Dýravinurinn - 01.01.1893, Blaðsíða 56

Gud er kærleikurinn.
inu sinni var jeg á ferð nálegt miðjum vetri; það skiptir eingu, hvar það
var. Um það leyti voru harðindi mikil, snjóþyngsli og ófærð. Undir
rökkrið kom jeg að bæ einum og beiddist gistingar; mjer var tekið mæta
vel; hesturinn minn hýstur, látinn inn og gefið hey, en mjer boðið til baðstofu.
J>ar var fátt manna fyrir; kvennfólk var frammi við, en karlmenn við gegníngar.
Móðir bóndans, gömul kona, sat upp í einu rúminu á fótum sjer, sem gömlum kon-
um er títt. Hún tók mig tali og ræddum við stundarkorn um alla heima og
geyma, sem menn segja. Af því jeg var þreyttur, þá hallaði jeg mjer út af og
ætlaði að sofna mjer dúr í rökkrinu. En um það leyti að ætlaði að renna í
brjóstið á mjer, hrökk jeg upp við það, að börn hjónanna komu inn í baðstofuna.
Var auðheyrt að þau annaðhvort höfðu gleymt gestinum, eða þau ætluðu að hann
svæfi; því þau fóru þegar að ræða við ömmu sína um hitt og þetta, sem við
hafði borið um daginn. Gjörðu þau ýmist að segja henni að utan, af kúnum,
kindunum og hrossunum, eða þá að spyrja hana. Komu spurníngarnar sín úr
hverri áttinni, sem börnum er títt. Hafði gamla konan nóg að gjöra að svara
þeim öllum. Mjer var hin mesta skemmtan að hlusta á samtalið, og ljet því ekki
á mjer bera. — Alt i einu segir elsti drengurinn: »Amma mín! Mikil ósköp voru að
sjá hestana, sem hann Brjefa-Lalli var með í dag, þegar hann kom hjerna. Dæma-
laus skelfíng voru þeir horaðir og svo voru þeir drepmeiddir, og samt voru
rogaklyfjar á þeim; hann Gvendur rjett slysaði þeim upp«. »Já o’ so bæddi ú’
munninum á onum«, bætti annað við, sem varla gat talað. — »Jeg trúi þessu,
börnin mín«, sagði gamla konan. »Hann man ekki eptir því, hann Brjefa-Lalli,
að Guð er kærleikurinn. Honum hefur ekki verið kennt það, meðan hann var
úngur; og síðan hefur hann líklega fremur hugsað um annað, karl-dulan«. »Hvað
meinarðu með þessu, amma mín!« sagði eitt barnið. »Jeg meina það, Dóri minn,
að Guð elskar okkur öll, bæði mennina og aumíngja skepnurnar, og vill láta öll-
um líða vel, bæði mönnum og skepnum«. »Og elskar hann hestana líka ?« spurði
eitt barnið. »Já, hann elskar hestana líka; það er víst«, sagði gamla konan.
»Hvernig veiztu þetta, amma mín?« spurðu nú tvö eða þrjú í einu. — »Jeg veit
það af svo mörgu; meðal annars af því, að hann launar þeim, sem líkna þjáðum
skepnum. Kærleiksverkin við skepnurnar borga sig líka; jeg held nú það. Jeg
gæti nú sagt ykkur sögu af því, börnin góð«. »Æ! blessuð, góða amma mín!
segðu okkur hana«, gullu nú öll börnin við. »Jeg skal segja ykkur söguna«, sagði