Dýravinurinn - 01.01.1916, Síða 5

Sigurður mállausi.
Ó^flGGI litli var orðinn æði stálpaður, áður en honum dalt i hug, að hann
Mjw væri einn af bæjarfólkinu, eða teldist til mannanna. Slóra fólkið
var alt af hvað hjá öðru, en skifti sér aldrei af honum, nema þá til að þvo
honum og kemba, stjaka við honum, þegar hann vaið fyrir þvi, og slá á
hendurnar á honum, þegar hann tók eitthvað, sem það vildi ekki. Smá-
fólkið vildi hann ekki heldur hjá sér; hann var alt af til tafar og vandræða
í leiknum og fékk á ýmsu að kenna hjá þvi, bæði viljandi og óviljandi og
varð síðast svo hræddur við systkin sín og íslöðulaus, að hann þorði lítið
að skifta sér af þeim að fyrra bragði, og fékk nær aldrei að vera með þeim.
Hann var lengslum einn i skotinu fyrir aftan rúmið að rísla við
kjálka sína, völur og leggi, og búa til úr þeim burstir og laupa, eða hann
sat þar ilötum beinum og reri sér, og það margoft stundunum saman.
En einn dag varð dálitið breyting á veröldinrii hjá Sigga litla.
Næstelzti bróðir hans bar hann nauðugan heiin af svellinu hjá
stöðullæknum, því að börnin brunuðu sér þar i fluginu og þoldu önn fyrir
hann þar á klakatorfunni; hann heyrði ekkert og gat ekki varað sig, þegar
hann sneri baki við. Ilann reyndi fyrst að streilast á móti, en lagði svo
árar í bát, eins og vant var, og Ijel fara með sig inn. Hann lilraði af reiði
og ætlaði að skreiðast inn í krókinn sinn og gráta þar, en þar innar frá
var þá móðir hans og stúlkurnar, svo hann Ileygði sér þvers um yfir eitt
rúmið utar frá með andlitið ofan á köttinn.
1 rauninni var það tilviljun, að hann lenti þarna á kisu. Það hafði
ekkert dálæti verið inilli þeirra þangað til; hann hafði einmilt hermt það
eftir hinum, að ónáða hana þegar hún svaf, og toga i skollið á henni,
þegar þvi varð við komið, svo að hún ilýði hann eins og hin börnin. Nú
lá aumingja kisa kyrr; svona var hún væn; hún var sú eina, sem hann
mátti vera hjá, og núna var það gott; héðan af ætlaði hann alt al að fara
til hennar og gráta hjá henni. Og svo runnu tárin þarna langa stund yfir
vesöld lians og vanmælti og fóru öll ofan á kisu.
Ef til vill voru hann og kisa sjer í hóp. Honum hafði að eins aldrei
dottið það i hug fyrri en núna. Fólkið alt var sér í hóp og rak hann í
skotið; alstaðar annarstaðar var hann fyrir því. En það fór lika alveg
Dýravinurinu 1