Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1899, Síða 49

•’l
vængjum niorgunroðans upp til himins — úv
angsýn.
Ef ferðamanniniun varð litið framan í fjo-
laga sinn á þi ssum skiinaöarstundum, sá liann
lninn renna augum snöggvast til lúminsins upp
yiir trjátoppami. þar som deginum var nú tekið
að lialla og fariö var að líða imdir sólsetriö.
Hanu sá það einnig. aö hár hans var orðiöhærii-
skotið. En þeir ináttu aldrei taka langar hvíldir,
þ\ í þeir urðu að lmlda áfrain ferð sinni, og ounr
llýjanle.ga nauðsynlegt fvrir þá að vera sífellt
önmun kafnir.
Loks liöfðn skilnnðnrstundirmir orðið svo
ntargar, að rkkert var eptir af hörimnum; ein-
ungis ferðamaðurimi og þau lijónin urðii nú sam-
feröa á skógaigöngunni.
Og það fór að slá gulum og diinmranðiim lit
á skóginn: og laufið, jafnvel á trjániun inni i
myrkviðinuin, var þegitr farið að falla.
Xæst komn þau að göngum, sem voru diinm-
ari en þau, sem áður höfðu nröiö á leið þeirra.
l>au litu ekki iim í þau, og voni að þrengja
sjer sem mest þau máttu gegnum skóginn. þegar
konnn nam staðar.
,,Heyröu, Ijúíi minn“, sagði hún við mann
sinn: ,,Það er kallað á mig“. Þau lilust.uðu og
heyröti raust álengdar óma upp eptir gönguniun:
..Mainma, mamma!" Það var raust harnsins
sem fyrst hafði sagt: ..Jeg ætla til guðs!“ og fað-
irinn sagði í hiðjandi róm: ,,.E. okki enn. Það
er koniíð fast að sólsetri. Æ, ekki enn!“
En raustin lirópaöi: ..Mamma, mamma!“ án
minnsta tillits til hans, þó liann væri nú orðinn
hvitur fyrir hærum, og tárin streymdi niður um
andlit hans.
Móðirin, sem þegar var farin að dragast inn