Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1908, Side 86

6z
ÓLAl'UR S. THORGEIKSSONr
dyng'ju þeiira hörmung'a sem eg ligg marinn undir? En
varpið þér heldur á mig í fyrsta sinni á æfi minni einu
geislabroti af guöi með því, að gefa mér vitund af lofti og
Ijósi; gefiö þér mér hreint vatn; hjáipiö þér mér til þess
aö vera þokkalegum; léttið þér þetta illa andrúms-
loft og óbærilega líf, sem kvelur úr oss kjarkinn og gjörir
oss aö þesstim harðúðugu og hirðulausu skepnum, sem
þér of oftlega þykizt veröa varir viö vor á meöal; berið
þér meö viökvæmni og vinarhug lík þeirra, sem devja, út
úr þessurn kytrum, þar sem vér venjumst hinni ægilegu
umbreytingu, dauðauum sjálfum, svo átakanlega, að vér
jafnvel töpum meövitundinni fyrir heilagleik hans, og þá
vil eg, kennari góður — enginn veit betur en þér, hve
sárfeginn — heyra yður minnast á hann, sem ætíö bar
fyrir brjósti sér, þá, sem þjáðir voru og þunga hlaðnir,
og tók uppá sig sorgir mannkynsins 1“
Hann var enn að vinnu sinni aleinn og angurvær,
þegar kennarinn kom og staðnæmdist hjá honum í svört-
um klæöum. Hann hafði einnig um sárt að binda. Kon-
an hans í blóma lífsins, yndislega, góöa og unga konan
hans var dáin og — einkabarniö hans líka.
,,Kennari góður,“ sagði hann, ,,þaö er þungbært
þetta —■ eg veit það — en reynið að hressa yður. Eg
skyldi hugga yður ef eg gæti.“
Kennarinn þakkaði honunt hjartanlega, en sagði, ,,Ó,
þú bágborni verkalýður l Allt þetta ólán stafar af yður.
Hefðuð þér aðeins lifað heilnæmara og sómasamlegra lífi,
þá hefði eg ekki nú verið syrgjandi ekkjumaður sviftur
ástvinum mínum. “
,,Kennari góður,“ svaraði hann, og hristi höfuðið,
,,mér erloksins farið að skiljast, að ílest ólán eigi rót sína
að rekja til vor, svo sem eins og þetta. Að enginn geti