Æskan - 01.06.1994, Blaðsíða 16

hjón sem eru náttúrufræðingar, hann
breskur en hún frönsk. Þau áttu dætur
á aldur við Daða. Krakkarnir léku sér
oft saman, fóru í leiðangra og söfnuðu
skordýrum, kameljónum og snákum!
Hjónin fræddu okkur um margt. Daði
hafði ekki síst gaman af því.“
- Voruð þið í bæ eða sveit?
„Við vorum úti í sveit, í óspilltri nátt-
úru, en það voru ekki nema þrír kíló-
metrar til næsta bæjar sem heitir Al-
bufeira og einn á ströndina. Þarna
voru ýmis dýr á ferli. Eitt kvöldið þegar
við vorum að koma heim var leður-
blaka í bílskúrnum og einu sinni veidd-
um við snák upp úr vatnstanknum!"
SÁTTABOÐIÐ
Við birtum hér hluta kaflans, Sátta-
boðið, úr bókinni, Röndóttir spóar:
Vinirnir höfðu ákveðið að hittast við
Leynibyrgið morguninn eftir. Stjáni
mætti fyrstur og notaði tækifærið og
faldi sig uppi á efri hæðinni í kofanum.
Hann hafði tekið með sér flösku sem
hann fann og fyllt hana af vatni úr ein-
um af mörgum drullupollum sem voru
á víó og dreif. Það hafði hellirignt um
nóttina en nú hafði stytt upp. Árni og
Rúnar komu svo samferða og settust
á bekkinn góða til að bíða eftir Stjána.
Það hafði Stjáni einmitt vonað og byrj-
aði nú að láta leka, dropa og dropa í
senn, á höfuðið á Rúnari í gegnum
rifu.
„Við verðum að þétta þakið betur,
það lekur,“ sagði Rúnar og strauk yfir
bleytuna í stuttu, dökku hárinu.
„Hvað segirðu, lekur þakið?’“
spurði Árni hissa. „Eins og við þéttum
það vel.“
„Já, ég finn að það drýpur á mig,“
svaraði Rúnar.
Hann stóð upp og færði sig hinum
megin við Árna. Stjáni mjakaði sér
hljóðlega í sömu átt. Nú lét hann
drjúpa aðeins hraðar, beint ofan á
kollinn á Rúnari.
„Nei, það lekur líka hérna rnegin."
Rúnar færði sig nær Árna.
„Hvernig stendur á því?“ spurði
Árni. „Það er löngu hætt að rigna,
rnaður."
Rúnar leit nú upp til að athuga
hvaðan þessi bleyta kæmi. Þetta var
tækifærið sem Stjáni hafði beðið eftir.
Hann hellti nú öllu sem eftir var í flösk-
unni í gegnum rifuna. Gusan lenti beint
á andliti Rúnars sem saup hveljur. Árni
horfði undrandi til skiptis á vin sinn og
rifuna og skildi hvorki upp né nióur í
þessu, fyrr en hannn heyrði hláturrok-
urnar frá Stjána. Hann gat ekki stillt
sig lengur og lá á gólfinu á efri hæð-
inni og veltist um af hlátri. Þá skildi
Árni hvernig í öllu lá og skellti líka upp
úr. Rúnar reyndi nú að þurrka það
mesta framan úr sér með peysu-
erminni. Stjáni kom niður og spurði
hann á milli hláturrokanna hvernig
honum hefði líkað nýja sturtan þeirra.
Rúnar gretti sig framan í hann og hélt
áfram að þurrka sér.
„Þú skalt fá þetta borgað!" sagði
hann og horfði illskulega á Stjána.
Þegar þeir höfðu jafnað sig settust
þeir niður og ræddu málin. Áttu þeir
að bjóöast til að laga kofann hjá stelp-
unum? Myndu þær taka þá í sátt ef
þeir gerðu það? Þeir ákváðu að best
væri að fara og ræða við stelpurnar og
heyra hvað þær segðu. Þeir stormuðu
því heim til Siggu sem átti heima að-
eins innar í bænum, ekki langt frá
frystihúsinu. Björg, systir Siggu, kom
til dyra.
„Nei, komið þið sælir, strákar. Hvað
get ég gert fyrir ykkur?“
„Við ætluðum bara að tala aðeins
við Siggu.“
Rúnar roðnaði. Hann varð alltaf
hálfvandræöalegur þegar Björg var
nærri. Hún var tveimur árum eldri en
Sigga og ofsalega sæt. Hún hafði sítt,
dökkt hár sem náði henni niður að
mitti. Rúnar hafði verið skotinn í henni
frá því hann var smástrákur. Þegar
hann var lítill sagði hann öllum að
hann ætlaði að giftast Björgu þegar
hann yrði stór og honum hafði verið
strítt á því alla tíð síðan.
„Nú, ég hélt að þið vilduð tala við
mig.“
Björg lét sem hún væri voða sár.
Það var greinilegt að hún naut þess að
stríða þeim svolítið. Rúnar þagði og
roðnaði enn meira.
„Eruð þið nokkuð skotnir í henni
Siggu, strákar? Nei, ég hélt ekki.
Sigga er gribba, það verður varla
nokkur heilvita strákur skotinn í svona
gribbum."
Björg sagði síðustu setningarnar
stundarhátt svo Sigga heyrði örugg-
lega og viðbrögðin létu ekki á sér
standa. Sigga kom æðandi fram með
hnefann á lofti.
„Ég skal...!“
Björg vék sér hlæjandi undan högg-
inu og flýtti sér inn og lokaði á eftir
sér.
„Ooohhh!"
Guðrún H. Eiriksdóttir - höfundur
verðiaunasögunnar, Röndóttir spóar.
Sigga stapaði niður fæti af bræði.
„Hún er svo leiðinleg. Ég þoli hana
ekki. Hún er alltaf að stríða manni.“
Sigga hafði líka sítt hár en hennar
var Ijóst. Rúnar virti hana fyrir sér. Það
var eins og hann hefði ekki tekið eftir
því fyrr hvað þær voru líkar systurnar.
Þær voru báðar mjög grannvaxnar en
Sigga var örlítið nettari. Báðar höfðu
þær mjög fíngerð andlit, beinar, hvítar
tennur og þegar þær brostu komu í
Ijós djúpir spékoppar.
„Hvað viljið þið?“ spurði Sigga
snúðugt og leit á Rúnar sem stóð
fremstur. Það var greinilegt að hún var
ekki búin að fyrirgefa þeim hrekkja-
bragðið.
Rúnar hafði verið svo upptekinn við
að horfa á hana að hann hafði alveg
gleymt ræöunni sem hann samdi á
leiðinni.
„Ég ..., hérna ...,“ hann stamaði,
„eða sko, við vorum að hugsa um
hvort þið vilduð kannski koma í heim-
sókn til okkar?“
Þau litu öll undrandi á hann.
„í heimsókn, hvert?“ spurði Sigga.
„í Leynibyrgið, kofann okkar," svar-
aði Rúnar.
Sigga horfði á strákana til skiptis til
að reyna að sjá á svip þeirra hvort
þetta væri grín eða alvara. Hún var
hrædd um að hér byggi eitthvað meira
undir...
7 6 Æ S K A N