Dýravinurinn - 01.01.1893, Blaðsíða 28

24
hún átti bágt. Hann skimaði því um kríng utangarðs, en gat ekki fundið kett-
línginn og aungva holu sá hann heldur, sem kettlíngurinn hefði getað komist út
um. En þegar hann var að skima gegnum rifurnar, sá hann að kisa var aptur
komin á sama staðinn á hlaðinu, því hún hafði hlaupið í burtu að vanda, þegar
hún sá Jón koma. Hann gekk þá til kisu og talað vingjarnlega til hennar en
hún vildi ekkert eiga undir Jóni og þaut burt. J*egar hann gætti að, sá hann að
kisa hafði staðið á hlemmi, sem lagður hafði verið yfir gamlan brunn og laungu
var hætt að sækja vatn í. Honum kom nú til hugar að kettlíngurinn mundi
kannske hafa farið þar niður um holu. Mold og sandur var á hlemmnum og
sumstaðar gróinn arfi á og aunga holu að sjá; loks fann hann ofurlitla glufu undir
rönd hlemmsins á einum stað og þótti þá ekki óhugsandi að kettlíngurinn hefði
getað smogið þar inn. Jón vildi fyrir hvern mun hjálpa kisu og reyndi til að
lyfta hlemmnum, en gat ekki þokað honum. Honum þótti sárt ef kettlíngurinn
skyldi vera lifandi og svelta þar til dauða, fór hann því inn í bæ og fjekk sjer
tvær vinnukonur og dóttur bónda, fóru þau svo öll að bisa við hlemminn. 5>egar
kisa sá hvað þau höfðust að, kom hún til þeirra og settist þar hjá þeim og fór
að mala. Eptir lánga mæðu tókst þeim að reisa hlemminn upp með vogum.
J>au sáu þá kettlínginn niðri í brunninum og kölluðu, en ekkert hreyfðist. Kisa
kom lika og mjálmaði, hún þekkti strax kettlíng sinn og ætlaði þegar að steypa
sjer niður, en ein stúlkan tók hana og hjelt henni. Jón hljóp þá eptir reipum og
seig svo niður í brunninn, þótt það væri mesta hættuspil, því brunnurinn var
þrjár mannhæðir á dýpt, vatn, steinar og mold á botninum, og steinar víða hrap-
aðir úr börmunum og öll hleðslan laus, svo hún gat komið ofan yfir hann þegar
minst varði. þ>egar kisa sa að Jón fór niður, spektist hún og beið þar malandi á
barminum. Hann tók kettlínginn og komst upp með hann heill á hófi. Ekki
sást að kettlínginn sakaði neitt, því hann hafði auðsjáanlega komið niður í vatn;
en svo dasaður var hann af öllu þessu, að hann heingdi höfuðið og gat ekki staðið.
J>au heltu ofan í hann volgri mjólk og lögðu hann í ull og feingu hann svo kisu
til umönnunar. Hún sleikti hann hátt og lágt og fór ekki frá honum daginn og
nóttina. J>egar menn vöknuðu næsta morgunn, var kettlíngurinn að brölta um
gólfið í baðstofunni, en kisa farin út til veiða. Hún kom þó litlu síðar inn með
dauða mús handa honum í morgunverð, og hafði hann þá feingið góða lyst. J>egar
hann var búinn að jeta, fór kisa af stað í annað sinn, og kom von bráðar aptur
með aðra mús, en í stað þess að fara til kettlíngsins, hljóp hún rakleiðis upp í
rúm til Jóns og lagði þar niður músina hjá kodda hans. Jóni varð dálítið bilt við,
en kisa stóð þar svo vingjarnleg, með rófuna upp í loptið, að eingum sem sáu,
gat blandast hugur um, að þetta voru laun hennar til Jóns fyrir brunnferðina.
Hann fleygði nú músinni á gólfið, en kisa greip hana óðara og bar aptur upp
í rúmið. Jón lét hana þá liggja þar og strauk kisu vingjarnlega; en loks varð
hann að fleygja músinni burt, því ekki fjekst af kisu að jeta hana. En upp frá
þessu voru þau Jón og kisa jafnan mestu mátar.
Frá þessari sögu hefur sagt húsbóndi Jóns, skilvís maður, sem enn er á lífi.