Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1899, Blaðsíða 45

sjer í liug'ai'limil, livaö liann .segöi, þegar liani)
kom brnnandi beint að heiman—að heiman, ja,
hvav átti hann annars lieima? — blístrnndi og
blásandi, ýtandi skýjunum á undan sjer, sveigj-
andi trjen til jarðar, brakandi og bramlandi í
revkháfnum, hsjstandi iu’isiö, og' espandi sjóinn
þangað til liann var orðinn öskurjúkandi reiður.
ICn þó var mest gamanið af öllu. þegar snjóaði;
því ckkert gat jafnast á við það, að líta upp í
lopt.ið og sjá snjóinn koma niður í skæðadrífu,
jal'nt og þjett eins og' dettandi dúnfiyksur, er fyki
af bringum á ótölulegum grúa af fannhvítum
l'uglum; og eins að sjá, hvað snjöbroiðan varð
þykk og sljettfclhl.og að hlusta á lognið ogþögn-
ina. scm grúfði ylir götum og gangstígum.
Og barnið og hann áttu ósköpin öll af þoim
fallegustu gullum, sem til voru i veröldinni, og
cinhvcrjar þœr fágætustu myndabækur. I þeim
rnátti sjá tyrkneska dólga og túrbana, jötna og
jörmunganda, vættir og valkyrjur, tröllkarla og
tröliskossvir, þelamarkir og þursa, hellisinenn og
liaugbúa, blámenn ogbeiserki, dvei-ga og álfa
ug huldukonur; e.n þaö, scm bezt var af öllu, var
Jvað, aö myndirnar voru svo nýjar og nátt.úrleg-
ar. En einn dag, þegar minnst varði, tapaði
ferðamaðurinn af barninu. Hann kallaði á það
hvað eptir annað. en fjekk ekkert svar. Svo fór
hann leiðar sinnar og hjelt. áfram um stund, án
þess nokkuð yrði á vcgi hans, þangað til að síð-
ustu hann kom þar að, er fyrir var nndur fallég-
ui' drengur. Hann sagði við drenginn: ,,Hvað
ert þú að gcra hjcr?" Og drengurinn svaraði:
,,Jeg or allt, al' að læra. komdu og lrerðu með
mjer“. Svo lærði hann með drengnum allt við-
víkjandi Júpíter og Júnó og Grikkjum og Röm-
verjum, og jeg veit ekki hverösköpin: liann lærði