Dýravinurinn - 01.01.1893, Síða 45

41
Eyjafjörð, og yfir fjöll suður aptur, var hann ekki orðinn áttaviltur, hann mundi
vel, í hvaða átt æskuhagarnir voru og ætlaði að synda yfir J>jórsá nærri ófæra
til að komast þángað.
Ekki getur það verið rjett að segja, að skepna sem þetta gjörir hafi ekki
vit, minni eða hugsun. A leiðinni norður voru Jarpur og Mósi svo góðir vinir, að
þeir skildu aldrei, væri öðrum riðið elti hinn eins og folald.
Sumir menn eru svo barngóðir, að þeir geta varla sjeð úngtbarn, án þess
þeir láti vel að því, sama kemur fram hjá hestinum. Margir hestar eru svo elskir
að folöldum að þeir tnega ekki af þeim sjá, þeir hlaupa undir eins sem beislið er tekið
af þeim, i hagann þángað sem folöldin eru. Svona er Jarpur. Minna ber á því að
eldri sauðkindur hænist að lömbum, en jafnaldra sauðkindur verða opt innilega góðir
vinir, svo þær skilja ekki allt sumarið. J>að er gaman að ferðast um afrjettarlönd og sjá,
að tvær, þrjár, fjórar kindur halda hóp, þær eru útaf fyrir sig og skipta sjer ekkert
af öðrum kindum. Einginn hefur komið í fjárrjett eptir fjallgaunguna á haustdag,
sem ekki man eptir jarminum og suðunni sem þar ómar allt í kring, en fáir hafa
hugsað um það, að þá eru vinirnir að kallast á, sem hafa verið saman allt sumarið,
en eru nú dregnir sinn í hverja áttina til þess aldrei að sjást framar.
T. G.
Forustu-Gulur.
austið 1879 keypti jeg gult geldíngslamb í Lúnansholti í Landsveit, —
jeg var þá á Stóranúpi hjá föður mínum sál. Jóni Eiríkssyni. — Mjer
datt undir eins í hug, að úr þessum gelding gæti orðið forustusauður;
svo leizt mjer einkennilega á augnaráð hans. Hann var líka altaf fremstur í hópn-
um strax á leiðinni út eptir, og um veturinn var hann stöðugt á undan lömbunum,
er þau fóru frá eða að húsi. Veturinn eptir var hann þegar orðinn góður forustu-
sauður. Átti jeg hann síðan 9 ár og hafði opt mikið gagn af honum, þóttist jeg
sjá þess ýms merki, að hann hefði meira vit en flest sauðfje. Skal hjer segja
fáein dæmi þess.
Á mánudagsmorguninn í mið-góu 1881 var veður þítt og allgott; rak jeg
þá sauði föður míns á haga. J>á hljóp Gulur í kringum húsið, eins og hann vildi
ekki fara. J>ó fór svo að jeg rjeð, og er hann kom frá húsinu, fór hann fyrstur
eins og vant var. Gaf jeg þessu ekki frekari gaum og fór heim. Um daginn rak
á norðanstorm með kafaldi, svo ekki var fært að vitja sauðanna iyr en daginn
eptir. J>á er jeg kom að húsinu var Gulur þar, og nokkrir röskustu sauðirnir með
honum. Hinir höfðu hörfað í skjól og stóðu þar illa leiknir og sumir fentir. J>ótt-
ist jeg sjá, að Gulur hefði tekið ráð í tíma, að fara heim, er bylurinn kom, en
flestir hinna orðið of seinir til bragðs að fylgja honum.