Dýravinurinn - 01.01.1893, Blaðsíða 27

23
Kisa launar fyrir sig’.
sveitabæ einum á Englandi var fyrir skömmu gráflekkóttur köttur. Kisa
var makráð og sjerlunduð eins og hún átti kyn til, en ekki er þess getið,
að hún væri í neinu fremri að íþróttum eða atgervi en kettir eru vanir
J>ar var á bænum vikadreingur, sem Jón hjet. Piltur þessi var fremur
vel látinn af heimilismönnum, og hefði þó betur verið um vinfeingi hans, ef honum
hefði ekki fylgt sá skaplöstur að vera nokkuð ertinn. Á þessum skapbresti hans
máttu allir kenna nokkuð, en mest kom hann þó niður á kisu, og ómaklegast,
því hún líktist öðrum frændkonum sínum í því, að henni þótti góður friðurinn,
og sneiddi því hjá Jóni hversdagslega svo sem hún gat við komið, og hliðraði
sjer hjá öllum skærum. Opt hljóp hún í felur þegar hún sá Jón, og kom ekki
fram fyrri en hann var á burtu. Fór svo fram lánga hríð.
Iþað bar við einu sinni sem optar, að fjölgaði hjá kisu og var henni leyft
í það sinn að halda einum kettlíngnum; hann var hvítur að lit og hinn líklegasti til
þroska. J>egar hann var tveggja mánaða gamall, fylgdi hann móður sinni út og
inn um bæinn, og þótti þar mart nýstárlegt að sjá. En brátt kom þar að honum
þótti sig hvorki skorta aldur nje þroska til að kanna heiminn nokkuð gjör. Kisu
var lítið um slíkar glæfraferðir og hirti hann opt röggsamlega fyrir tiltektir hans,
og mörgum öðrum en honum hefði orðið minnisstæð sú ráðning sem hann fjekk,
þegar hann brölti fram af stjettarbrúninni í fyrsta sinn, og stóð þar svo skrækj-
andi og ráðalaus mitt í forinni, því t það sinn varð honum nokkuð ómjúk móður-
hirtingin, þegar hún var búin að drasla honum upp á stjettina og inn í bæjar-
dyrnar rennvotum og svörtum af for. Hann fór að vísu ekki fleiri ferðir þann
dag; en næstu daga var glaða sólskin og skrauf þurt um allar stjettar svo vel
mátti velta sjer hvar sem stóð. Jpetta var um hásumar og því æði dauflegt að
vera inni. Hann hjelt því af stað á nýjan leik, þegar hann sá sjer færi, eins og
aldrei hefði neitt í skorist, og skálmaði nú fyrst með endilangri húsaröðinni;
hann nam þar loks staðar við garðshliðið og horfði út milli spalanna á grindinni
sem í hliðinu var. J>ar þraut stjettin, og tók þá við endalaus geimur af hvann-
grænum ökrum og eingjum svo lángt sem auga nam, og það sá hann af visku
sinni, að slíkt ginnúngagap var^ekkert kettlínga meðfæri. Hann beygði því af leið-
inni og hjelt fram á hlaðið. J>ar var skemmra til heimsenda, því afarmikill skið-
garður lukti þar um lönd öll, og nam við himinn. Hann komst þó ekki alla leið
í það sinn, því á miðju hlaði kom kisa honum í opna skjöldu, og var þá lokið
landaleitum þann dag.
þ>egar hjer er komið sögunni, var það einn dag, að Jón kom heim frá
hrossum um hádegisbilið. þ>egar hann kom að garðshliðinu sá hann hvar kisa
stóð alein á miðju hlaði og mjálmaði sáran og mjög aumkunarlega. Jóni þótti
kynlegt að sjá hana þarna án kettlíngsins og gat þess til, að hann hefði smokrað
sjer út um einhverja holuna á garðinum og hún því mist sjónar á honum. f>ójón
væri gáskafullur stundum, þá var hann þó hjartagóður og tók sárt til kisu þegar
að vera.