Dýravinurinn - 01.01.1893, Qupperneq 13

9
hans þá ósnerta, eptir að þeir höfðu hángið þar nær 40 ár, því þá gekk gamli
Lótan til feðra sinna, en í meira en hundrað ár lifði minning hins gamla heiðurs-
manns í hugum manna bæði fjær og nær, og var laungum vitnað í mannúð hans
og mildi við alla menn, einkum var hin frábæra ást hans og umönnun við allar
skepnur talin hin fegursta fyrirmynd, og hin seinustu áminningarorð hans á bana-
sænginni til barna sinna voru þessi: »Ef þið viljið verða auðug, þá hafið fáar
skepnur og farið vel með þær, og ef þið viljið að menn og skepnur hlýði ykkur
og þjóni, þá sýnið þeim mannúð og mildi«.
Nábúarnir.
rá þessari sögu hefur nýlega sagt frakkneskur auðmaður á þessa
leið:
»Jeg misti konu mína í fyrra og eptir það sótti á mig þúng-
lyndi og megn lífsleiði, sem ágerðist meir og meir, svo jeg rjeði
loks af að selja verslun mína í borginni, og kaupa mjer búgarð
upp til fjalla. Garðurinn sem jeg keypti var gamalt aðalsmanns
setur og fylgdi því afar víðlendur skemtigarður með trjám og aldinrunnum. Jeg
kom þángað öndvert vor og gekk þar fyrstu vikurnar í sama sinnuleysinu fram og
aptur um garðinn. Brátt vöktu þó ýms dýrin eptirtekt mína með athöfnum sín-
um, og mest fuglarnir. 011 voru dýrin spök eins og heimagángar, því gamli eig-
andinn hafði varla komið þar árum saman, svo þar var einskonar edensfriður yfir
öllu. J>ar bygðu fuglarnir hreiður sin og hagræddu þeim, þó þeir sæu mig rjett
hjá sjer. Jeg hafði líka svo lítið um mig sem jeg gat, og þegar þeir fóru að
verpa, gekk jeg að hreiðrunum og skoðaði eggin og tóku þeir sjer það ekki til.
Jeg þekti meira en hundrað hreiður og vissi livaða fuglar þau áttu. En svo fór
jeg að taka eptir því stundum á morgnana þegar jeg kom að heimsækja þessa
kunningja mína, að egg voru horfin úr ýmsum af hreiðrunum, sem jeg var viss um
að höfðu verið þar kvöldið fyrir, og mest frá gæsum og öndum. Jeg dróttaði
þessu mest að ketti einum gulbröndóttum sem jeg vissi að hafðist við í mórberja-
runnum nokkrum í einu garðshorninu nálægt stórri tjörn, sem var alþakin öndum,
og hjelt jeg að kisa hefði valið sjer þennan stað, til þess að vera til taks
þegar úngarnir kæmu út úr eggjunum. Jeg vildi vita vissu mínu í þessu, og fór
því á fætur með sól nokkra morgna og faldi mig í laufþjettum runni skamt frá
tjörninni.
Einn morgun urn sólaruppkomu sá jeg koma tvo hrafna sem áttu hreiður
í klöppum nokkrum í brekkunni yfir garði mínum. f>egar þeir komu inn yfir
garðinn, dembdi annar þeirra sjer niður á eitt andarhreiðrið, sem eigandinn hafði