Dýravinurinn - 01.01.1893, Blaðsíða 8

4
J>á tók andinn pokana og hvolfdi úr þeim þar á helluna hjá skálunum og kom
þar fjöldi af rauðum steinum úr öðrum en gráum úr hinum. Steinar þessir voru
mjög misstórir, sumir eins og hnefi manns, en sumír á borð við krækiberi; svo
hvarf andinn snöggvast en kom að vörmu spori með reyrstól og setti þar við
hamarinn hjá skálunum.
f>á heyrðist Lótan sem vindsúgur færi eptir brekkunni ’að hamrinum og
hirfi þar. Litlu síðar kom annar súgurinn og hinn þriðji, og svo hver að öðrum
þangað til sex voru komnir. feir komu allir sömu leið og var líkast því sem þeir
hirfu í hamarinn. Seinast heyrðist honum að ákafur þytur færi eptir hlíðum
dalsins og var þá sem eikurnar og runnarnir beygðu höfuðin og hátiðleg kyrð
Hjörtur og hindir.
kæmi á öll dýrin bæði um brekkurnar og á grundunum. Hestarnir og hindurnar
hættu að bíta og lömbin hættu að leika sjer. Seinast bar þytinn að hamrinum
og var það líkast að heyra ölduhljóði við sand eða fossnið í fjarska. f>egar þyt-
urinn kom að hamrinum, heyrði Lótan fagran saung úr bjarginu og margar
raddir súngu hátt og skært þessar hendingar:
Heill sje þjer vinur
vinleysingja,
mikli hugmildi
hjarðadrottinn.
J>etta var súngið þrisvar. En um leið og þyturinn fór yfir fiötina, var sem þýðan
blæ legði á Lótan, líkt og ljetta og hressandi fjallagolu á heitum sumardegi. J>á