Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1908, Síða 100

76
ÓLAFUR s. thorgeirsson:
upp yfir sig', velti sér við og sneri andlitinu niður í liæg'-
indissvæfilinn.
Eg hleypti upp glugganum, stökk inn í stofuna að
hvílubekknum og bej'gði niig yfir hana. Jafnframt tólc
eg að afsaka mig og ásaka, því að eg sá inikið eftir fram-
ferði mínu, kallaði sjálfan mig öllum nöfnum og bað hana
fyrirgefningar fyrir þessa ósvinnu. Eg sagðist eiga það
skilið að hún skipaði mér burt, en bað þess innilega, að
mér væri ekki vísað út fyrirgefningarlaust. Eg fekk
lengi vel ekkert svar við þessuni bænum mínum, en á
endanum sneri hún sér sanit fram hægt og hægt og þá sá
eg, að það vottaði lítið eitt fyrir brosi á andlitinu. Þegar
hún leit mig, þá mælti hún fyrir munni sér þessi orð, en
þau skildi eg ekki þá:
,,Það ert þú !“ ,,Það ert þú !“
Eg vissi ekki í svipinn hverju svara skyldi og horfði
á hana, og þá sló mig þessi hugsun : Hvar í heiminum
hefi eg séð þennan svip áður, þetta augnatillit og tilburði?
Þegar eg kom orði upp, þá mælti eg enn nokkur afsök-
unarorð fyrir forvitni mína og fekk stutt svar en ekki ó-
vingjarnlegt; eftir það kvaddi eg og hvarf burt, sömu leið
og eg kom. Þegar eg kom í herbergi mín, þá sat eg
langa stund út við glugga í myrkrinu, heillaður af þessu
fríða andliti, en samt kynlega órór.
Eg var hálfsmeikur við þennan kvenmann, þó fríð
væt'i og viðfeldin, sem bjó svo nærri mér og ávarpaði mig
þessum orðum: ,,það ert þú !“ rétt eins og hún þekkti
mig,—sem var svo fátöluð og forðaðist að svara spurning-
um mínum eiuarðlega. Hún sagði mér að vísu hvað hún
héti — Linda — en það var líka alt og sumt. Augu
hennar stóðu mér fyrir hugskotssjónuni, gulgræn, og
virtust stara á mig í gegn um myrkrið, og blossarnir