
frá bakkanum. Snjórinn féll þétt og
án afláts og í myrkrinu voru þau
næstum ósýnileg úti á vatninu. Bát-
urinn skreið hratt áfram og eftir
skamma stund rakst hann á land.
Litli maðurinn batt hann við stóran
stein sem stóð upp úr vatninu og
bar síðan Ce'Vanne í land. Hann dró
hana með sér inn í skóginn og viti
menn: Þar stóð stór svartur hestur
bundinn við tré.
„Þessi hérna hjálpar yður að kom-
ast burt," sag&i litli maðurinn. "Flýt-
ið yður nú áður en hermennirnir
komast yfir hallarsíkið."
„Ó, þakka yður innilega fyrir
hjálpina, góbi maður," sagði
Ce'Vanne, leysti hestinn og steig á
bak. „En hvað verður nú um ybur?"
„Hafið engar áhyggjur. Þeir ná
mér aldrei. Flýtið yður nú af stað."
Ce'Vanne sló hælunum í síðu
hestsins sem tók á stökk.
Litli maðurinn gekk aftur niður að
hallarsíkinu. í fjarska heyr&i hann
ráðvillt hróp hermannanna. Þeir
höfðu greinilega sett bát á flot á sík-
inu. Að þeim skyldi ekki hugkvæmast
að fella niður hallarbrúna í flýtinum!
Hann gekk til baka inn í skóginn. Ör-
skammt frá þeim stað þar sem hest-
urinn hafði staðið var lítill klettur.
Litli maðurinn gekk að honum og
barbi eitt högg. Inni heyrðist hlátur
og skraf. Allt í einu kom einhver út
úr klettinum. Það var lítill, dökk-
hærður strákhnokki sem var var
mjög líkur manninum.
„Hvernig gekk þetta, pabbi? Slapp
hún burt?" spurði hann ákafur.
„Ójá, já. Það gerði hún reyndar,"
svaraði maðurinn.
„En fínt! Komdu," sagði strákurinn
og dró pabba sinn með sér inn.
„Maturinn bíður eftir okkur."
Þeir hurfu inn í klettinn sem lokað-
ist á eftir þeim.
Snjórinn hélt áfram ab falla og
brátt sáust þess engin merki að
þarna hefði nokkurn tíma verið
nokkur manneskja á ferð.
(María hlaut aukaverblaun fyrir
söguna í samkeppni Æskunnar, Flug-
leiba og Ríkisútvarpsins í fyrra).
Æ S K A N 2 3