Dýravinurinn - 01.01.1916, Blaðsíða 9

5
vildi láta liann tala og gæla við sig, og sá eftir honum, þegar hann fór.
En annars varð hann ekki mikils visari hjá henni, því að mest af því, sem
hún sagði, voru tómar spurningar og alt af sömu spurningarnar. Ertu þá
kominn? Ætlarðu að klóra mér undir kverkinni? Á bráðum að fara að
gefa? og fleira þess liáttar. Annars lél hún sér tlest á sama slanda og það
var leiðinlegast, að hún var eiginlega aldrei kál og aldrei reið heldur. Hún
lalaði þó hans mál og vildi hafa hann hjá sér, og það var betra en ekkert
og betra en mennirnir.
En svo kyntist Siggi litli hrossunum, því að næsta velur gaf hann
kvöldgjöfina í öll heslhúsin aleinn og á eigin spýtur og þá stækkaði vina-
hópurinn svo, að um munaði. Hann hafði reyndar litið til eins og eins
við og við, en nú urðu þella all kunningjar hans. ()g þeir voru svo afar
ölikir hinum kunuingjunum. líisa var dul og varfærin, þótt hún væri djörf,
en altaf eintóm hugsun, eintóm alvara. Ilún gat setið róleg eins og hún
horfði ekki á neitt, þólt hún gætti nákvæmlega að hverju viðviki hundanna
og hel'ði aldrei angun af þeim. Alt var eins og metið og vegið fyrirfram,
sem hún gerði.
Likastir kisu voru reiðhestarnir, athugulir, alvarlegir og dálítið tor-
tryggir, og þá virti Siggi mest. Minst þótti honum lcoma til tryppanna og
þau mat hann ekki mikils fyrsta kaslið. Þau hoppuðu og llugusl á, slóg-
ust og bilust alveg upp úr þurru, án þess hann byggist nokkuð við eða
gæti séð það á þeim fyrri en réll i sama bili sem þau gerðu það. Folöldin
voru mitt á milli. Þau hoppuðu svolítið við og við og settu upp rassinn,
voru langtum vingjarnlegri en tryppin og voru ekki nærri því eins óþæg,
þegar þau voru rekin í valnið.
Umgengnin við folöldin og tryppin varð þó smám saman þægileg
og lílgandi, þó að vináttan yrði ekki svo innileg; þau tóku öll vinsenul
hans og lilu hlýlt lil hans, og sögðu honum sitt livað, j)ó að í ílauslri væri
og ilesl smátt. Honum leið vel þær slundir, sem hann var hjá þeim, varð
léttara í skapi, gleymdi einslæðingsskapnum og mólgerðunum við leiki
þeirra og léttlyndi og þólti vænt um þau öll.
Ilann var oft i hesthúsunum miklu lengur en hann þurfti, jjegar
hann þorði það, og lét þessa vini sina alla skemta sér. Hann klóraði þeim
og klappaði, einkum reiðhestunum, og þeir litu lil lians, horfðu á hann
og þökkuðu houum fyrir. »Komdu sæll«, sögðu þeir, þegar liann kom með
meisinn, og hölluðu að honum eyranu til þess að láta hann klóra þeim, og j)að
gera hestar ekki nema við beztu vini sína. Svo var lika gaman að því,
hvernig þeir löluðu við hann með nösunum; þær litiuðu þá svo skringi-
lega; það gerði ekki kisa, og enginn nema þeir. Um þessar ánægjuslundir
var hann að hugsa á kvöldin, þegar hann var háttaður, minnast á hvert