Fróði - 01.03.1913, Blaðsíða 3

FRÓÐI
195
ons um nöttina, er varðmennirnir áttu að taka Rousillc.n höndum.
Gat þessi maður, er nú sötti hann, verið sjera Beret, gamli, góð-
lát.i maðurinn, eða var það hegnandi djöfull úr ríki myrkranna?
Þessi hugsun greip hann með eldingar-hraða um leið og hann
va'ðist og sótti hirm dökkleita mótstöðumann sinn. Hvort sem
liann hcldur v.xri prestur eða djöfull, skyldi hann að jörðu lagður.
Samt fauu hann til einskottar ótta, er, ef til vi 11, hafði þau áhrif á
1
liann, að hann neytti en bctur vopnfimi sinnár.
Rlautt var og ósljett undir fæti. Aðstaða til bardaga hin
óheppilegasta. Þeir breyttu oft stöðu, Stundum var það prest-
urinn, stundum hershöfðingirm, er betur naut birtunnar. Fvrst
virtist sem prestur væti hiun vfgfimari, eu \-ar það ellin,.er sagði
til sfti — nú virtist honum óhægra ttm vik. Samt kom Hamilton
engu lagi á hann. Var það hamingja prests? lFamilton 'yirtist
það meitff en hamingjan eitr.
Ellin tók að hopa á hæli fyrir æskunni. Sjera Beret hrökk
fyrir, uns harm var kominn þjett að Ifkama Alice. Nú kom Ha-
milton fyrst auga á hreifingarlausa Ifkatnann, en hann sótti jafn-
djarfiega eftir sem áður. Allt í eitiu sló um hann svita miklum.
Hann var að þreytast f handleggnum. Hann varð óttasleginn.
En presti virtist ankast á ný ásmeginn.
í presti hverjum eru tvær sftlir: öntutr er dýrl’ngs-sftl, hin
sál veraldar-rnarinsins. Fagurt er það, er dýrlings-sálin sigrar
hina veraldlegu sál. í byrjun bardagans hafði veraldlega. sálin
prestsins yfirhind, og sóttist Hamilton þá illa leikurintt; en er
dýrlings-sálin náði völdutn, tók að ha'la á prest. í hjarta sfnu
hugsaði prestur: “Jeg vil ekki vega hann. Það má ieg ekk'.
Hann verðskuldar að vfsu dauðattn, en hefndin er ekki tnfn. Jeg
ætla að slá v.opnið úr hendi honum.”
Nö tók prestur að beita vopnurn svo undarlega, að Hajujltop