Dýravinurinn - 01.01.1893, Side 11

7
aði vingjarnlega rófunni og gekk svo fram hjá. Ekki tók hann þar eptir neinu
öðru en Lótan. Jpessi rakki hafði þjónað honum í 8 ár með trú og dygð, en
launin voru eins og þau eru vön að vera: hálfgert sultarlíf leingst af æíinni, og
svo meira og minna hörð svipu högg við og við; seinast hafði Lótan murkað úr
honum lífið með því að heingja hann í snæri.
f>að var eins og dálítið rynni útí fyrir Lótan, þegar hann sá rakkann
koma þarna á móti sjer glaðlega og vingjarnlega eptir þetta seinasta þakklætis-
merki fyrir trygga fylgd, sem hann hafði sýnt honum á hjallbitanum sínum, og
honum runnu ósjálfrátt í hug augun, sem hundurinn hafði rent til hans seinast,
þegar hann hjekk þar í dauðateygjunum. Hann lokaði nú augunum og reyndi
að hugsa um ekki neitt, en hann hafði nú feingið heita óbeit á sjálfum sjer og sú
óbeit sjatnaðí ekki þó augunum væri lokað, en það var þó sem vináttumerki hund-
sins væri honum hugsvölun og styrkti hann til að bíða dauðans með meiri rósemi.
Asninn, hundurinn og kötturinn á ráðstefnu.
Enn á ný bljes andinn í pípu sína, og þá kom þar lítil mús ljósgrá hopp-
andi inn á grasflötinn. Hún stefndi rakleiðis að rauðu hrúgunni og fór þar að bisa
við stórann stein, en það var miklu meira en ofurefli hennar, og einu sinni lá við
sjálft, að hún yrði undir honum, þegar hún var að hnosa við að koma honum upp
í gullskálina. Hún varð því að láta sjer lynda annan minni, hún reyndi þá við
hvern af öðrum og loksins eptir lánga mæðu tókst henni að koma dálitlum steini
upp í skálina, á stærð við sauðarvölu. Hún var þá auðsjáanlega slit uppgefin og
rendi ángursaugum á þessa völu, sem hvergi nærri gat vegið á móti steini asnans.
Hún horfði þá litla stund raunalega á hina skálina og labbaði svo burt hnuggin
og niðurlút.