Dýravinurinn - 01.01.1916, Blaðsíða 15

11
út í, og ég stóð el'lir. Hann leit ekki við þcgar hann koni upp úr hinumegin,
»og ekki var lil mikils að kalla«, sagði fólkið. Þar skildi með okkur; hami
fór heim til vina sinna, sem þótti jafnvænt lim að sjá hann all sumarið.
Við sáumst ekki síðan.
Porslein n Erlingsson.
Þessa sögu skrifaði P. E. sumarið 1914 og átli hún að komast í 15. helli Dýra-
vinsins, en hún var svo seinl búin, að lieftið var fullprenlað þegar hún kom. Ilonum
likaði það miður, en ég lofaði, að hún skyldi koma i næsla hefti.
Margt orð fallegt heflr IJ. íí. skrifað i Dvravininn í bundnu og óbundnu máli.
Hann var sannur dýravin. En nú skrifar hann ekki lengur dýrunum til hjálpar. Þetla
vcrður lians siðasla saga. Pakkir hefir hann fengið, og þakkir á hann skilið lyrir það,
s.cm hann hefir ritað til að bæta kjör binna mdllaiisii. Tr. G.
Svört o. fl.
átti einu sinni svarta á, sem lærði að opna húshurð, sem járnklinka
fcjSf var á. Endinn á lyflijárninu að ulan var réll ofan við handfangið;
þvi lærði hún að ýta niður með snoppunni, svo hurðin opnaðist. Seinna
selti ég skrá á þessa hurð, með hnúðum lil að laka i og ljúka upp. Nokkr-
um sinnum þurl'ti sú svarta að fikra við lmúðinn að ulan mcð munninum
og' hrista hann til. Klinkuna lét ég fvrir skemnnikofa og þekti Svört hana
þar aftur, stóð löngum við lnirðina, en gat sjaldan opnað, þvi hurðin var
fösl i grópinu, en sömu aðferð beitti hún við klinkuna eins og áður. Af
vananum vissi ærin það, að ef hún gæti opnað lutrðina, þá nntndi hún
strax fá eitthvað, scm henni likaði, svo sem saltmola eða úrgang úr kart-
öllum, rófum eða soðnum fiski, sem sauðfé verður ákallega sólgið i, þegar
það vensl við það.
Einu sinni fór sú svarta með annari á snemma vors i burtu, en
þcgar á leið sumarið, komu þær sjálfar inn í bæinn, og lnigsuðu sér þá
að líta inn um eldhúsdvrnar. En þeim brá auðsjáanlega i brún, þegar dyrn-
ar voru horfnar, og skildu ekki i því, að þær sæju ekki dyrnar, sem þær
þeklu svo vel og margur góður biti og sopi hafði verið réttur út um til
þeirra. Dyrnar liöfðu verið færðar og scttar á aðra hlið á eldhúsinu. Ærn-
ar voru lengi að átta sig, áður en þær gerðu sig ánægðar með þær dyr.
Ofl þurftu þær að líla á vegginn, þar sem gömlu dyrnar höfðu verið, þegar
þær löbbuðu nærri húsinu.