Heimilisvinurinn - 01.06.1904, Síða 14

14
sem ýmsir sjertrúarflokkar gefa út í sameiningu, og
hefur þaö optast horn í síðu ríkiskirkjunnar ensku
og hreyflnga innan hennar; en í þetta sinn gat það
ekki annað en verið alveg óhlutdrægt, og stóð í því
daginn eftir skilnaðarfundinn meðal annars:
„Það var gagntakandi sjón að sjá þessa menn,
sem afsöluðu sjer glæsilegri framtíð, sem brosti við
þeim, höfnuðu tignarmerkjum heimsins, sem þeim
var hægðarleikur að ná í, og kvöddu glaðir tignar-
lýð þjóðfjelagsins, þar sem þeir áttu þó svo marga
nákomna og mikið bar á þeim, — til þess að hætta
sjer í þá baráttu, sem trúin ein sjer að er dýrðleg,
og fyrir þau laun ein, sem sofandi almenningi virð-
ast. vera skuggar.--------Sú sjón gat ekki annað en
hitað manni um hjartaræturnaJ, það var svo greini-
legur vitnisburður um mátt Krists til að draga að
sjer ekki að eins fáfróða og umkomulitla, heldur
og fastlynda aðalsmenn og hámenntuð göfugmenni!
Það var ómögulegt annað en dázt að trúarþroska
þessara ungu manna, sem gaf þeim kjark til að
kveðja allt, sem þeir höfðu elskað, allt sem hjart-
anu hafði verið kært.-----------Það var hellirigning
þegar samkoman byrjaði, en þó var hver blettur
uppi og niðri í hinum afarstóra sal troðfullur af
fólki". —
Þessi samkoma var haldin 4. febrúar 1885.
Degi seinna fóru þessir 7 menn af stað. Hraðlest-
in bar þá óðfluga um þvera Norðurálfuna. í Brindisi
stigu þeir á skipsfjöl, hjeldu áhrifamikla guðsþjón