Æskan - 01.06.1994, Blaðsíða 22

MIÐSVETRARFLOTTINN
eftir Maríu Bjarkadóttur 14 ára.
Einhvers sta&ar langt úti í hinum
stóra heimi var eitt sinn konungshöll.
Á henni var stór turn og efst í hon-
um var lítið herbergi.
Litla prinsessan gekk óþolinmóð
fram og aftur í turnherberginu. Það
er ef til vill ekki rétt að segja að hún
hafi verið lítil því að hún var orðin
átján ára. Hún var falleg sem gull,
hörund hennar var bjart sem dagur,
hár hennar dökkt sem nótt og augu
hennar ísblá. Hún hét Ce'Vanne eftir
móöur sinni sem hafði dáið þegar
litla prinsessam var ung.
Ce'Vanne hafði verið lokuð inni í
turnherberginu í tvö ár. Það var faðir
hennar, Alarik konungur, sem hafði
látið loka hana inni. Hún vissi ekki
hvers vegna en grunaði að það væri
vegna þess hve mjög hún líktist
móður sinni.
Ce'Vanne gekk um og beið eftir
að sólin settist. Þá voru nefnilega
vaktaskipti og varðmaðurinn, sem
átti að taka við, hafði lofað að hjálpa
henni að flýja. Henni fannst reyndar
eitthvað skrýtið við þennan vörð.
Hann líktist meir álfi en manni, lítill
og mjór. Hún leit út um gluggann
og sá að það var byrjað að snjóa.
Hún vonaði innilega að það snjóaði
alla nóttina. Hægt og hægt seig sól-
in á himninum uns hún hvarf niöur
fyrir sjóndeildarhringinn og það tók
að rökkva.
Allt í einu hrökk hún við. Einhver
sneri lyklinum og opnaði hurðina.
Stundin var varla komin þar sem enn
var ekki orðið dimmt. Dyrnar opnuð-
ust hægt og Ce'Vanne hélt niðri í sér
andanum. Henni létti þegar hún sá
hver þetta var. Það var bara stóra og
feita þjónustustúlkan sem færði
henni kvöldmatinn. Þjónustustúlkan
gekk að borðinu og lagði frá sér
bakkann með matnum.
„Reyndu nú að borða svolítið,
prinsessa litla," sagði hún kvíðin á
svip. „Þú ert orðin svo ósköp lítil og
mjó upp á síðkastið."
Þegar Ce'Vanne leit upp kom hún
auga á lítinn mann sem stóð í dyra-
gættinni. Hann veifaði henni glað-
lega og hún sá að varir hans mynd-
uðu orðið „bráðum". Síðan hvarf
hann á braut. Strax og þjónustu-
stúlkan var farin gleypti Ce'Vanne í
sig allan mat sem hún gat torgaö og
pakkaði afgangnum í litla tösku sem
hún ætlaði að hafa með sér á flótt-
anum. Brátt heyrðist snerlinum snúið
aftur og litli maðurinn skaust inn í
herbergið.
„En hvað hann er skrýtinn," hugs-
aði Ce'Vanne.
Einkennisbúningurinn var alltof
stór og þungur og hæfði honum alls
ekki.
Litli maðurinn hneigði sig djúpt.
„Eruð þér tilbúnar?" spurði hann.
„Já, já," svaraði hún með ákafa.
„Komum þá."
„Fyrst langar mig að spyrja yður
einnar spurningar," sagði Ce'Vanne.
„Hvað er það?"
„Hvers vegna eruð þér að hjálpa
mér að flýja?" spurði hún.
Hann leit á hana þungt hugsi.
„Vegna þess að það er rangt að
þér sitjið læstar inni bara vegna þess
2 2
Æ S K A N