Dýravinurinn - 01.01.1893, Qupperneq 22

18
lá þar leingi í aungviti, en þó bráði loks svo af honum, að hann bar kensl á
menn og virtist svo sem hann bæði um skriífæri, en talað gat hann ekki. Honum
var þá feinginn pappír og blýantur, og skrifaði hann á blaðið nokkur orð með
vinstri hendinni, því hægri hliðin var öll máttvana; það var til systur hans, og
stóð þar ekki annað á, en að hann bað hana fyrir Lagsa og sagði, að hún skyldi
hafa að afnámi af eigum sínum 500 krónum, sem hann átti í sparisjóði í sjerstakri
skiptabók til þess að borga með skatt afLagsa og annast hann meðan hann lifði.
Eins bað hann þess, að Lagsi mætti sofa í rúmi hans, eins og hann hefði verið
vanur, svo leingi sem hann vildi vera þar fremur en annars staðar. Aungu öðru
ráðstafaði Pjetur af eigum sínum, og var þetta þó minsti hluti þeirra. Pjetur
skildi við þá nótt og hafði ekki feingið málið.
Rakkinn sat á steininum allan þann dag til kvölds og horfði út á sjóinn og
fjekkst ekki af honum að koma heim, þar sat hann alla nóttina þángað til um
morguninn, að ókunnugir menn reru bátnum þar að landi, þá gekk Lagsi heim og
var auðsjáanlega hnugginn. Loksins eptir lánga mæðu, fjekkst af honum að jeta
lítið eitt, og svo liðu nokkrir mánuðir að hann fór einförum, en svaf þó laungum
eða lá í rúmi húsbónda síns, og fjekk hann að halda því óklundruðu; en á hverju
kvöldi gekk hann niður í fjöruna og sat þar ámóta tíma og þeir höfðu setið þar
forðum og á sama steininum. Hann leyfði öllum að klappa sjer, en ekki sáu menn
að neitt gleddi hann öðru fremur. Einu sinni bragðaði hann ekki mat nokkra
daga, og var þá orðinn mjög veikburða. Hann drógst þó fram í fjöruna á kvöldin
eins og vant var, en eitt kvöldið kom hann ekki heim í það mund sem hann var
vanur, var hans þá leitað og fanst hann þá á sínum gamla steini. Hann lifði þá
að eins og var borinn inn í rúm, en eptir litla stund var hann dauður. Systir
Pjeturs bjó um Lagsa virðulega og gróf hann í garði sínum.
Hún er nú dáin fyrir tveim árum, en sonur hennar hefur sagt frá sög-
unni um Lagsa.